Συγκεκριμένα, την περασμένη βδομάδα, η Επιτροπή Πολιτισμού της ΕΕ ενέκρινε τον εγγυητικό μηχανισμό στο πλαίσιο του προγράμματος «Δημιουργική Ευρώπη», με στόχο να εξασφαλίζει «ευκολότερη πρόσβαση στη χρηματοδότηση μέσω δανείων από τις ευρωπαϊκές τράπεζες» λειτουργώντας εγγυητικά για ένα μέρος του δανειζόμενου ποσού. Δηλαδή, η ΕΕ στέλνει τους δημιουργούς στις τράπεζες να δανειστούν για να δημιουργήσουν και αυτό το παρουσιάζει ως «ευκολότερη πρόσβαση στη χρηματοδότηση για τον πολιτισμό»!

Ακόμη όμως και σε αυτόν τον εγγυητικό μηχανισμό ο πραγματικός στόχος δεν είναι τόσο η δανειακή «διευκόλυνση» των μεμονωμένων καλλιτεχνών, αλλά αυτών που η ΕΕ ονομάζει «επαγγελματίες του πολιτιστικού τομέα», οι «δημιουργικές βιομηχανίες» - δηλαδή οι επιχειρήσεις του πολιτιστικού τομέα - οι «μικρομεσαίες» επιχειρήσεις του τομέα και οι «μικρο-οργανισμοί» που δρουν σε αυτόν. Δηλαδή, ουσιαστικά, η ΕΕ στοχεύει στην ενίσχυση της εμπορευματικής, αγοραίας διαδικασίας του πολιτισμού, στην εμβάθυνση της ανταλλακτικής «κουλτούρας» ακόμη και σε μορφές τέχνης που ακόμη αντιστέκονται σε ένα βαθμό στον «οδοστρωτήρα» του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι η ΕΕ φέρνει ως παράδειγμα της δανειακής χρηματοδότησης το θέατρο δρόμου, μαζί με τις επιχειρήσεις κατασκευής βιντεοπαιχνιδιών.

Θυμίζουμε ότι ανάλογη πρακτική ακολούθησε το 2010 και η γερμανική κυβέρνηση μέσω της συμφωνίας που «έκλεισε» με την τράπεζα KfW της Φραγκφούρτης, που προβλέπει το «άνοιγμα» των δανειακών «κρουνών» προς την κινηματογραφική παραγωγή. Σχολιάζοντας τότε τη συμφωνία, ο πρόεδρος του ΔΣ της KfW, Ούλριχ Σρέντερ, έλεγε ότι «οι πολιτιστικές και δημιουργικές βιομηχανίες, συμπεριλαμβανομένου του κινηματογράφου, είναι μεταξύ των πιο ελπιδοφόρων οικονομικών τομέων στη Γερμανία. Εντούτοις, η χρηματοδότηση της παραγωγής των προγραμμάτων είναι δύσκολη. Γι' αυτό η τράπεζα KfW θα προσφέρει την υποστήριξη που ο τομέας αξίζει». Φυσικά, οι χαμένοι της υπόθεσης ήταν και πάλι οι δημιουργοί, αφού ακόμη και ο δανεισμός πηγαίνει προς τους παραγωγούς. Το ίδιο συνέβη και στην Ισπανία, πάλι το 2010 (σ.σ. πάντα εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης) με το ICAA, το κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογραφίας της Ισπανίας, να στοχεύει στο «χτίσιμο γεφυρών» μεταξύ των παραγωγών και των ιδιωτών «επενδυτών» με τους «διαχειριστές» του ιδιωτικού και «θεσμικού» (σ.σ. δηλαδή κρατικού) σχετικού τομέα.