Αν κάνει κάποιος μια απλή σύγκριση ανάμεσα στη χτεσινή ομιλία του Κ. Σημίτη στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ και σε αυτήν που έγινε στις 19 Απρίλη στην κοινή συνεδρίαση Κυβερνητικής Επιτροπής και Εκτελεστικού Γραφείου, θα διαπιστώσει ότι τίποτα δεν αλλάζει επί της ουσίας. Απλά, διαφοροποιεί αναγκαστικά την τακτική του, για να βάλει σε πρώτο πλάνο τη διαδικασία («κοινωνικός διάλογος εφ' όλης της ύλης»), προκειμένου, όπως δήλωσε ξεκάθαρα, να επιτευχθεί η πολυπόθητη «συναίνεση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων».

Το «καινούριο» στην ομιλία του Κ. Σημίτη, που θα αποτελέσει στο εξής και σημείο αιχμής της κυβερνητικής προπαγάνδας, ήταν η έμφαση στην «αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης» και στην «έγκαιρη επίλυση του ασφαλιστικού προβλήματος». Μάλιστα, δε δίστασε να προσφύγει στην κινδυνολογία, όπως ότι ο εργαζόμενος που ξεκίνησε να εργάζεται στις αρχές της δεκαετίας του '90 κινδυνεύει να μην πάρει σύνταξη. Για όποιους ξέρουν να διαβάζουν πίσω από την κωδικοποιημένη ορολογία των εκσυγχρονιστών, ο Κ. Σημίτης προσδιόρισε με εξαιρετική σαφήνεια το πλαίσιο επίλυσης του Ασφαλιστικού, που δεν είναι άλλο από την άγρια καπιταλιστική ανάπτυξη, που φέρνει τρελά κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο και φτώχεια και δυστυχία για τα λαϊκά στρώματα.

Τι εννοεί, άραγε, όταν λέει ότι από τον τρόπο αντιμετώπισης του Ασφαλιστικού θα εξαρτηθεί, αν «θα εξασφαλίσουμε την εμπιστοσύνη για επενδύσεις»; Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός το μόνο μήνυμα που πήρε από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των εργαζομένων στις 26 Απρίλη και την Πρωτομαγιά ήταν πώς θα τους πειθαναγκάσει για να δεχτούν να πληρώσουν και πάλι οι ίδιοι. Ας τα δουν αυτά κάποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες και, κυρίως, ας τα δει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού και ας μην αυτοπαγιδευτεί για μια ακόμα φορά...