Η ταλαντούχα Γκρέτα Γκέργουϊκ, στο ρόλο της Φράνσις, που μοιράζεται το διαμέρισμα με την κολλητή της και ονειρεύεται - όχι όσο έντονα χρειάζεται - καριέρα χορεύτριας και κάποιον να ερωτευθεί, ξεδιπλώνει μια υποκριτική διασκεδαστική και εντυπωσιακή... ερμηνεύοντας ένα δυσκίνητο χαρακτήρα, ένα εγωκεντρικό και συγκεχυμένο άτομο - που ελαφρώς δίνει στα νεύρα - το οποίο κάποιος θέλει να βλέπει στην οθόνη, αλλά στην πραγματικότητα δε θα ήθελε να έχει πάρε - δώσε μαζί του. Δε γνωρίζουμε αν αυτό οφείλεται στον Μπάουμπαχ, που θεωρείται μαέστρος στη σπουδή χαρακτήρων, ή στη συν-σεναριογράφο Γκέργουϊκ που ταξιδεύει πάνω στο σενάριο με υποδειγματική αβίαστη ευκολία...

Το φιλμ δε στηρίζεται σε συμβατική δραματουργία. Το μείγμα κωμικότητας και μελαγχολίας που το διαπερνά, η ασπρόμαυρη φωτογραφία που δίνει αποφασιστικά το καθοριστικό στίγμα στην ταινία, η αίσθηση που αποπνέει από τη σκηνογραφική δουλειά και οι «βαρεμένοι» μικροαστοί με τις επάρσεις και τα ψυχολογικά τους προβλήματα, στέλνουν τις σκέψεις σε ένα «φόρο τιμής» στο γαλλικό «νέο κύμα»αλλά και στην οδυνηρή γοητεία του «MANHATTAN» του Γούντι Αλεν. Ο σκηνοθέτης Νόα Μπάουμπαχ εξάλλου μοιάζει να ανθίζει στο περιβάλλον αυτό, σε μια ταινία με χαρακτήρα διανοουμενίστικο πάνω σε ένα δράμα σχέσεων. Το ντουέτο των δημιουργών του φιλμ, τόσο ο Μπάουμπαχ όσο και η πρωταγωνίστρια Γκέργουϊκ δηλώνουν θαυμαστές του Γούντι Αλεν. Κατέφυγαν λοιπόν σε έναν απεικονιστικό μηχανισμό με μαλακά, στρογγυλεμένα κοντράστ (αντιθέσεις) σαν κι εκείνον που δίνει στο «MΑΝΗΑΤΤΑΝ» έξτρα, νοσταλγικό βάρος... Το ζητούμενο το πλησιάζουν σαφώς, με το δικό τους ανανεωμένο «touch».

Η Φράνσις τώρα παρά τις φιλοδοξίες να καθιερωθεί ως σοβαρή επαγγελματίας χορεύτρια, μόλις και μετά βίας κατορθώνει να πειθαρχεί τα άκρα της όταν εξωτερικεύει τις εσωτερικές της ανησυχίες, με χορογραφία και κινήσεις ενοχλητικά αδέξιες... Η ηρωίδα που συχνά κατορθώνει να ισορροπεί τα πράγματα με ένα προσωπικό υποκριτικό στιλ, γίνεται τελικά παρωδία μιας αποτυχημένης «ενήλικης» έφηβης που γρήγορα κουράζει με την παράλογη προβολή του «εγώ» της, τροχοπέδη στις δυνατότητές της. Η ταινία δεν αφήνει αποτύπωμα στον απαιτητικό θεατή... γιατί αυτός τουλάχιστον γνωρίζει από τη στιγμή που υπογράφει «το 1 και ½ ώρας συμβόλαιο με την ταινία» ότι θα δει μια ευχάριστη, μετρίως πνευματική Νέα Υόρκη - έτσι όπως είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε - την απεικόνιση δηλαδή της πόλης από την πολιτιστική της άρχουσα τάξη.

Ταινία επιτηδευμένα μαριναρισμένη στην όμορφη μελαγχολία των ασπρόμαυρων εικόνων. Τίποτα άλλο...

Παίζουν: Γκρέτα Γκέργουϊκ, Μίκι Σάμνερ, Ανταμ Ντράιβερ κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012).