Από την εκδήλωση

Οπως σημείωσε, «όλη η συζήτηση που συνοδεύει την πολιτική των αναδιαρθρώσεων στην Εκπαίδευση δείχνει ότι στις σημερινές συνθήκες γενικευμένης εφαρμογής της επιστήμης στην παραγωγή, το προβάδισμα στο βαθμό δεξιοτεχνίας του εργατικού δυναμικού και στην άμεση εμπορική εκμετάλλευση των αποτελεσμάτων της επιστήμης αποκτά αποφασιστική σημασία στον αδυσώπητο ανταγωνισμό των μονοπωλίων.

(...) Το κεφάλαιο αδιάκοπα αποδεικνύει ότι χρησιμοποιεί το υψηλότερο σε σχέση με το παρελθόν πολιτιστικό και τεχνικό επίπεδο των εργαζομένων για να αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσής τους».

Επιπλέον τόνισε: «Το κεφάλαιο ζητά έναν εργαζόμενο ενεργητικό υποστηρικτή του συστήματος της υπερεκμετάλλευσης, που θα σκέφτεται για τους καπιταλιστές, πριν από τους καπιταλιστές, δρώντας ενάντια στα αντικειμενικά του συμφέροντα. Ετσι, το ιδεολογικό περιεχόμενο της Εκπαίδευσης αναπροσαρμόζεται και αυτό, ώστε επιθετικά και με βιωματικές μεθόδους να εμπεδώνει από την τρυφερή ηλικία ως αυταπόδεικτες και αδιαμφισβήτητες αλήθειες τις "αξίες" της καπιταλιστικής βαρβαρότητας».

Αναφερόμενος στα σχολικά βιβλία τόνισε ότι «είναι γεμάτα με αρχαία σκουριά με χρυσαφιά μπογιά! Ας μη μας ξεγελά το φανταχτερό τους περιτύλιγμα. Μέσα σε αυτό κρύβονται η αποσπασματικότητα, η αντιεπιστημονικότητα, η ιδεολογική μονομέρεια και ο δογματισμός. Ολα εκείνα τα στοιχεία, δηλαδή, που εμποδίζουν τους μαθητές να ερμηνεύσουν τον κόσμο και με αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίσουν τη ζωή».

Μιλώντας για το ρόλο των κομμουνιστών, των προοδευτικών εκπαιδευτικών μέσα σε αυτές τις συνθήκες, υπογράμμισε: «Ο αστικός χαρακτήρας του σχολείου, τα νέα αντιδραστικά μέτρα που παίρνει και θα παίρνει το αστικό κράτος σε αυτό, είναι ένα το κρατούμενο. Αυτό είναι το έδαφος στο οποίο ο κομμουνιστής εκπαιδευτικός πρέπει να δουλέψει.

Η υλοποίηση μιας τέτοιας παρέμβασης είναι μια σύνθετη διαδικασία, είναι έκφραση της ταξικής πάλης, που σημαίνει σύγκρουση με τις αντιδραστικές αστικές ιδέες μέσα από το γνωστικό αντικείμενο και το παιδαγωγικό έργο.

Σηματοδοτεί καθήκοντα που έχουν να κάνουν και με την ατομική ευθύνη του κομμουνιστή, του προοδευτικού εκπαιδευτικού μέσα και έξω από την τάξη απέναντι στους μαθητές του και που ολοκληρώνεται και τροφοδοτείται με αντίστοιχη δράση στο συλλογικό επίπεδο, στο μαζικό κίνημα, με ανάλογη γραμμή συνολικής απειθαρχίας, ανυπακοής και ρήξης με την πολιτική των μονοπωλίων.

Οπως, επίσης, χρειάζεται να ορθώνεται και ένα κίνημα υπεράσπισης αυτών των εκπαιδευτικών που αντικειμενικά θα τεθούν στο στόχαστρο, θα διωχθούν πιθανόν από το αστικό κράτος λόγω της έμπρακτης ανυπακοής τους και της κατεύθυνσης της παρέμβασής τους.

Κρίσιμο συμπέρασμα λοιπόν:

Το γεγονός ότι δεν μπορεί να υπάρξει το σχολείο ως "σοσιαλιστική νησίδα" δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να οργανώνεται η ιδεολογική, διαπαιδαγωγητική παρέμβαση των κομμουνιστών εκπαιδευτικών με τέτοιο τρόπο ώστε να δουλεύουν με τους μαθητές, να δένουν τη λαϊκή οικογένεια με την ανάγκη όχι γενικά της γνώσης και της πρόσβασης σε αυτήν, αλλά και ως πεδίο αντιπαράθεσης στο ιδεολογικό της περίβλημα και τους στόχους που υπηρετεί.

Να βοηθήσουν νεολαία και εργατική τάξη με όρους αντίστασης, απειθαρχίας, αντεπίθεσης, να συγκρουστούν με την αντιδραστική ιδεολογία, ν' αποκτήσουν στοιχεία υλιστικής αντίληψης στην κίνηση της Ιστορίας, διαλεκτική κριτική σκέψη. Αυτό άλλωστε συνιστά ανυπακοή».