Ο Αλ. Αντωνόπουλος, πρόεδρος του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων, στην τοποθέτησή του είπε πως αποτελεί πρόκληση τα επόμενα χρόνια το πώς θα περάσει η ανάπτυξη σε τοπικό επίπεδο. «Για τη χρηματοδότηση ως Ταμείο, είπε, πήραμε μια πρωτοβουλία και με προσπάθεια δύο ετών υπογράψαμε σύμβαση με την ΕΤΕπ για ένα χρηματοδοτικό πρόγραμμα για έργα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση προϋπολογισμού 200 εκατ. ευρώ». Παράλληλα, ανέπτυξε τις... προσφορές του Ταμείου (όπως λόγου χάρη επιτόκια και όρους δανειοδότησης «ιδιαίτερα ελκυστικούς») και υπογράμμισε πως «τα έργα που μπορούν και εντάσσονται σε αυτή τη δράση αφορούν όλα τα συνήθη έργα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που έχουν και μια κοινωνική ανταποδοτικότητα. Μεταφορές, οδικό δίκτυο, αναβάθμιση κτιρίων, χώροι πρασίνου, αποκατάσταση ανοικτών χώρων, εκπαιδευτικές - αθλητικές εγκαταστάσεις». Πρόσθεσε ακόμα πως «στα αναπτυξιακά προγράμματα θα πρέπει να ληφθούν υπόψη και οι υπερχρεωμένοι δήμοι εφόσον τα έργα είναι ανταποδοτικά και δεν επιβαρύνουν την οικονομική λειτουργία τους».

Οι δανειοδοτήσεις των δήμων για να πληρώσουν τους εργαζόμενους, τις ασφαλιστικές εισφορές, να λειτουργήσουν υπηρεσίες και να εκτελέσουν έργα είναι μια πάγια τακτική που ακολουθείται σε δήμους σε όλο τον κόσμο και που όχι μόνο δεν λύνει κάποιο πρόβλημα, αλλά το επιτείνει. Πολλοί δήμοι σε ευρωπαϊκές χώρες είναι χρεωμένοι σε τράπεζες. Συγκεκριμένα:

1. Στην Ιταλία, στην πόλη Ρεκανάτι, με 22.000 κατοίκους, για να αντιμετωπιστούν τα χρέη ιδιωτικοποιήθηκε το πάρκο της πόλης, έκλεισαν οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί, μειώθηκαν τα βοηθήματα προς τους ηλικιωμένους και ανεστάλησαν έργα.

2. Στο δήμο του Σεντ Ετιέν, στη Νοτιοανατολική Γαλλία, αυξήθηκαν δύο φορές οι φόροι, μειώθηκε κατά τα 2/3 το σχέδιο ανακαίνισης του τοπικού μουσείου και ματαιώθηκε η κατασκευή γραμμής τραμ.

3. Στη Γερμανία, σύμφωνα με τη Γερμανική Ομοσπονδία Δημοτικών Συμβουλίων, τα έσοδα από τους τοπικούς φόρους ήταν κατά 7 δισ. λιγότερα το 2009. Ετσι άρχισαν οι περικοπές. Η πρωτεύουσα της χώρας, το Βερολίνο, για εξοικονόμηση πόρων προχώρησε σε μείωση προσωπικού, μισθών και υπηρεσιών, κλείνοντας αρκετές εγκαταστάσεις, όπως δημοτικές πισίνες, βιβλιοθήκες, θέατρα, ή αυξάνοντας πολύ σε άλλες τις συνδρομές και τα εισιτήρια εισόδου.

4. Στην Ισπανία, οι περισσότερες περιφέρειες της χώρας βασίζουν τα έσοδά τους σε μεγάλο βαθμό στη φορολογία.

Πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι για τους χρεωμένους στις τράπεζες δήμους, ο «Καλλικράτης» προβλέπει το λεγόμενο «Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας των ΟΤΑ». Το «Παρατηρητήριο» μετά από τρεις μήνες και αν υπάρχουν αποκλίσεις στα οικονομικά, προβλέπει την ένταξη του δήμου σε «πρόγραμμα οικονομικής εξυγίανσης», με συνέπειες τον περιορισμό των δαπανών μόνο για τη μισθοδοσία, υποχρεωτικές μετατάξεις προσωπικού και αύξηση ιδίων εσόδων, όπως είναι τα τέλη και οι τοπικοί φόροι. Ετσι, το όποιο εμφανιζόμενο οικονομικό έλλειμμα των δήμων θα ισοσκελίζεται με δανεισμό, ο οποίος θα επιβαρύνει συνολικά τους εργαζόμενους με την επιβολή πρόσθετων φόρων, τροφείων στους παιδικούς σταθμούς ή την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών (π.χ. προγράμματα Πρόνοιας) που δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν.