Συγκεκριμένα, ο θαλάσσιος χώρος εντός του κηρυγμένου ενάλιου αρχαιολογικού χώρου του κόλπου του Ναυαρίνου που συμπεριλαμβάνει το ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου «Irene Serenade» και ο κηρυγμένος ενάλιος αρχαιολογικός χώρος πλησίον της νήσου Σαπιέντζα στην άκρα Σπίθα χαρακτηρίζονται ως «επισκέψιμοι από το κοινό για τη διενέργεια υποβρύχιας επισκόπησης» και θα λειτουργούν ως «υποβρύχια μουσεία». Μπορεί η απόφαση να ορίζει ότι «η διαχείρισή τους και η αρμοδιότητα παραχώρησης δικαιωμάτων επ' αυτών ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού», αλλά ταυτόχρονα δίνεται η δυνατότητα, ώστε «η καθοδηγούμενη κατάδυση των επισκεπτών στους ανωτέρω ενάλιους αρχαιολογικούς χώρους» να «διενεργείται από παροχείς καταδυτικών υπηρεσιών οργανωμένης καθοδηγούμενης κατάδυσης, με τη συνοδεία δυτών φυλάκων αρχαιοτήτων ή δυτών αρχαιολόγων, που έχουν τύχει του ελέγχου και της πιστοποίησης της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων (...)». Δηλαδή, οι ιδιώτες αναλαμβάνουν τις καταδύσεις των επισκεπτών, αφού η πρόβλεψη του νόμου για δύτες φύλακες αρχαιοτήτων ή δυτών αρχαιολόγων «σκοντάφτει» στο γεγονός ότι η Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων υποφέρει από την ίδια υποστελέχωση όπως το σύνολο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας.

Δε σταματάει όμως εκεί η εμπλοκή των ιδιωτών. Με το Αρθρο 6 δίνεται η δυνατότητα «κατάρτισης προγραμματικών συμβάσεων πολιτισμικής ανάπτυξης» κατ' εφαρμογή του άρθρου 100 του 3852/2010 («Καλλικράτης»). Αυτό σημαίνει ότι στη διαχείριση των ενάλιων αρχαιολογικών χώρων θα μπορούν να «χωθούν» ιδιώτες, σπάζοντας και στην πράξη την αρχή της αποκλειστικής ευθύνης του κράτους στην προστασία και διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Διότι, με το εν λόγω άρθρο δίνεται η δυνατότητα σύναψης προγραμματικών συμβάσεων μεταξύ του Δημοσίου και φορέων, από επιχειρήσεις Δημοσίου ή Ιδιωτικού Δικαίου που συμμετέχουν δήμοι, «κοινωφελή ιδρύματα» κ.λπ... μέχρι τράπεζες και πιστωτικά ιδρύματα.