Δέκα συνεχή χρόνια από αυτήν τη στήλη προσπαθώ να δώσω το ακριβές νόημα αυτής της ημέρας, που συμπυκνώνει βάσανα κι ελπίδες ανθρώπινες. Δέκα χρόνια επισημαίνω τη σημασία της κοσμοϊστορικής αλλαγής, που επέφερε η διάλυση του σοβιετικού πόλου ισχύος, το τέλος ενός συγκεκριμένου κοσμοϊστορικού εγχειρήματος εβδομήντα τριών χρόνων. Αυτή τη στιγμή, τολμώ να πω ότι η συσσώρευση όλων των αρνητικών συνεπειών του κοσμοϊστορικού δράματος του 1990 συντελεί ήδη στη διαμόρφωση μιας νέας υπερεθνικής τρομοκρατίας στον πλανήτη. Εθνη και λαοί, αργά αλλά σταθερά, χάνουν τα πρωτεία μιας σχετικής ευημερίας πολιτισμού και σπρώχνονται στο κοινωνικό περιθώριο.

Η γερασμένη Ευρώπη των πολέμων και των επαναστάσεων γίνεται το επίκεντρο αυτής της διεθνούς απαξίας. Αυτή η εφιαλτική ανατάραξη υποχρεώνει τους ευρωπαϊκούς λαούς να αφυπνίζονται αργά και σταθερά. Προβλήματα, που θεωρούσαν λελυμένα, όπως η εργασία κι η κοινωνική φροντίδα, ορθώνονται μπροστά τους σαν φαντάσματα ενός άλλου κόσμου. Κάθε κοινωνική τάξη, ομάδα και στρώμα, που βρίσκεται έξω και πέρα από το στενό κύκλο της ολιγαρχίας, νιώθει την πλάκα της ανημπόριας να βαραίνει καθημερινά. Ξεχωριστή θέση σ' αυτό το αυξανόμενο ολοκαύτωμα έχουν «της Γης οι κολασμένοι», η μεγάλη μάζα των εργατοϋπαλλήλων. Παγιδευμένη στο ασφυκτικό όριο μιας αναπτυσσόμενης ανεργίας και ανέχειας, αναζητά διεξόδους προσωπικής φυγής, που, όμως, κι αυτές δείχνουν να σφραγίζονται. Η συντροφικότητα και η συναδελφική αλληλεγγύη γίνονται όρος ύπαρξης για την εργατοϋπαλληλική τάξη στο πλαίσιο μιας καθολικής, οργανωμένης, προγραμματισμένης και αμετάκλητης θέλησης κοινωνικής ανατροπής.

Η κοινωνία των αθλίων του ενός τρίτου αγγίζει γρήγορα το μισό κι απειλεί να καταλάβει τα δύο τρίτα. Η εργατοϋπαλληλική τάξη άρχισε ήδη να επιζητά τις αγωνιστικές της ρίζες και τις επαναστατικές της παραδόσεις. Απειλεί με γοργό ρυθμό να γίνει οργανωμένη δύναμη, που θα περάσει πάνω από τα κεφάλια των «εκσυγχρονισμένων» αστικών κυβερνήσεων και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και αριστοκρατίας. Ταυτόχρονα, ο λαός των Ελλήνων, μέσα από τις εθνικές του παραδόσεις, στήνει ξανά στην ψυχή και στο μυαλό τα επαναστατικά ταμπούρια των προγόνων του. Προσβεβλημένος από την αλαζονεία και την περιφρόνηση μιας παγκοσμιοποιημένης Νέας εγκληματικής Τάξης, απειλούμενος με εθνικό ακρωτηριασμό και με πολιτικούς ταγούς ριψάσπιδες και προσκυνημένους, προσδοκά τη νέα Ανάσταση.

Μαχήτριες και μαχητές, η Αθήνα σήμερα είναι δική μας!