Με όψιμη «αντικαπιταλιστική» ρητορική και έντονους βερμπαλισμούς περί «ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος» και «ταξική μαχητική εκπροσώπηση της μισθωτής εργασίας», οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (Αυτόνομη Παρέμβαση) και κάποιοι συν-οδοιπόροι τους από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό επιχειρούν να αναβαπτιστούν και να ξεπλυθούν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ της νέας συνδικαλιστικής παράταξης που ιδρύουν. Ετσι, στις θέσεις τους για την ιδρυτική τους συνδιάσκεψη - τις οποίες παρουσίασαν προχτές σε συνέντευξη Τύπου - κατακεραυνώνουν το Μάαστριχτ, τη Λευκή Βίβλο, τους κοινωνικούς διαλόγους και τον «κοινωνικό εταιρισμό», ως αποτέλεσμα βεβαίως του νεοφιλελευθερισμού και όχι του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Ομως, όλα αυτά τουλάχιστον για 20 χρόνια οι δυνάμεις τους τα υπηρέτησαν με συνέπεια, μαζί βεβαίως με τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ. Η καινούργια μάσκα δεν μπορεί να κρύψει ότι με τη νέα τους παράταξη οι δυνάμεις αυτές επιχειρούν ν' αποτελέσουν πόλο για τη διαμόρφωση του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, που θα υπηρετήσει την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση και την ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος στο άλλο μείγμα διαχείρισης που αυτός επαγγέλλεται. Δηλαδή, «κοινωνική συνοχή» (συναίνεση) για την επίτευξη της ανταγωνιστικότητας και της (καπιταλιστικής) «παραγωγικής ανασυγκρότησης», όπως λένε και οι ίδιοι. Αρα, παρά την καινούργια φορεσιά, η περπατησιά τους παραμένει ίδια.