Η κόντρα στη Λιβύη | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Η κόντρα στη Λιβύη

Σε ολοένα μεγαλύτερο χάος βυθίζεται η Λιβύη λίγο πριν συμπληρωθούν δύο χρόνια από την ιμπεριαλιστική επέμβαση που κατέληξε στην ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι και στον κατακερματισμό της χώρας σε φέουδα διαφόρων ένοπλων ομάδων, που είτε συνδέονται με ισλαμιστές πολεμάρχους είτε με διαφορετικές φυλές και τοπικούς παράγοντες με διάφορες διασυνδέσεις και με ξένα κέντρα. Τίθεται έτσι επί τάπητος το μείζον ζήτημα που αποτέλεσε και το κίνητρο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης: ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Λιβύης.

Τελευταίο επεισόδιο είναι η ανακοίνωση της αυτοαποκαλούμενης «αυτονομιστικής» κυβέρνησης της Κυρηναϊκής (της ανατολικής δηλαδή επαρχίας της Λιβύης που έχει ως πρωτεύουσα τη Βεγγάζη) περί ίδρυσης της δικής της πετρελαϊκής εταιρείας με την επωνυμία «Libya Oil and Gas Corp». Η εταιρεία θα έχει, αρχικά, ως έδρα το Τομπρούκ και στη συνέχεια θα μεταφερθεί στη Βεγγάζη. Σύμφωνα, δε, με τις δηλώσεις του παρουσιαζόμενου ως «πρωθυπουργού» της «αυτονομιστικής» αυτής κυβέρνησης Αμπντ Ράμπο αλ Μπαράσι, η εταιρεία θα αξιοποιεί τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του λιμανιού Χαρίγκα, που ήδη έχουν παραλύσει και ελέγχονται από τοπικούς οπλαρχηγούς.

Η «αυτονομιστική» κυβέρνηση θα διαχειρίζεται τα έσοδα από τις πετρελαϊκές εξαγωγές και θα παρακρατά το ποσοστό που προορίζεται για τη νότια επαρχία Φεζάν και για την επαρχία της Τριπολίτιδας. Σήμερα, έδρα της «κυβέρνησης» αυτής εμφανίζεται η Αζνταμπίγια, ενώ στόχος είναι να μετακινηθεί στην Μπρέγκα, προφανώς διόλου τυχαία καθώς πρόκειται για πόλη - κόμβο όσον αφορά στις ενεργειακές εξαγωγές της χώρας. Ο Μπαράσι επανέλαβε, επίσης, και τα σχέδια για δημιουργία ξεχωριστής «κεντρικής τράπεζας» στην επαρχία καθώς και τη γενικότερη θέση του για μετατροπή της Λιβύης σε «ομοσπονδιακό κράτος» με τοπικές κυβερνήσεις και χαλαρή κεντρική διοίκηση. Πίσω φυσικά από την πρόταση αυτή δε βρίσκεται τίποτε άλλο από την ανακατανομή του ελέγχου του πλούτου της χώρας, αφού είναι γνωστό ότι στην Κυρηναϊκή βρίσκεται η πλειοψηφία των ενεργειακών πηγών της Λιβύης.

Ταυτόχρονα, σχεδόν, με την ανακοίνωση του Μπαράσι συνεχιζόταν και η κατάληψη σε έναν άλλο βασικό τερματικό σταθμό της χώρας, στη Μελίταχ, από Αμαζίνγκ (Βερβέρους της Λιβύης), που φέρονται, με βάση τουλάχιστον την υπάρχουσα πληροφόρηση, να ζητούν να περιληφθούν σαφείς προβλέψεις για τα πολιτιστικά τους δικαιώματα στο νέο σύνταγμα. Ο σταθμός ανήκει από κοινού στον ιταλικό κολοσσό ΕΝΙ και στη Λιβυκή Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου και έχει ήδη διακοπεί η ροή πετρελαίου αλλά και αερίου προς την Ιταλία προκαλώντας τις σοβαρές αντιδράσεις της ΕΝΙ.

Μέσα σε αυτό το χάος, ο πρωθυπουργός της Λιβύης Αλί Ζεϊντάν (ο οποίος έπεσε ο ίδιος θύμα ολιγόωρης ομηρίας από ενόπλους παραστρατιωτικής ομάδας που συνδέεται με άλλο κέντρο εξουσίας μέσα στους κόλπους της ίδιας της κυβέρνησής του) δήλωνε ότι αν η κεντρική διοίκηση δεν ανακτήσει άμεσα τον έλεγχο των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων για ν' αποκατασταθούν οι εξαγωγές που έχουν κατακρημνιστεί σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες βαρέλια ημερησίως έναντι 1,25 εκατομμυρίων βαρελιών μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, καταρρέει και ο προϋπολογισμός. Προχώρησε, όμως, και σε μια σημαντικότερη δήλωση - «προειδοποίηση»: «Η διεθνής κοινότητα δεν θα ανεχτεί ένα κράτος στη μέση της Μεσογείου που είναι πηγή βίας, τρομοκρατίας και δολοφονιών» σημείωσε και φέρνοντας το Ιράκ ως παράδειγμα προειδοποίησε ότι είναι πιθανή «η παρέμβαση ξένων κατοχικών δυνάμεων» για ν' αποκατασταθεί η τάξη.

Η προειδοποίηση του Ζεϊντάν για νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση είναι στο παιχνίδι. Θυμίζουμε ότι και η πρώτη επέμβαση έγινε όταν το καθεστώς Καντάφι θέλησε να αλλάξει τους όρους των συμφωνιών με μονοπωλιακούς ομίλους (να βάλει και νέους «παίκτες», όπως η Ρωσία και η Κίνα).

Ε.Μ.