Οι επιπτώσεις της αντιλαϊκής πολιτικής στις συνθήκες ζωής, αλλά και στη συνείδηση των νέων ζευγαριών βρίσκονται στο επίκεντρο της παρέμβασης και της δράσης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Ιδιαίτερα όσον αφορά τις νέες γυναίκες που κάνουν το βήμα να δημιουργήσουν οικογένεια, τις νέες μητέρες, η πραγματικότητα που βιώνουν διαμορφώνει ιδιαίτερες δυσκολίες και απαιτήσεις όσον αφορά την ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση. Δίπλα στα γενικά προβλήματα που προκύπτουν από την ταξική της θέση, η νέα γυναίκα που ανήκει στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, αντιμετωπίζει και τις δυσκολίες που απορρέουν από την ανισότιμη θέση της. Αντιμετωπίζει όχι μόνο την ανεργία, την ανασφάλεια, την περιπλάνηση σε ολιγόμηνες, κακοπληρωμένες δουλειές χωρίς ωράριο, αλλά και την έλλειψη κοινωνικών υποδομών Υγείας και Πρόνοιας. Αναγκάζεται να αναλάβει η ίδια τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, του ατομικού νοικοκυριού. Πολύ περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν, η απόφαση των νέων ζευγαριών να δημιουργήσουν οικογένεια καθορίζεται σήμερα από οικονομικούς παράγοντες και δεν αποτελεί προϊόν ελεύθερης επιλογής τους. Στο έδαφος αυτό, απαιτείται συστηματική παρέμβαση από τις δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, με πολύμορφη, διαπαιδαγωγητική δραστηριότητα. Χρειάζεται διαρκής προσπάθεια, για να αποσαφηνίζεται ο τρόπος που σκέφτονται οι νέες μητέρες, τα νέα ζευγάρια, οι παράγοντες που επηρεάζουν τις απόψεις και τη στάση τους, έτσι ώστε να γίνεται αποτελεσματικότερη η προσπάθεια για την ένταξή τους στον οργανωμένο αγώνα.

Προτεραιότητα αποτελεί η οργάνωση του ιδεολογικού αγώνα για το κέρδισμα της συνείδησης των νέων ζευγαριών από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα με την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Είναι απαραίτητο να ανοιχτούν δρόμοι επικοινωνίας με νέες μητέρες και ζευγάρια στη συνείδηση και στάση των οποίων επιδρούν με τρόπο καθοριστικό οι αξίες και τα ιδανικά της κυρίαρχης τάξης. Σε σημαντικό μέτωπο διαπάλης αναδεικνύεται η αντιπαράθεση με τη λογική της «ατομικής λύσης» που κυριαρχεί και στους νέους. Εχει αξία να προβάλλεται με κάθε μέσο η ανάγκη ο σκληρός προσωπικός αγώνας του καθενός και της καθεμιάς να συναντήσει τη συλλογική πάλη, να γίνει κομμάτι του οργανωμένου ταξικού αγώνα. Η αγωνιστική και ανυπότακτη στάση ζωής των γονιών είναι παράλληλα συμβολή στην οικογένειά τους, δίνει το καλύτερο παράδειγμα στα παιδιά, συμβάλλει στη διαπαιδαγώγησή τους. Μπορεί να απεγκλωβίσει τους νέους γονείς από τις τύψεις και τις ενοχές που φορτώνονται, είτε επειδή ως εργαζόμενοι δεν μπορούν λόγω των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, να περάσουν χρόνο με τα παιδιά τους, είτε ως άνεργοι γιατί δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές ανάγκες της οικογένειάς τους.

Με την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, ακόμα και νέα ζευγάρια που έχουν δουλειά, νιώθουν να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αυτό σχετίζεται, εκτός από τη μείωση των μισθών και την ακρίβεια βασικών καταναλωτικών αγαθών, και με το γεγονός ότι οι νεότερες γενιές που μεγάλωσαν στις δεκαετίες της καπιταλιστικής ανάπτυξης είχαν μια σειρά ζητήματα εξασφαλισμένα. Τώρα δυσκολεύονται να διαχειριστούν τα οικονομικά και άλλα προβλήματα που έφερε η κρίση, να ιεραρχήσουν τις ανάγκες της οικογένειας που χρειάζεται να καλύψουν. Μπροστά σε αυτά τα εμπόδια, που τους φαίνονται ανυπέρβλητα, είναι έτοιμοι να υποχωρήσουν σε εκβιασμούς της εργοδοσίας, να κάνουν έκπτωση στις ανάγκες, στα δικαιώματά τους, να συμβιβαστούν. Επιδρά πιο εύκολα στη συνείδησή τους η προπαγάνδα της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας, ψάχνουν για εύκολες, άμεσες λύσεις. Εκφράζουν πολλές φορές την άποψη πως ακριβώς επειδή έχουν οικογένεια δεν μπορούν να οργανωθούν στο σωματείο, να πάρουν μέρος στην απεργία, γιατί στη συνείδησή τους κυριαρχεί η σκέψη: «Αν απολυθώ πώς θα ζήσω την οικογένειά μου;».

Ακόμα μεγαλύτερες είναι οι απαιτήσεις της παρέμβασης στις νέες γυναίκες, λόγω της στοχευμένης προπαγάνδας που υποστηρίζει πως τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική - λαϊκή οικογένεια είναι ατομική τους ευθύνη. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι στρατηγικές αναδιαρθρώσεις σε επίπεδο ΕΕ, όσον αφορά τις παροχές για τη μητρότητα, επενδύονται με το μανδύα του «συγκερασμού των οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων», της «εναρμόνισης και συμφιλίωσης επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής». Οι όποιες παροχές προς τις νέες μητέρες συνδέονται, δηλαδή, με την αύξηση της «απασχολησιμότητας» των νέων γυναικών. Ο καθολικός δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας τους, σε όποιο βαθμό αυτός υπήρχε, καταργείται. Στη θέση της υποχρέωσης του κράτους να παρέχει δημόσιες και δωρεάν καθολικές υπηρεσίες για τη στήριξη της οικογένειας μπαίνει η υποχρέωση των νέων γονιών, ιδιαίτερα της νέας μητέρας, να συνδυάσουν με δική τους προσπάθεια και ευθύνη, τη φροντίδα της οικογένειας με την εργασία. Οι νέοι γονείς πρέπει να γίνονται δηλαδή λάστιχο, να προσπαθούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες της οικογένειας, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αν δεν μπορούν ατομικά να αντεπεξέλθουν, επιστρατεύουν ακόμα και τους γονείς τους, τους συγγενείς και τους φίλους.

Η παρέμβαση του αντιπάλου καλλιεργεί στις νέες γυναίκες αυταπάτες και στρεβλώσεις πως η άρνηση της μητρότητας και της δημιουργίας οικογένειας είναι από μόνη της στοιχείο χειραφέτησης. Επιδιώκει να μοιάζει με ελεύθερη επιλογή μια απόφαση που εδράζεται στις δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντούν οι νέοι στη δημιουργία οικογένειας και όχι στο τι πραγματικά θέλουν. Παράλληλα, όμως, συνυπάρχει και το αντίστροφο, και μάλιστα στις συνθήκες της κρίσης ενισχύεται και δυναμώνει: Η προβολή της μητρότητας και της οικογένειας ως αποκλειστικού προορισμού της γυναίκας, ως υπόθεση πρώτιστης σημασίας που βάζει όλα τα υπόλοιπα, και κυρίως το δικαίωμα στην εργασία, σε δεύτερη μοίρα. Με τον τρόπο αυτό, ενισχύουν τον εφεδρικό χαρακτήρα της γυναικείας εργασίας και διαχειρίζονται τη γυναικεία ανεργία, που στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης καλπάζει.

Σήμερα που η κατάσταση για τα νέα ζευγάρια είναι δραματική, χρειάζεται να κατανοηθεί ότι πλέον η ατομική προσπάθεια ακόμα και οι θυσίες ενός ζευγαριού δεν αρκούν για να λύσουν τα προβλήματα της οικογένειας. Η ευθύνη που νιώθουν οι νέοι γονείς απέναντι στην οικογένεια και τα παιδιά τους πρέπει να μετατραπεί σε αποφασιστική συμμετοχή τους στην οργανωμένη πάλη, μέσα από το σωματείο στο χώρο δουλειάς, μέσα από τους συλλόγους της ΟΓΕ και τις Λαϊκές Επιτροπές στις γειτονιές. Η αγωνιστική στάση ζωής των γονιών είναι, εξάλλου, ο μόνος τρόπος για να μη βρίσκει έδαφος η ηττοπάθεια και η μοιρολατρία στα ίδια τα παιδιά, για να μπορούν να αντλούν αισιοδοξία από το δίκιο και τη δύναμη της τάξης τους.

Στο πλαίσιο της δράσης και της παρέμβασης που θα στοχεύει να εμπνεύσει στα νέα ζευγάρια τη συμμετοχή στην ταξική πάλη, χρειάζεται να αναπτυχθούν και μορφές αλληλεγγύης. Δίπλα στην ανάδειξη των προβλημάτων της εργατικής - λαϊκής οικογένειας και στη διεκδίκηση αιτημάτων και στόχων πάλης, τα σωματεία, οι σύλλογοι της ΟΓΕ, οι Λαϊκές Επιτροπές, χρειάζεται να οργανώσουν και την αλληλεγγύη που θα διευκολύνει τη συμμετοχή των νέων γονιών στη δράση. Να φροντίσουν, για παράδειγμα, για τη διαμόρφωση ειδικών χώρων και να αξιοποιήσουν τους κατάλληλους ανθρώπους για να εξασφαλίσουν τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών, προκειμένου να πάρουν μέρος οι γονείς σε μια εκδήλωση, συζήτηση ή κινητοποίηση. Να έχουν διαρκώς στον προσανατολισμό τους την ανάπτυξη της λαϊκής αλληλεγγύης, με στόχο την εξασφάλιση του ελεύθερου χρόνου, της έμπρακτης στήριξης και βοήθειας για μπουν οι νέοι γονείς στον αγώνα.