ΚΑΡΑΚΑΣ.--

Σε εφαρμογή έχει μπει αυτές τις μέρες στη Βενεζουέλα, η απόφαση του Σεπτέμβρη που πήρε η κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο να αντιμετωπιστεί το τεράστιο πρόβλημα των ανεξέλεγκτων και πολύ υψηλών τιμών σε μια σειρά τομείς, από τα ηλεκτρικά είδη σπιτιού, τα ανταλλακτικά αυτοκινήτων ακόμα και τρόφιμα, που διακινούν μεγάλες εμπορικές αλυσίδες (κυρίως δηλαδή προϊόντα εισαγωγής), όπως και στις παραβιάσεις της νομοθεσίας και τις τιμολογήσεις, στα παραστατικά, στην απόδοση φόρων. Ετσι, σε πολλά μεγάλα καταστήματα, που υποχρεώθηκαν από τις αρχές να ρίξουν τις τιμές, σε ορισμένες περιπτώσεις σε μεγάλο ποσοστό, δημιουργήθηκαν μεγάλες ουρές πελατών, που έσπευσαν να επωφεληθούν, αφού λόγω των πρότερων τεράστιων ποσοστών κέρδους, υπάρχουν εκπτώσεις έως και 60%. Επίσης, οι Ενόπλες Δυνάμεις, μαζί με τις οικονομικές υπηρεσίες βρίσκονται στα καταστήματα για να διατηρείται στοιχειώδης τάξη.

Το ζήτημα αυτό που προβάλλεται ποικιλόμορφα από ντόπια και διεθνή αστικά ΜΜΕ, αναδεικνύει το γεγονός ότι στη Βενεζουέλα, που, από το 1998 υπήρξε κυβερνητική αλλαγή, με ηγέτη τον αείμνηστο Ούγκο Τσάβες και τώρα το Νικολάς Μαδούρο, η οικονομική εξουσία, παρά την εθνικοποίηση του βασικού προϊόντος του πετρελαίου, σε πολλούς κλάδους (ένας από αυτούς είναι και το εμπόριο) βρίσκονται στα χέρια καπιταλιστικών επιχειρηματικών ομίλων. Η σημερινή κίνηση για έλεγχο των τιμών έρχεται ως μέτρο αντιμετώπισης των οξυμένων προβλημάτων που υπάρχουν στη Βενεζουέλα (παρά τα όποια βήματα άμβλυνσης της ακραίας φτώχειας), που έχουν σχέση με τον τεράστιο πληθωρισμό που «τρώει» το λαϊκό εισόδημα, τη μικρή αγοραστική δύναμη των μισθών των εργαζομένων λαϊκών στρωμάτων, των τεχνητών ελλείψεων που δημιουργούν σε διάφορες φάσεις οι καπιταλιστές επιχειρηματίες (που μπορούν να ελέγχουν το εξωτερικό εμπόριο και την εισροή συναλλάγματος) και η αντιδραστική αντιπολίτευση αξιοποιεί για να προκαλέσει συνθήκες αποσταθεροποίησης και να τις αξιοποιήσει πολιτικά.

Βεβαίως, η κίνηση του ελέγχου των τιμών μόνο πρόσκαιρη επίπτωση μπορεί να έχει, με δεδομένη τη θέση της κυβέρνησης Μαδούρο, όπως και πριν του Τσάβες, ότι δεν επιθυμεί να συγκρουστεί με τους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά «με τους διεφθαρμένους και τους κερδοσκόπους». Καλλιεργούνται έτσι αυταπάτες με το λεγόμενο «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα», που είναι σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του καπιταλισμού, ότι δήθεν μπορεί να ελεγχθεί το κεφάλαιο και να μπουν κάποιοι κανόνες. Κάποιοι κανόνες μπορούν να μπουν αλλά όσο υπάρχει η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα μέσα παραγωγής, δεν πρόκειται να σταματήσουν τα δεινά των εργαζομένων που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο.