Θα αδικούσαμε, βέβαια, την κυβέρνηση Ζοσπέν, αν δεν αναφερόμαστε και στις πρόσφατες, επίσης, εξαγγελίες της. Σύμφωνα, λοιπόν, με την υπουργό Εργασίας, τα εξαγγελθέντα μέτρα «έχουν στόχο να αποτρέψουν τις απολύσεις ή, αν αυτό δεν είναι δυνατό, να μειώσουν τις συνέπειές τους, υποχρεώνοντας τις εταιρίες να πληρώσουν για τη μακροπρόθεσμη επανένταξη των εργαζομένων και την αναζωογόνηση των νεκρών βιομηχανικών περιοχών». Τι συμπεριλαμβάνουν τα μέτρα; Μια σοβαρή αύξηση των αποζημιώσεων (κοντά στο 100%), την επιβάρυνση των εργοδοτών με το κόστος επανεκπαίδευσης των απολυμένων και την υποχρέωση των επιχειρήσεων να ενημερώνουν έγκαιρα τα εργασιακά συμβούλια για τις απολύσεις που σχεδιάζουν.

Οχι, δε θέλουμε να υποτιμήσουμε τα προαναφερόμενα μέτρα. Σίγουρα, δημιουργούν κάποιες εντυπώσεις και μπορεί να λειτουργήσουν, σε κάποιο βαθμό, ως «ασπιρίνες». Ο καθένας καταλαβαίνει, όμως, ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ριζικά και αποφασιστικά, ούτε το τεράστιο πρόβλημα των μαζικών απολύσεων, ούτε, πολύ περισσότερο, την επανένταξη των απολυμένων και την αναζωογόνηση υποβαθμισμένων περιοχών. Αλλωστε, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, όσο οι «νόμοι της αγοράς» και του ανταγωνισμού παραμένουν κυρίαρχοι και σφραγίζουν τις εξελίξεις. Γεγονός, το οποίο έκανε φανερό και η γαλλική εργοδοσία, ο επικεφαλής της οποίας χαρακτήρισε τα μέτρα «πεπαλαιωμένες συνταγές, που δημιουργούν την εντύπωση λύσεων».