Η πανεργατική απεργία στις 6 Νοέμβρη, γίνεται αυτές τις μέρες αντικείμενο συζήτησης στα σωματεία που πάλεψαν για την επιτυχία της, με ευθύνη των διοικήσεών τους. Η διαδικασία αυτή θα προσθέσει συμπεράσματα, θα βοηθήσει να σχεδιαστούν τα επόμενα βήματα. Η σημασία αυτής της συζήτησης, η σταθεροποίησή της σε όλη την κλίμακα του συνδικαλιστικού κινήματος, πρώτα και κύρια στα πρωτοβάθμια συνδικάτα, η διεύρυνση του αριθμού των εργαζόμενων που συμμετέχουν κάθε φορά στο σχεδιασμό και τον απολογισμό μιας κινητοποίησης, είναι στοιχεία που συμβάλλουν στην ανασύνταξη του κινήματος, στη ζωντανή λειτουργία των συνδικάτων.

Η πείρα από τη δράση των σωματειακών Επιτροπών για την οργάνωση της απεργίας στις 6 Νοέμβρη, είναι χρήσιμη. Δείχνει ότι ακόμα και εκεί που δρα μια μικρή, αλλά αποφασισμένη δύναμη, μπορεί να αλλάξει το κλίμα, να υπάρξει συσπείρωση, να δημιουργηθούν αντιστάσεις. Η συμμετοχή νέων εργαζόμενων στην απεργία με τα πανό των σωματειακών τους επιτροπών, καταγράφεται στα στοιχεία που αφήνουν παρακαταθήκη για τη συνέχεια.

Ξεχωριστή σημασία έχει η συγκρότηση Εργοστασιακής Επιτροπής του κλαδικού Συνδικάτου Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών στο εργοστάσιο του «ΝΙΚΑ», στο Κρυονέρι Αττικής, λίγες μέρες πριν την απεργία. Η εργοδοσία λύσσαξε. Την επομένη της απεργίας, απέλυσε τα εκλεγμένα μέλη της Εργοστασιακής Επιτροπής και άλλους πρωτοπόρους εργάτες. Στη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε, θα κριθεί η αντοχή των εργαζόμενων. Μόνο έτσι μπορεί να πιάσει τόπο η «σπίθα» που ανάβει μια πρωτοπορία.

Η στάση της εργοδοσίας προσφέρεται για συμπεράσματα. Ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης του «ΝΙΚΑ», δεν στοχοποιεί ένα οποιοδήποτε σωματείο. Προσπαθεί να πετάξει έξω από την επιχείρηση ένα ταξικό συνδικάτο, που παλεύει κόντρα στις δυσκολίες και την τρομοκρατία να οργανώσει τους εργάτες.

Δε φοβάται η εργοδοσία σωματεία όπως αυτά στην ΠΕΣΙΝΕ, όπου η πλειοψηφία αποφάσισε να μη συμμετέχει στην απεργία, παρά τα οξυμένα προβλήματα των εργαζόμενων, σε μια παραγωγική μονάδα τέτοιου μεγέθους και σημασίας. Ούτε νιώθει να απειλείται από σωματεία όπως τα επιχειρησιακά των τραπεζοϋπαλλήλων, που στηρίζουν την πλειοψηφία της ΟΤΟΕ και πανηγύριζαν παραμονές της απεργίας ότι μαζί με τους τραπεζίτες, βάφτισαν «εθελούσιες» τις χιλιάδες απολύσεις που θα γίνουν το επόμενο διάστημα στον κλάδο του χρηματοπιστωτικού.

Δεν ανησυχεί η εργοδοσία από επιχειρησιακά σωματεία όπως αυτό στο «ΑΤΤΙΚΑ», που πήρε απόφαση να μη συμμετέχει στην απεργία για την Κυριακή αργία στις 3 Νοέμβρη. Ούτε βέβαια από Ομοσπονδίες, όπως η ΠΟΕ ΟΤΑ, η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και άλλες, που το περασμένο καλοκαίρι έστηναν «συντονιστικά» για να κάνουν «πολιτική απεργία», καλώντας σε «ανένδοτο» για να πέσει η κυβέρνηση και στις 6 Νοέμβρη τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία ήταν απελπιστικά μικρή στους χώρους ευθύνης τους.

Δε ζοχαδιάζονται η κυβέρνηση και οι καπιταλιστές από τις κορόνες συνδικαλιστικών πλειοψηφιών, όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ και των «Παρεμβάσεων» στους καθηγητές, που τον περασμένο Σεπτέμβρη επέλεξαν να κάνουν στα τυφλά μια απεργία διαρκείας, χωρίς να διασφαλίζεται κοινός βηματισμός με άλλους κλάδους, ούτε καν των δύο εκπαιδευτικών ομοσπονδιών. Που επέλεξαν μια παρατεταμένη απεργιακή κινητοποίηση, γνωρίζοντας ότι η πλειοψηφία του κλάδου ούτε είχε προετοιμαστεί, ούτε είχε αντοχή για μια τέτοια σύγκρουση. Η απογοήτευση που σπέρνουν, είναι παράγοντας που συνέβαλε στην ισχνή συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην τελευταία πανεργατική απεργία.

Οι δυο τελευταίες περιπτώσεις, ενισχύουν την εκτίμηση που κάνει το ΚΚΕ στην ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ για την αναζωογόνηση και την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, όπου σημειώνεται μεταξύ άλλων: «Η τακτική τους για δήθεν "ανένδοτους αγώνες", με καλέσματα για απεργίες διαρκείας, οδηγεί πιο βαθιά στον εκφυλισμό και στη διάλυση όταν δεν πατούν στις διαθέσεις των εργαζομένων και δεν έχουν ως σκοπό τον αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, δεν περιέχουν στοιχειώδη πρόβλεψη για τη συνέχεια και αποτελεσματικότητα του αγώνα. Οταν λαμβάνονται αποφάσεις στο όνομά τους και όχι με τη μαζική συμμετοχή τους. Οταν δεν παίρνουν κανένα ουσιαστικό μέτρο για να οργανωθεί πραγματικά η απεργία, αλλά, αντίθετα, αποδέχονται και ανέχονται ή και υπογείως προωθούν την απεργοσπασία».

Κυβέρνηση και εργοδοσία δεν αισθάνονται «άγχος» από σωματεία όπως αυτά στα Μέσα σταθερής τροχιάς στην Αττική, τα οποία, απ' όταν έγινε η επιστράτευση τον περασμένο Γενάρη, δεν αποφάσισαν ξανά συμμετοχή σε απεργία. Τελικά, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από τις συνδικαλιστικές εκείνες πλειοψηφίες που ακόμα και όταν αποφασίζουν απεργία, δεν κάνουν τίποτα για να πετύχει, να γίνει η οργάνωσή της υπόθεση των ίδιων των εργαζόμενων στον κλάδο, στον όμιλο, στον τόπο δουλειάς.

Δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από συνδικαλιστές και παρατάξεις που ματαιώνουν (!) τη συγκέντρωση σε μέρα πανεργατικής απεργίας, επικαλούμενοι τη βροχή, για να κρύψουν τη γύμνια τους σε μια συγκέντρωση χωρίς εργάτες, όπως ήταν αυτή στις 6 του Νοέμβρη.

Αντίθετα, η εργοδοσία ξέρει ότι πρέπει να φυλάγεται από σωματεία που βλέπουν στον εργάτη, που σήμερα φοβάται ή βολοδέρνει σε αυταπάτες, το μελλοντικό πρωτοπόρο στους αγώνες και προσπαθούν να τον αναδείξουν σε τέτοιο. Από σωματεία που αναμετρούνται με τις δυσκολίες στο κίνημα και τις αναδεικνύουν όχι για να δικαιολογήσουν τη χαμηλή συμμετοχή στους αγώνες και σε πολλούς κλάδους την πλήρη αδράνεια, αλλά για να εντοπίσουν, να τις υπερνικήσουν, να βγάλουν από τη μέση εμπόδια που δεν αφήνουν τους εργάτες να δουν τη δύναμή τους και να τη βάλουν σε κίνηση.

Τέτοια είναι τα σωματεία που συσπειρώνει το ΠΑΜΕ, με όλες τις αδυναμίες και τις ελλείψεις στη λειτουργία τους. Εκεί συγκεντρώνεται σήμερα ό,τι πιο πρωτοπόρο και ριζοσπαστικό διαθέτει το εργατικό κίνημα στις δοσμένες συνθήκες. Μέσα από το ΠΑΜΕ δρα η κρίσιμη εκείνη δύναμη που μπορεί να τραβήξει το κίνημα μπροστά, να καθοδηγήσει την ανασύνταξή του, που πρέπει να είναι υπόθεση όλων των εργαζόμενων και κάθε σωματείου ξεχωριστά.

Στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, κύρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, συμμετείχαν εργαζόμενοι από χώρους του ιδιωτικού τομέα που βρίσκονται αυτή την περίοδο σε κινητοποιήσεις, με επιχειρησιακά ή κλαδικά αιτήματα. Εργαζόμενοι από τα εμφιαλωμένα ποτά, από επιχειρήσεις της ιδιωτικής Υγείας, από το Εμπόριο, από τις διοικητικές υπηρεσίες των πανεπιστημίων, από εργοστάσια που γίνονται απολύσεις και μειώσεις μισθών, από καράβια που σαρώνονται με απολύσεις οι «γενικές κατηγορίες» του προσωπικού, συμμετείχαν και σε πολλές περιπτώσεις χαιρέτησαν στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ταξικού κινήματος.

Εστω και περιορισμένα, νέοι χώροι μπήκαν στην απεργία, σαν αποτέλεσμα της συστηματικής παρέμβασης δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Αλλού σταθεροποιήθηκε και ενισχύθηκε η συμμετοχή εργαζόμενων στην απεργία, διευρύνθηκε ο κύκλος που δούλεψε για την επιτυχία της. Στον αντίποδα, ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να υπονομεύσει την απεργία.

Στα παραδείγματα που αναφέρθηκαν πιο πάνω, προστίθεται η περίπτωση της «ΙΟΝ» στον Πειραιά, όπου η πλειοψηφία του σωματείου είπε «όχι» στην απεργία. Αλλά και η διοίκηση του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εργαζομένων στη Ναυτιλία και τον Τουρισμό (ΠΑΣΕΝΤ), όπου πλειοψηφούν «Αυτόνομη Παρέμβαση» - ΠΑΣΚΕ (κατεβαίνουν με κοινό ψηφοδέλτιο και πρόεδρος είναι ο Θ. Βασιλόπουλος, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ), δεν πήρε κανένα μέτρο για την προετοιμασία και την περιφρούρηση της κινητοποίησης.

Για να μη μιλήσει κανείς για άλλα απαράδεκτα φαινόμενα σε μέρα απεργίας, όπως το να δηλώνουν συνδικαλιστές και εργαζόμενοι άδεια ή ασθένεια για να απουσιάσουν από τη δουλειά τους χωρίς να «κακοχαρακτηριστούν» ή να χάσουν το μεροκάματο. Τέτοια φαινόμενα ενισχύουν το συκοφαντικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης, που αξιοποιεί παραδείγματα από τη στάση του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού για να βάλει θέμα παραπέρα αντιδραστικοποίησης του θεσμικού πλαισίου για τον συνδικαλισμό. Οπως έκανε την περασμένη βδομάδα ο Κυρ. Μητσοτάκης, ανοίγοντας ζήτημα αναμόρφωσης του ν. 1264/82, με πρόσχημα την κατάχρηση των συνδικαλιστικών αδειών.

Στην ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημειώνεται:

«Το επόμενο χρονικό διάστημα είναι πολύ κρίσιμο.

Από τη μια οι εκβιασμοί και η καταστολή από τις κυβερνήσεις και τους καπιταλιστές κλιμακώνονται και γίνονται όλο και πιο άγριοι, από την άλλη οι δυνάμεις του σάπιου συνδικαλισμού, που υπήρξαν φανατικοί υπηρέτες των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, μεταμορφώνονται θρασύτατα τώρα, μετακινούμενες ή συνεργαζόμενες με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, σε αγωνιστές και δήθεν αναμορφωτές του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ο κίνδυνος παγίδευσης, αφοπλισμού και υποταγής του εργατικού κινήματος είναι υπαρκτός και πρέπει να εμποδιστεί.

Υπάρχουν και οι δυνάμεις και οι δυνατότητες.

Με καθοριστική συμβολή του ΚΚΕ, παρά τις επιθέσεις των μηχανισμών του μεγάλου κεφαλαίου και των κομμάτων του, κόντρα στο ρεύμα των αυταπατών και της απογοήτευσης, παραμένουν ισχυρές και αξιόμαχες οι ασυμβίβαστες ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, οι οποίες, αν ενισχυθούν, μπορούν να πρωτοστατήσουν και να τροφοδοτήσουν την αναγκαία οργανωτική, ταξική αναζωογόνηση του κινήματος.

Στο πού τελικά θα γείρει η πλάστιγγα, θα εξαρτηθεί από ποια θέση θα πάρει και σε ποια πλευρά θα σταθεί η μεγάλη πλειοψηφία των εργατών που τώρα αγωνιούν και αναζητούν λύση».