Το τρισδιάστατο διαστημικό δράμα του Μεξικανού Αλφόνσο Κουαρόν εμφανίζεται αναγνωρισμένο διεθνώς, με περίσσια ομοψυχία. Ηδη πριν την προβολή του στην τελευταία Μόστρα της Βενετίας, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, οι πολυεθνικοί διαφημιστικοί μηχανισμοί πήραν φωτιά και θα συνεχίσουν να καίνε ακατάπαυστα μέχρις ότου υπερκαλύψουν και την τελευταία σπιθαμή εδάφους στη Γη αυτή. Η εξαιρετικά μέτρια αυτή ταινία καταστροφής και επιστημονικής φαντασίας, με τις εντυπωσιακές σκηνές και τη λαμπρή τεχνική, εντάσσεται στον κινηματογράφο - θέαμα. Στο είδος αυτό, η καταστροφή, ο μέγας κίνδυνος, προέρχεται από τη φύση, την αναπτυγμένη τεχνολογία ή κάποιον άλλο πλανήτη... Ο Κουαρόν, σκηνοθέτης με ετερόκλητη φιλμογραφία, κατορθώνει πάντα να φτιάχνει «συναρπαστικά» δράματα για το «ευρύ» κοινό... Η περίπτωση του «GRAVITY», ωστόσο, συνιστά κάτι πιο σοφιστικέ, μιας που εδώ δεν πρόκειται για διαστημική «δράση» με μοντέλα εξωγήινων ή άλλα πράσινα όντα... Εδώ έχουμε δύο μόνο ανθρώπους σε ένα τρομαχτικό κενό αέρος... κενό που ο Κουαρόν δεν φαίνεται να είναι ο πλέον κατάλληλος να γεμίσει!Αυτό γίνεται εμφανές όταν το αποτέλεσμα της εκθαμβωτικής τεχνικής - η μαγευτική εισαγωγή και οι ρηξικέλευθες διαστημικές εικόνες που επιβραδύνουν την ξεκάθαρη λειτουργία του «μυαλού» - αρχίζει να προκαλεί τον κορεσμό. Μετά την ισχυρή σκηνή καταστροφής, που η δρ. Ράιαν Στόουν (Σάντρα Μπούλοκ), ερευνήτρια, στην πρώτη, πραγματική της αποστολή στο Διάστημα και ο έμπειρος αστροναύτης Ματ Κοβάλσκι (Τζορτζ Κλούνεϊ) στο δρόμο της συνταξιοδότησης, εκτοξεύονται στην ανυπαρξία... Μετά την αδιαμφισβήτητη δεξιοτεχνία της κάμερας και τις ανεπαίσθητες κινήσεις της πάνω στους δυο κοσμοναύτες που παλεύουν με την έλλειψη οξυγόνου - μακριά από κάθε βοήθεια από τη Γη... και μετά την εισχώρηση της κάμερας στο θολό σκάφανδρο της γυναίκας... Η ταινία του Κουαρόν, από το σημείο εκείνο, «αφήνεται» στο εύθραυστο σενάριό της και ολόκληρη η κινηματογραφική κατασκευή αρχίζει να τρίζει...
Ο ρόλος/χαρακτήρας του Κλούνεϊ είναι συμβατικά αντρικός, εγκάρδια πρόσχαρος και χωρίς ενδοιασμούς, με τη ζωή να εξασθενεί έξω από τη διαστημική στολή... Η δρ. Στόουν, της Μπούλοκ, προσπαθεί να πιαστεί από την αναστάτωση, αλλά όταν τα πράγματα επιδεινώνονται αποκαλύπτεται υστερική. Ο σκηνοθέτης δεν αρκέστηκε να αφήσει την Ράιαν να ναυαγήσει στο Διάστημα, μέσα σε μια κατάσταση που θα λύγιζε τους πάντες, αλλά διανθίζει το «όλο» με μια κλισέ ιστορία που στέκεται στο φόντο, ένα πεθαμένο παιδί, έτσι που οι θεατές να νιώσουν πραγματικά το πόσο άσχημη είναι η θέση αυτής της γυναίκας, που βρίσκεται αβοήθητη έτη φωτός μακριά από το σπίτι της. Βέβαια, ο Θεός υπάρχει - αφού εκεί πάνω μένει - και της συμπαραστέκεται.
Μπαίνεις στην αίθουσα να δεις μια, κατ' απόλυτη ομοφωνία, μεγάλη ταινία που πλασάρεται σαν πυκνό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, σαν τρομερή και φοβερή εμπειρία για το ερεβώδες άπειρο του Διαστήματος και βγαίνεις απογοητευμένος από τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Το φιλμ είναι μια περιπέτεια στο Διάστημα και όχι θρίλερ, δομημένη γύρω από έναν αστείρευτο ανεφοδιασμό έντονων, αγωνιωδών σκηνών που στοιβάζονται σωρευτικά η μια πάνω στην άλλη. Ετσι, γύρω από την καθαυτή ιστορία δημιουργείται ένα κέντημα από μεταφορές, υπαρξιακά θέματα και εικόνες που φιλοσοφούν για τη γέννηση και το θάνατο, για το ένστικτο της επιβίωσης και την άνευ όρων δύναμη της ζωής. Κι όλα λειτουργούν. Η Μπούλοκ, ο περιβάλλων χώρος, αριστοτεχνικός και απύθμενος, η τεχνική 3D που δεν έχει υπάρξει πιο κοντινή και εντυπωσιακή. Το πρόβλημα όμως παραμένει: Ολα αυτά δεν φτάνουν! Η ταινία μοιάζει με τηλεοπτικό παιχνίδι και η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο Πλανητάριο και όχι στο σινεμά είναι έντονη.
Αυτό που ενοχλεί ακόμη περισσότερο είναι η ψευδοψυχολογία και τα μπανάλ φιλοσοφικά αποφθέγματα που αλέθονται μέσα στους διαλόγους και τους μονολόγους κατά τη διάρκεια του κομψού κατά τ' άλλα περίπατου στο Διάστημα. Η ταινία δεν μπορεί παρά να στοχεύει στη γειτνίαση με προγενέστερα, κλασικά, υπαρξιακά επιτεύγματα του είδους, «ΣΟΛΑΡΙΣ» του Ταρκόφσκι ή «ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ» του Κιούμπρικ. Μη κατορθώνοντας όμως να απογειωθεί σε τέτοια ύψη, μένει στη γωνιά, συναισθηματική και χριστιανική... Και σε τελική ανάλυση, τόσο δυσάρεστα κλειστοφοβική που κάπου παύει να είναι συναρπαστική...
Παίζουν: Τζορτζ Κλούνεϊ, Σάντρα Μπούλοκ.
Παραγωγή: ΗΠΑ, Μ. Βρετανία (2013).
Feeds
«Ενσωματώνει» τους στόχους του κεφαλαίου 
