Με «πανηγυρική» συνεδρίαση, αφιερωμένη στην επέτειο των εκατό ετών από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πόλεμου, ολοκλήρωσε χτες τις εργασίες του το Ευρωκοινοβούλιο, ενόψει των ευρωεκλογών στις 25 Μάη. Με αφορμή την επέτειο, οι εκπρόσωποι των οργάνων και των πολιτικών κομμάτων της λυκοσυμμαχίας βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν λάδι τον καπιταλισμό, τις ενδοαστικές αντιθέσεις και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και την ίδια στιγμή να προπαγανδίσουν την ανάγκη υποταγής των λαών στον ευρωμονόδρομο, στο μεγάλο κεφάλαιο και την ιμπεριαλιστική «ειρήνη» που μόνο κινδύνους εγκυμονεί για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Ενδεικτικά, ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, δήλωσε ότι η ΕΕ «μας δίνει τα μέσα για να αποφύγουμε τον εθνικισμό»! Αυτό το υποστήριξε ενώ σε κράτη-μέλη όπως η Ελλάδα και η Ουγγαρία αναδύονται (σε στενή διασύνδεση με μηχανισμούς του συστήματος, με την ανοχή και τη στήριξή τους) νεοναζιστικές δυνάμεις, σε μια σειρά χώρες όπως η Γαλλία φουσκώνουν οι λεγόμενοι εθνικιστές, στις χώρες της Βαλτικής διώκονται εθνικές μειονότητες. Αναφερόμενος δε στο ζήτημα της κρίσης στην Ουκρανία, επιχειρώντας να συγκαλύψει την ιμπεριαλιστική επέμβαση ΕΕ - ΝΑΤΟ - ΗΠΑ σε αυτήν, ισχυρίστηκε ότι αναδεικνύει τη διαφορά ανάμεσα σε «μία σύγχρονη, ανοιχτή, δημοκρατική Ευρώπη» και «την παλιά έννοια Ευρώπη που σκέφτεται και ενεργεί με ομάδες ισχύος, σφαίρες επιρροής, υπαγορεύσεις, δυσπιστία και λογική τού διαίρει και βασίλευε». Στην πραγματικότητα, βέβαια, είναι ακριβώς ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ευρωενωσιακά, αμερικανικά και ρωσικά μονοπώλια, για τις σφαίρες επιρροής στις στρατηγικής σημασίας πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, που έχει οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση, στην οποία αξιοποιούνται και φασιστικές ομάδες.

Καλώντας σε στοίχιση πίσω από τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, εκπροσωπώντας το Συμβούλιο της ΕΕ, κάλεσε «για μεγάλες πολιτικές πρωτοβουλίες» καθώς «η επέτειος εξακολουθεί να βρίσκει την ΕΕ αντιμέτωπη με τις συνέπειες της δημοσιονομικής και χρηματοοικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 2007-2008». Επιχείρησε να παρουσιάσει την ΕΕ της μαζικής φτώχειας και ανεργίας «ταυτισμένη με τη δημοκρατία, με το κράτος δικαίου (...) με τον πλουραλισμό, την ανεκτικότητα, την ανταγωνιστικότητα, την πλήρη απασχόληση, την καινοτομία, τη δημιουργικότητα, τον πολιτισμό». Εκφράζοντας την τοποθέτηση της κυβέρνησης στο στρατόπεδο του ευρωατλαντισμού, χαρακτήρισε «το πρόβλημα της ειρήνης, της σταθερότητας και της ασφαλείας στην Ευρώπη πρόβλημα ευρωατλαντικό», ενώ συμπλήρωσε ότι «η σύνδεση της εξωτερικής και της ενεργειακής πολιτικής της Ενωσης έρχεται να προστεθεί στην Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας. Η σχέση της Ενωσης με το ΝΑΤΟ έχει καταστεί πολύ πιο ισορροπημένη και έχει αποκτήσει πλέον στοιχεία αυτοματισμού».

Οι εκπρόσωποι του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών, της «Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών», των «Πρασίνων» και άλλων ευρωομάδων αντιπαρατέθηκαν, υπερασπιζόμενοι καθένας τους διαφορετικά μείγματα αστικής διαχείρισης (π.χ. παραπέρα ομοσπονδιοποίηση της ΕΕ ή πιο χαλαρή σύνδεση των κρατών-μελών), αλλά έχοντας πάντα δεδομένη την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου.

Μνημείο υποκρισίας και αποπροσανατολισμού ήταν η δήλωση της Γκ. Τσίμερ, Γερμανίδας ευρωβουλευτή του Die Linke («αδελφού» κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΕΑ) ότι «η ΕΕ δεν θα στηρίξει ποτέ τον πόλεμο». Κι αυτό ενώ η ΕΕ στέλνει ιμπεριαλιστικές αποστολές σε μια σειρά γωνιές της υφηλίου, ενισχύει παραπέρα τον ευρωστρατό, κράτη-μέλη της «μάτωσαν» και «ματώνουν» τους λαούς με τη συμμετοχή τους σε επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, την Υποσαχάρια Αφρική και αλλού...