Σε επίπεδο χειρισμών, ο Τούρκος πρωθυπουργός τα κατάφερε μια χαρά την περασμένη βδομάδα. Και οι έξαλλοι εθνικιστές του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, που ζητούσαν απαγχονισμό του Οτσαλάν «εδώ και τώρα», απειλώντας να ρίξουν την κυβέρνηση, κατάφερε να συμβιβαστούν, και τους Ευρωπαίους «έπεισε» ότι, ως σοβαρός -«κεντροαριστερός», άλλωστε, βρε αδερφέ- πολιτικός σέβεται τα «ανθρώπινα δικαιώματα», και το στρατό καθησύχασε ότι το κοσμικό κράτος δεν απειλείται από την επάνοδο του «πολιτικού Ισλάμ», και ο Οτσαλάν «χαιρέτισε» την επιλογή του να αναβάλει την εκτέλεσή του, μιλώντας για ευκαιρία «αποκατάστασης της ειρήνης», όσο δεν οδηγείται στο ικρίωμα και το ΡΚΚ τηρεί την εκεχειρία.

Σ' εκείνον, που θα ανατρέξει και θα διαβάσει «πίσω από τις γραμμές» των δημοσιευμάτων στον δυτικό Τύπο, ειδικά τον αμερικανικό, εδώ και μερικά χρόνια, βέβαια, αυτά μοιάζουν «χθεσινά νέα», για να δανειστούμε την αγγλική έκφραση: η πολιτική που «προτεινόταν» στα editorials υλοποιείται με ακρίβεια χιλιοστού. «Συσσωμάτωση» των Κούρδων (κι εξόντωση όσων δε συμμορφώνονται), τήρηση των (ευρωπαϊκών προσχημάτων περί των) «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», εξυπηρέτηση των ζωτικών συμφερόντων της Δύσης στην «ευαίσθητη» περιοχή, με τη σταδιακή ένταξη στις δομές της ΕΕ για «καρότο», και εκμετάλλευση των «συγγενειών» της Τουρκίας με τις ενεργειακά πλούσιες χώρες της Κασπίας.

Αντάρτες, στρατιώτες και άμαχοι εξακολουθούν να σκοτώνονται, όσοι δε συμμορφώνονται με τη «γραμμή» περί κουρδικού να φυλακίζονται, και κάτι «περιθωριακοί» αριστεροί να μιλάνε για παίγνια στις πλάτες τόσο του κουρδικού, όσο και του τουρκικού λαού. Στην Αγκυρα και τις Βρυξέλλες, όμως, τους ενδιαφέρει πιο πολύ η... σύγκλιση με το ευρώ και στην Ουάσιγκτον τα projects των πετρελαϊκών εταιριών. Τα πάντα τελικά είναι... θέμα προτεραιοτήτων.