Είδαμε πέρσι την «ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ» (2012) του Μάρκο Μπελόκιο, την πιο πρόσφατη προσέγγιση του καυτού κοινωνικού θέματος της «ευθανασίας». Ζήτημα βιοηθικής, με εξαιρετική δυσκολία στο να εκφέρει κανείς γνώμη. Η ιταλική κινηματογραφία σπάνια καταπιάνεται με τόσο δύσκολα θέματα που άπτονται της ζωής και του θανάτου. Η ηθοποιός Βαλέρια Γκολίνο τόλμησε στην παρθενική της, μεγάλου μήκους, ταινία «ΜΕΛΙ» (2013), απαλλαγμένη από όποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις, όχι απλά να αγγίξει υπαινικτικά το θέμα / ταμπού της ευθανασίας, αλλά να ριχτεί στο εσωτερικό του με θαυμαστή σεμνότητα. Εικόνες ξερές, ακόμα και οι πολύ προσωπικές και η ταινία ποτέ δεν δείχνει το θάνατο - καίτοι αυτός εννοιολογικά διαποτίζει τα πάντα.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία της νεαρής Ιρένε που με την κωδική ονομασία «Μέλι» βοηθά επαγγελματικά αρρώστους σε τελικό στάδιο, να περάσουν στην απέναντι όχθη του Αχέροντα ανώδυνα και μόνο εφ' όσον οι ίδιοι το ζητήσουν. Η Μέλι τους διευκολύνει, προμηθεύοντάς τους απαγορευμένες θανατηφόρες ουσίες καθώς και σχετικές τεχνικές. Η τριαντάχρονη είναι πεισμένη ότι αυτό που κάνει συνιστά απόλυτο καθήκον της. Ισως λόγω της μητέρας της, που πέθανε από αρρώστια... Η Μέλι μπαίνει για λίγο στη ζωή των μελλοθάνατων, τους βοηθά να φύγουν και έπειτα επιστρέφει καταρρακωμένη στη δική της ζωή, σε ένα παζλ φευγαλέων στιγμιότυπων. Στον αντίποδα της σωματικής αδράνειας των αρρώστων, εκείνη, μέσα από υπερβολική δραστηριότητα, θέλει να κρατά το σώμα της ζωντανό. Με εξαντλητικό κολύμπι, με ποδήλατο ή με μουσική που έχει πάντα στα αυτιά της, η Ιρένε προσπαθεί να ξορκίσει το θάνατο από πάνω της. Ωσπου συναντά έναν υγιή, ηλικιωμένο διανοούμενο. Ενα πρόσωπο που βγήκε λες από ένα γοητευτικό παρελθόν που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Και που ζει μέσα από τις χαρούμενα καταθλιπτικές νότες του Ζορζ Μπρασένς. Με συγκρουσιακές προσεγγίσεις, με πλησιάσματα και με ασυμβίβαστες διαφορές ανθίζει ανάμεσα στην Ιρένε και τον γηραιό μηχανικό Γκριμάλντι μια σχέση αξιόπιστης και πνιγηρής κατανόησης. Δεν πρόκειται για αντικατοπτρισμό του ενός στον άλλο. Είναι η αρχή μιας νέας πορείας αλλά μόνο για την Ιρένε καθώς, το αίσθημα ευθύνης της προς τους άλλους, μετατοπίζεται σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο.

Παρά το ποιητικό φινάλε, η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί δουλειά αυστηρή, κρατημένη και σκληρή. Το στιλ ασυνήθιστα δωρικό. Οι κινήσεις της κάμερας τραχείς, οι λήψεις ουδέποτε τυχαίες όταν δείχνουν τη ζωή στο λυκόφως... Ενδιαφέρουσα!

Παίζουν: Τζασμίν Τρίνκα, Κλάουντιο Τσέκι, Μασιμιλιάνο Ιακολούτσι, κ.ά.

Παραγωγή: ΙΤΑΛΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ (2013)