Το εργατικό, λαϊκό κίνημα συγκρούστηκε με την κυβέρνηση και την αντεργατική πολιτική, μπήκε εμπόδιο στα αντιλαϊκά μέτρα που αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, μειώνουν τις συντάξεις, χειροτερεύουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κάτω από την ισχυρή πίεση της λαϊκής πάλης, αναγκάστηκε να κάνει τον ελιγμό για το «πάγωμα» των μέτρων, αναζητώντας τρόπους οργάνωσης της αντιλαϊκής αντεπίθεσης με όχημα τον κοινωνικό διάλογο της απάτης.

Σ' αυτή τη φάση, ενόψει της απεργίας στις 17 Μάη, το εργατικό κίνημα καλείται να τραβήξει μπροστά, να απορρίψει κάθε μορφή ψευτοδιαλόγου, να συντονίσει τη δράση του με την αγροτιά και τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης, βαδίζοντας αποφασιστικά στο δρόμο της κλιμάκωσης του αγώνα, υπερασπίζοντας δικαιώματα και κατακτήσεις, διεκδικώντας αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Με όρους αγώνα, κινήματος οι εργαζόμενοι μπορούν να αποσπάσουν κατακτήσεις.

Είναι φανερό ότι οι εννέα προτάσεις που έθεσε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ (εφημερίδα «Το Βήμα» 29/4) δεν κινούνται σ' αυτή την κατεύθυνση. Αντίθετα, καθηλώνουν το κίνημα σε άμυνα, χωρίς προοπτική και διευκολύνουν τους χειρισμούς της κυβέρνησης.

Με τις προτάσεις αυτές νομιμοποιούνται τα αντιασφαλιστικά μέτρα της ΝΔ (μέτρα Σιούφα) μέσω των οποίων αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για τους νεοασφαλιζόμενους από 1.1.93, μειώθηκαν οι συντάξεις και αυξήθηκαν οι εισφορές των εργαζομένων.

Χαρακτηριστικό στοιχείο επίσης του προσανατολισμού των θέσεων της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ είναι η αποσιώπηση των αντιδραστικών αλλαγών στην υγεία που επιδρούν αρνητικά στην κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων, αυξάνουν το κόστος και μετακυλίουν τις συνέπειες των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και των ελλειμμάτων των νοσοκομείων στις πλάτες των εργαζομένων.

Να δούμε αυτές τις διαπιστώσεις εξετάζοντας τις θέσεις της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ σε αντιπαραβολή με τις θέσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Λένε: «Κανένας ασφαλισμένος δεν πρέπει να συνταξιοδοτείται σε ηλικίες 45-55 ετών, με εξαίρεση τις μητέρες ανηλίκων και τα άτομα με ειδικές ανάγκες». «Το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα πρέπει να κινείται μεταξύ των 55 και 65 ετών, ενώ προτείνεται η θέσπιση οικονομικών κινήτρων για υψηλότερη σύνταξη εφόσον ο ασφαλισμένος παραμείνει στην εργασία του όσο το δυνατόν περισσότερα έτη».

Ομως, το αίτημα της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων και της αγροτιάς, το αίτημα που διεκδικεί το ταξικό κίνημα είναι σαφέστατο:

- Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

- Μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για όλους (εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους) ώστε να μην ξεπερνούν τα 55 για τις γυναίκες και τα 60 για τους άνδρες - τα 50 και 55 αντίστοιχα για τα βαρέα, ανθυγιεινά επαγγέλματα.

Οι εργαζόμενοι ξεζουμίζονται και διεκδικούν τη μείωση του χρόνου εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο και το συλλογικό καπιταλιστή, το κράτος.

Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι απαιτούν μια καλύτερη ζωή.

Αυτό είναι το αφετηριακό σημείο που πρέπει να καθορίζει τη στάση του συνδικαλιστικού κινήματος και όχι οι οικονομικοί δείκτες, τα κριτήρια που χρησιμοποιεί το μεγάλο κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Λένε: «Συνταξιοδότηση στην 35ετία χωρίς όριο ηλικίας».

Το αίτημα αυτό ανταποκρινόταν στις συνθήκες του χτες. Σήμερα χρειάζεται προσαρμογή που θα παίρνει υπόψη της την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, την εντεινόμενη φθορά της εργατικής δύναμης, τις συνέπειες από τις αντιδραστικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και τις δυσκολίες που προκαλεί η μερική απασχόληση στη συγκέντρωση των εργάσιμων ημερών, των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης.

Στη βάση αυτή το αίτημα που προβάλλει το ταξικό κίνημα είναι συνταξιοδότηση ανεξαρτήτως ηλικίας στα 30 εργάσιμα χρόνια ή 9.000 ημέρες εργασίας.

Λένε: «Καμία μείωση των συντάξεων».

Με τη θέση αυτή συντηρούνται οι σημερινές συντάξεις πείνας, ενώ η κατάσταση θα χειροτερεύει γιατί θα μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στις διευρυνόμενες ανάγκες και το επίπεδο των συντάξεων.

Το αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι επώδυνο.

Το 70% των συνταξιούχων βιώνουν συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης.

Αυτή η κατάσταση πρέπει να ανατραπεί.

- Αύξηση των συντάξεων σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες. Αύξηση των μισθών και των ημερομισθίων που επιδρούν καθοριστικά στο ύψος των συντάξεων.

- Κατώτερος μισθός οι 275.000 δρχ και κατώτερη σύνταξη οι 220.000 δρχ.

- Κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος με 4.050 ημέρες εργασίας. Κατώτερη σύνταξη τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη ή το 80% του μισθού.

- Υπολογισμός των συντάξεων βάσει του μέσου όρου όλων των αποδοχών της τελευταίας τριετίας.

Ζητάνε: «Τριμερή χρηματοδότηση για το σύνολο των ασφαλισμένων».

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έθεσε το ζήτημα αυτό ως προϋπόθεση για το «διάλογο» ζητώντας την εγγύηση του πρωθυπουργού.

Στήνεται το σκηνικό. Η τριμερής χρηματοδότηση θα χρησιμοποιηθεί ως «Δούρειος ίππος» για τη συμμετοχή της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ στον κοινωνικό διάλογο της απάτης.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιδράσουν αποφασιστικά, να κλείσουν το δρόμο της υποχώρησης.

Είναι γεγονός ότι παρά τη θεσμοθέτηση της τριμερούς χρηματοδότησης για τους νεοασφαλιζόμενους από 1.1.93, το κράτος ποτέ δεν εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις του.

Εκτός από αυτό πρέπει να τονιστεί ότι η πηγή από την οποία προέρχονται τόσο οι κρατικές, όσο και οι εργοδοτικές εισφορές είναι η εκμετάλλευση των εργαζομένων. Είναι η υπεραξία που καρπώνεται το κεφάλαιο από την απλήρωτη εργασία, είναι η άμεση και η έμμεση φορολογία.

Ετσι οι εργαζόμενοι, ενώ είναι τα θύματα της χρόνιας εκμετάλλευσης και αφαίμαξης του εισοδήματος υποχρεώνονται να καταβάλλουν και υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, την ίδια στιγμή που η πλουτοκρατία έχει καρπωθεί και έχει συγκεντρώσει τεράστια κέρδη και κεφάλαια.

Ο στόχος πάλης που προβάλλει το ταξικό κίνημα εναρμονίζεται με τα λαϊκά συμφέροντα:

- Επιστροφή των κλεμμένων, των τεράστιων ποσών που άρπαξαν κράτος και εργοδοσία, καταληστεύοντας τα αποθεματικά των ταμείων.

- Καταβολή των οφειλών από παρακρατημένες εισφορές και θεσμοθετημένους πόρους, πάταξη της εισφοροδιαφυγής.

- Καμιά νέα άμεση η έμμεση επιβάρυνση στους ασφαλισμένους.

Αντίθετα, οι εργαζόμενοι πρέπει να διεκδικήσουν τη μείωση του ποσοστού της συμμετοχής, στην προοπτική της απαλλαγής τους από τις ασφαλιστικές εισφορές.

Αυτός που πρέπει να πληρώσει για τη χρηματοδότηση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης είναι το κράτος και η εργοδοσία, ιδιαίτερα το μεγάλο κεφάλαιο, μέσω της διάθεσης των αναγκαίων ποσών από τον κρατικό προϋπολογισμό και την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών.

Στελέχη της κυβέρνησης αλλά και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ στο όνομα της αναζήτησης «νέων πόρων» καταλήγουν στην «εύκολη λύση», στο φόρο εισοδήματος.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πρόκληση σε βάρος των εργαζομένων την ώρα που αποκτά ιδιαίτερη σημασία το αίτημα της φορολόγησης των κερδών της πλουτοκρατίας τα οποία ευημερούν, φοροδιαφεύγουν και φοροαπαλλάσσονται.

Πρέπει επιπρόσθετα να σημειωθεί ότι τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μείωσαν τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή από το 63% στο 45% και 40%, ενώ η φορομπηχτική πολιτική χτυπάει αδίσταχτα το λαϊκό εισόδημα.

Το κρίσιμο ζήτημα είναι για ποιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, για ποιες συντάξεις, παροχές Υγείας και Πρόνοιας έχει καθήκον να παλέψει το εργατικό κίνημα.

Η απάντηση εδώ δίνεται μόνο με την κλιμάκωση του αγώνα και αυτό προσπαθεί να αποφύγει η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ καταφεύγοντας στη χρησιμοποίηση της τριμερούς χρηματοδότησης ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή στον κοινωνικό διάλογο της απάτης, κίνηση που υπηρετεί την παράδοση της πρωτοβουλίας των κινήσεων στην κυβέρνηση και τη στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής.

Υπάρχει ακόμα ένα άλλο ζήτημα:

Το υψηλό ποσοστό της ανεργίας, ο μεγάλος αριθμός των ανασφάλιστων εργαζομένων, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι επιπτώσεις από την εξάπλωση των ελαστικών μορφών απασχόλησης υπονομεύουν τις βάσεις του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης. Ετσι, ακόμα και στην περίπτωση της τριμερούς χρηματοδότησης, η δαμόκλεια σπάθη της «βιωσιμότητας» των ταμείων θα κρέμεται συνεχώς πάνω από τα δικαιώματα των εργαζομένων. Από αυτή τη σκοπιά, εκτός από τα αιτήματα που αφορούν τη χρηματοδότηση του συστήματος, τα όρια ηλικίας, το επίπεδο των συντάξεων, τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, τις υπηρεσίες υγείας - πρόνοιας καθίσταται αναγκαία η διεκδίκηση των στόχων πάλης που αφορούν την πλήρη σταθερή απασχόληση, τη μείωση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου (7ωρο-5ήμερο, 35ωρο) και την κατάργηση των αντεργατικών νόμων - μέτρων που ανέτρεψαν θεμελιακές εργασιακές κατακτήσεις.

Λένε: «Ενοποίηση ταμείων και περιορισμό τους σε τρία που θα καλύπτουν, τους μισθωτούς, τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες».

Το ταξικό κίνημα παίρνει υπόψη του ότι η κυβέρνηση προσβλέπει στη χρησιμοποίηση της ενοποίησης για να χτυπήσει κοινωνικά -ασφαλιστικά δικαιώματα. Ετσι, σε αντίθεση με τους στόχους και την πρακτική της κυβέρνησης, οι ενοποιήσεις προϋποθέτουν τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων, με απαράβατο όρο τη διαφύλαξη και την αναβάθμιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Ζητάνε: «Εφαρμογή κεφαλαιοποιητικών συστημάτων πρόσθετης Ασφάλισης εντός του συστήματος επικουρικής ασφάλισης, ώστε να δίνεται η δυνατότητα σε όποιον ασφαλισμένο επιθυμεί... να πληρώνει περισσότερα και να λαμβάνει υψηλότερη σύνταξη».

Η πρόταση αυτή κινείται μέσα στη λογική της ιδιωτικής ασφάλισης και της ατομικής λύσης και είναι εναρμονισμένη με τη θέση του κεφαλαίου, των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών που ετοιμάζονται για το μεγάλο φαγοπότι της «αξιοποίησης» των κεφαλαίων των επικουρικών ταμείων.

Ετσι η πρόταση της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ περί αποκλεισμού οποιασδήποτε ανάμειξης της ιδιωτικής ασφάλισης, χάνει το νόημά της και λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού.

Χρειάζεται μέτωπο αποφασιστικής αντιπαράθεσης με κάθε εκδοχή ιδιωτικής ασφάλισης και διεκδίκηση συστήματος Δημόσιας, Υποχρεωτικής, Καθολικής Κοινωνικής Ασφάλισης με υψηλές παροχές και υπηρεσίες για όλο το λαό. Πλήρη ασφαλιστική κάλυψη όλων των ανέργων και των οικογενειών τους, των μεταναστών, των εργαζομένων με μερική απασχόληση.

Δημόσιο, δωρεάν σύστημα Υγείας που θα παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες χωρίς διακρίσεις και ανισότητες. Κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τομέα της Υγείας - Πρόνοιας.