ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ: (του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ).-

Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ρομάνο Πρόντι και η βελγική κυβέρνηση που αναλαμβάνει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) το δεύτερο εξάμηνο του 2001, με χτεσινές δηλώσεις τους στις Βρυξέλλες τόνισαν τη σημασία του «εκσυγχρονισμού των ευρωπαϊκών συστημάτων κοινωνικής προστασίας» και ανακοίνωσαν ότι «μέχρι το τέλος του χρόνου» θα πρέπει να υπάρξει «συντονισμός» των δεκαπέντε κρατών - μελών.

Πρόκειται για μια ακόμη ένδειξη των δυσκολιών που συναντούν οι Ευρωπαίοι κυβερνώντες στην προώθηση του στόχου της ριζικής ανατροπής των υφισταμένων ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών συστημάτων, αλλά και απόδειξη του αδιέξοδου πανικού ορισμένων, όπως της ελληνικής κυβέρνησης, που, ενόψει της υλοποίησης του «μακροπρόθεσμου στόχου» δρουν σπασμωδικά, ξεσηκώνοντας τη λαϊκή κατακραυγή και αντίδραση.

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Στοκχόλμης (23-24 Μάρτη 2001) οι 15 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων στη βάση των «τεχνικών εργασιών που διεξήχθησαν σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων» συμφώνησαν ομόφωνα ότι «όπου ενδείκνυται, θα πρέπει να χρησιμοποιούνται πλήρως οι δυνατότητες της ανοιχτής μεθόδου συντονισμού, ιδίως στον τομέα των συντάξεων», λαμβάνοντας «δεόντως υπόψη» τις εθνικές ιδιομορφίες («επικουρικότητα»).

Η Κομισιόν θα πρέπει να παρουσιάσει «ανακοίνωση» με θέμα τη βιωσιμότητα των συστημάτων συνταξιοδότησης, ενώ «μέχρι τέλους του 2001» θα πρέπει οι 15 κυβερνήσεις να συμφωνήσουν ομόφωνα στον «εκσυγχρονισμό του κανονισμού 1408/71 σχετικά με το συντονισμό των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης». Οπως τονίζουν οι αποφάσεις της Στοκχόλμης «οι στρατηγικές αυτές θα διευκολυνθούν από την παράλληλη προσπάθεια να αυξηθούν η συμμετοχή των εργαζομένων στην αγορά εργασίας, η παραγωγικότητα και η κινητικότητά τους».

Στις χτεσινές δηλώσεις του περί «νέας οικονομικής πολιτικής» ο πρόεδρος της Κομισιόν Ρ. Πρόντι επανήλθε στην «οικονομικο-κοινωνική μεταρρύθμιση» που «θ' αλλάξει την καθημερινή ζωή των πολιτών», επαναλαμβάνοντας τους «κινδύνους από την άνιση κατανομή εισοδήματος που συνεχώς μεγαλώνει στην ΕΕ και στις ΗΠΑ» και προειδοποιώντας για τον «κίνδυνο να σπάσει η οικονομική στερεότητα» και να δημιουργηθούν «αγεφύρωτα κοινωνικά χάσματα».

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η χρονική σύμπτωση στις «στρατηγικές» Πρόντι μεταξύ του «2010», που αποτελεί το ορόσημο για την «ολοκλήρωση» της κοινωνικής μεταρρύθμισης και του «2008», που πρέπει να έχει αρχίσει η εκμετάλλευση των νέων υπό ένταξη χωρών της ΚΑ Ευρώπης. Οσον αφορά τις επόμενες «αποφάσεις» Ευρωπαϊκών Συμβουλίων, τον ερχόμενο Ιούνη στο Γκέτεμποργκ η σουηδική προεδρία της ΕΕ θα πρέπει να παρουσιάσει «εγκαίρως», για να εγκριθεί μια «μελέτη σχετικά με τη βιωσιμότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων». Ενώ, όπως ανακοίνωσε χτες η βελγική κυβέρνηση, που αναλαμβάνει την ευρωπαϊκή προεδρία για το επόμενο εξάμηνο, μέχρι τον ερχόμενο Δεκέμβρη θα πρέπει να υπάρξει «κοινή θέση» των 15 για τα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης.

Στο κείμενο της βελγικής προεδρίας αναφέρεται ότι «όλα τα κράτη - μέλη ευρίσκονται αντιμέτωπα με τις ίδιες, προκλήσεις: τη γήρανση του πληθυσμού, το αυξανόμενο κόστος της υγειονομικής περίθαλψης, την προσαρμογή της κοινωνικής προστασίας στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνουν οι νέες οικογενειακές δομές ή οι νέες μορφές εργασίας. Η βελγική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη ν' αρχίσει η συζήτηση για τη βιωσιμότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων. Μεταξύ του 2004 και του 2008 το ποσοστό των συνταξιούχων στην ΕΕ θα διπλασιαστεί. Στόχος είναι, μέχρι τα τέλη του 2001 να επιτευχθεί μια συμφωνία σε μία σειρά κοινών στόχων που θα εγγυώνται διαρκή προστασία των συνταξιούχων, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τα δημόσια οικονομικά».

Χαρακτηριστικό των θέσεων που διαμορφώνονται στους κόλπους της ΕΕ σχετικά με το ασφαλιστικό σύστημα είναι το άρθρο του Τζουλιάνο Αμάτο στην εφημερίδα «Ρεπούμπλικα» (13 Απρίλη), όπου σημειώνει: «ένα αποκλειστικά δημόσιο και διανεμητικό σύστημα συντάξεων φαίνεται ολοένα λιγότερο διατηρήσιμο... Η δημογραφική επανάσταση, το αυξημένο προσδόκιμο ζωής και οι αλλαγμένοι τρόποι ζωής, κάνουν ολοένα λιγότερο αποδεκτό μια γενιά να είναι αναγκασμένη να φέρει το βάρος των προνοιακών απαιτήσεων μιας άλλης γενιάς και τα παιδιά να πρέπει να φροντίσουν πλήρως για τις ανάγκες των γονιών. Ενα σύστημα όπου οι παροχές χρηματοδοτούνται ατομικά εγγυάται μεγαλύτερη διαφάνεια κόστους και οφελών. Ο καθένας πρέπει να συνεισφέρει προσωπικά, μέσω των αποταμιεύσεών του, στη δημιουργία των πόρων που απαιτούνται, για να χρηματοδοτηθούν οι μελλοντικές συντάξεις. Τα κεφαλαιοποιητικά συστήματα προσφέρουν υψηλότερες αποδόσεις»...