Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ
«Κόμμα "παντός καιρού". Ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική ισχυροποίηση του ΚΚΕ»
Στην πολιτική απόφαση του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος τονίζεται η ανάγκη να αποκτήσει το Κόμμα πλήρη ετοιμότητα, με βασική κατεύθυνση την ανάπτυξη πιο ισχυρών δεσμών με την εργατική τάξη, να αντιμετωπίσει αδυναμίες, ώστε να ενισχυθεί η λαϊκή συμμαχία, να γίνει πεποίθηση η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της πάλης.
Σ' αυτήν την προσπάθεια του ΚΚΕ, να υπηρετήσει ως «κόμμα παντός καιρού» (ως επαναστατική πρωτοπορία σε οποιεσδήποτε συνθήκες) την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, φιλοδοξεί να συμβάλει η έκδοση.
Η συγκεκριμένη έκδοση προσπαθεί να φωτίσει ορισμένα σημαντικά ζητήματα της πολιτικής δράσης που αφορούν το περιεχόμενο και τα προβλήματα πολιτικοποίησης του κινήματος, τα κριτήρια διαμόρφωσης των στόχων πάλης, τα κριτήρια αξιολόγησης της αποτελεσματικότητας των αγώνων. Αναφέρεται στο ρόλο και στο περιεχόμενο της ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς ως βασικό όρο για τη συσπείρωση εργατικών - λαϊκών μαζών, για την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας.
«Το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα από το 1950 έως το 1967»
Ο βασικός σκοπός της έκδοσης είναι να υπηρετήσει την εργατική πολιτική συνειδητοποίηση, την αποτελεσματικότητα της σημερινής ιδεολογικής-πολιτικής ταξικής πάλης. Με θεωρητικό και μεθοδολογικό εργαλείο ανάλυσης των ιστορικών γεγονότων τη διαλεκτική υλιστική αντίληψή τους, αυτή η μελέτη οδηγεί σε συσχετισμούς των γεγονότων της περιόδου 1950-1967 με τα σημερινά γεγονότα.
Κοινά στοιχεία ανάμεσα στο παρελθόν και στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση αποτελούν η κινητικότητα για τη διαμόρφωση νέων αστικών κομμάτων, οι μετακινήσεις αστών πολιτικών μεταξύ παλιών και νέων κομματικών σχηματισμών, η ρευστότητα στις μετακινήσεις τους αλλά και στη συγκρότηση των νέων πολιτικών σχημάτων που εμφανίζονται ως αντίπαλα μεταξύ τους. Είναι οι σχέσεις της ελληνικής αστικής τάξης, των εκάστοτε πιο ισχυρών τμημάτων της, με τους ξένους συμμάχους της, σχέσεις συμμαχίας καπιταλιστικών συμφερόντων ενάντια στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, που όμως διατρέχονται από την ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης και ισχύος. Στις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης θα συναντήσει μια εκτεταμένη αποτύπωση τοποθετήσεων αστών πολιτικών μέσα από τον Τύπο της εποχής, από πρακτικά της Βουλής και άλλες πηγές που αποκαλύπτουν την ουσία της αντιπαράθεσης μεταξύ των αστικών κομμάτων.
«Οι Ανατολικές Συνοικίες το Δεκέμβρη του 1944 - Εκδοση της 6ης Αχτίδας της ΚΟΑ. Αθήνα 1945»
Αυτή η μικρή έκδοση της 6ης Αχτίδας της ΚΟΑ του ΚΚΕ πρωτοκυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1945. Η «Σύγχρονη Εποχή», με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από τον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944, επανεκδίδει αυτό το ιστορικό υλικό. Η περιγραφή των γεγονότων κινείται στα γεωγραφικά όρια των Ανατολικών Συνοικιών της Αθήνας και αναδεικνύει το μεγαλείο της λαϊκής δράσης σε Καισαριανή, Κατσιπόδι, Κουπόνια, Μετς, Παγκράτι, Δουργούτι, Βύρωνα, Λόφο Αρδηττού και αλλού.
Πηγές της συγγραφής υπήρξαν η νωπή μνήμη του λαού και ορισμένες σημειώσεις ημερολογίων αγωνιστών. Η μικρή αυτή έκδοση, αν και δεν διαπραγματεύεται το σύνολο των ιστορικών γεγονότων, αποτελεί μια αυθεντική ιστορική καταγραφή με αμεσότητα και παραδείγματα που αντιμετωπίζουν την προπαγάνδα της Βρετανίας και της ελληνικής αστικής τάξης. Η έκδοση αποτελεί ένα χρήσιμο εφόδιο για τον καθένα που αναζητά την ιστορική αλήθεια, αφού η αστική προπαγάνδα και με αφορμή την 70ή επέτειο του Δεκέμβρη 1944 θα φουντώσει.
Ρόζα Λούξεμπουργκ
«Κοινωνική μεταρρύθμιση ή επανάσταση;»
Το Γενάρη του 1919 οι κομμουνιστές ηγέτες Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ έπεσαν θύματα άγριας δολοφονίας από αστικές στρατιωτικές δυνάμεις. Η κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών είχε άμεση ευθύνη. Σήμερα, το όνομα της Λούξεμπουργκ πέφτει θύμα άγριας διαστρέβλωσης από τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό (βλέπε «Ιδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ», εκδηλώσεις του ΚΕΑ και του ΣΥΡΙΖΑ στο όνομά της κ.λπ.). Ολοι αυτοί που μετά βδελυγμίας αποτάσσονται την επαναστατική αιχμή του έργου της, προσπαθούν να αξιοποιήσουν τη μορφή της για τη σύγχρονη αναστήλωση της σοσιαλδημοκρατίας. Η Λούξεμπουργκ όχι μόνο το 1914 χαρακτήρισε τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία «πτώμα που βρωμάει», αλλά πολύ νωρίτερα υπεράσπισε τον επαναστατικό μαρξισμό απέναντι στον αναθεωρητισμό και το ρεφορμισμό. Το έργο «Κοινωνική μεταρρύθμιση ή επανάσταση» είναι γραμμένο το 1899 και αποτελεί απάντηση στην προσπάθεια του Μπερνστάιν να αναθεωρήσει το μαρξισμό, να προβάλει ως ξεπερασμένη την επαναστατική πάλη για ανατροπή του καπιταλισμού, που με τη χαρακτηριστική αποστροφή «το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτε...» ευνούχιζε την εργατική πάλη από το στόχο της εξουσίας. Η Λούξεμπουργκ καθώς και ο Λένιν απέδειξαν στους κόλπους του εργατικού κινήματος πως ο Μπερνστάιν ήρθε να αποτυπώσει σε επίπεδο θεωρίας αυτό που η σοσιαλδημοκρατία της εποχής υλοποιούσε στην πράξη συμβιβαζόμενη με την αστική τάξη και πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν η συμμετοχή του Γάλλου σοσιαλιστή Μιλεράν στην κυβέρνηση της Γαλλίας (Ιούνης 1899).