«Τα νούμερα των διορισμών που οδήγησαν εν μέρει στην κατάρρευση της οικονομίας έχουν ως εξής: Από το 2004 έως και το 2009 οι επιλεγέντες βάσει διαγωνισμών και διαδικασιών επιλογής προσωπικού που διεξήχθησαν από το ΑΣΕΠ, έφθασαν τους 51.339. Στην κατηγορία αυτήν, το 2007 είναι η χρονιά με τους περισσότερους επιλεγέντες, οι οποίοι έφθασαν τους 17.896 υπαλλήλους» (από το ρεπορτάζ στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Επιμένουν στο παραμύθι ότι για την κρίση φταίει αυτό που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν «εργατικό κόστος». Πότε είναι οι μισθοί που είναι υψηλοί στον ιδιωτικό τομέα και πότε οι προσλήψεις στο Δημόσιο που είναι επίσης πολλές.

Γνωρίζουν ότι κανένα απ' τα δύο δεν έχει την παραμικρή σχέση με την κρίση, που είναι μια καραμπινάτη καπιταλιστική κρίση και εκδηλώνεται σ' όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, κι εκεί που τα μεροκάματα είναι της εξαθλίωσης κι εκεί που οι υπάλληλοι του Δημοσίου είναι ελάχιστοι.

Επιμένουν, όμως, να παρουσιάζουν την κρίση ως αποτέλεσμα αιτίας σχετικής με το «εργατικό κόστος» ακριβώς γιατί το βασικότερο εργαλείο που διαθέτουν για να ξαναμπεί μπροστά η μηχανή της κερδοφορίας του κεφαλαίου είναι ο όσο το δυνατόν μεγαλύτερος περιορισμός της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης. Με το τσάκισμα των μεροκάματων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, με τη μείωση του αριθμού των εργαζομένων και την εντατικοποίηση της δουλειάς.

Η εργατική τάξη όχι μόνο πρέπει να παραμένει παγερά αδιάφορη απέναντι σε κάθε ισχυρισμό ότι ευθύνεται η ίδια για την κρίση, αλλά και μ' αφορμή αυτούς τους ισχυρισμούς να επιμένει ότι την κρίση πρέπει να την πληρώσουν οι καπιταλιστές γιατί είναι δημιούργημα δικό τους κι ο μόνος ασφαλής τρόπος για να πληρώσουν είναι να φύγουν απ' τη μέση, να τους αφαιρεθεί και η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η εξουσία. Οσο πιο κάθετα διατυπώνεται αυτό το αίτημα τόσο πιο γρήγορα θα είναι θετικές οι εξελίξεις σ' αυτό το μέτωπο.