Οταν εκφραστές της αστικής πολιτικής μιλάνε «στρατηγικά», έχουν ψήγματα ειλικρίνειας έστω και αν πρόκειται για μισές αλήθειες. Ετσι θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε βασικό άρθρο της προχθεσινής «Καθημερινής». Τι ακριβώς λέει;

Πρώτον ότι το μνημόνιο ήρθε ως αποτέλεσμα της κρίσης και όχι το αντίστροφο. Πολύ σωστά, όμως δεν μας εξηγούν πώς ήρθε η κρίση, δηλαδή δεν κάνουν τον κόπο να αναφερθούν στον αντικειμενικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που βρίσκεται στη φύση του καπιταλισμού.

Δεύτερον ότι το βασικό δεν είναι ο περιορισμός των δημοσιονομικών, αλλά η προώθηση μεταρρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων. Πολύ σωστά, όμως δεν μας λέει ότι αυτές οι αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις - που προϋπάρχουν της κρίσης ως κατευθύνσεις στο πλαίσιο της ΕΕ - αποτελούν στρατηγική του κεφαλαίου, την οποία θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Κατά συνέπεια, δεν μπορούν τα εργατικά λαϊκά στρώματα να υποστηρίξουν αυτές τις αναδιαρθρώσεις.

Τρίτον, το άρθρο μιλάει για σημάδια καλυτέρευσης της οικονομίας. Πιθανόν αυτό να ισχύει πιθανόν και όχι, το ερώτημα στο οποίο δεν απαντά είναι εάν αυτή η καλυτέρευση θα σημάνει όχι ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, αλλά έστω επιστροφή στα προ κρίσης επίπεδα της διαβίωσης. Βεβαίως, η απάντηση, που δεν λέγεται, είναι δεδομένη και αρνητική...