- Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση έχει προκαλέσει κύματα μαζικών αντιδράσεων όπως είδαμε στην Ουάσιγκτον, στο Σιάτλ, στην Πράγα, στο Πόρτο Αλέγκρε κλπ. Ποια είναι η δική σας άποψη για τη σημερινή παγκοσμιοποίηση;

- Πιστεύω ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ένα αντικειμενικό γεγονός της ίδιας της εξέλιξης της ανθρωπότητας, όμως τον τελευταίο καιρό αυτή η παγκοσμιοποίηση έχει επιταχυνθεί κυρίως λόγω της ανάπτυξης της πληροφορικής, των μέσων μαζικής επικοινωνίας και πιστεύω ότι το πρόβλημα της σημερινής παγκοσμιοποίησης είναι το επώνυμο, το επίθετο, γιατί πρόκειται για μία νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

- Σε αυτήν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση πώς απαντάει το κουβανικό, αλλά και γενικότερα το παγκόσμιο κίνημα ειρήνης;

- Μπροστά σε αυτό το φαινόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που για την ανθρωπότητα σήμανε την παραπέρα όξυνση της πείνας και της φτώχειας, αντί να παγκοσμιοποιούμε την πείνα, την εξαθλίωση και τον πόλεμο, θα πρέπει κατ' αρχήν να παγκοσμιοποιήσουμε την ειρήνη και την αλληλεγγύη. Εμείς πιστεύουμε ότι το βασικό για τα παραπάνω είναι να πετύχουμε τον αφοπλισμό. Ο αφοπλισμός, ο πυρηνικός αφοπλισμός, καθώς και η κατάργηση όλων των όπλων μαζικής εξόντωσης είναι ένα θέμα που βρισκόταν πάντα στη θεματική του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, μία οργάνωση που ιδρύθηκε πριν από 50 χρόνια. Εμείς ως ΠΣΕ, αλλά και το Κουβανικό Κίνημα Ειρήνης, έχουμε υποστηρίξει όλες τις συμφωνίες που υπογράφτηκαν, όπως οι ΣΤΑΡΤ Ι, ΣΤΑΡΤ ΙΙ, ΣΤΑΡΤ ΙΙΙ κλπ. και πιστεύουμε ότι πρέπει να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε σε αυτήν την κατεύθυνση, γιατί πιστεύουμε ότι η επίτευξη του αφοπλισμού θα είναι πολύ σημαντικό γεγονός για την ανθρωπότητα. Ομως, συλλογιστήκαμε και το εξής: Ας υποθέσουμε ότι όχι μόνο έχουν υπογραφεί, όχι μόνο απαγορεύονται τα πυρηνικά όπλα, αλλά και ότι θα προβλέπεται η καταστροφή όλων των όπλων μαζικής εξόντωσης. Αν αυτό επιτευχθεί, εμείς σίγουρα θα το στηρίξουμε, γιατί, όπως ανέφερα και πιο πάνω, αυτό θα ήταν πολύ σημαντικό γεγονός για την ανθρωπότητα.

- Ωστόσο, στην εποχή μας υπάρχουν και πολλά άλλα δεινά, όπως η πείνα, η εξαθλίωση και η εξάπλωση ασθενειών, που λαμβάνουν έκταση επιδημιών και μαστίζουν πολλά μέρη του κόσμου, πώς μπορεί, κατά τη γνώμη σας, να αντιμετωπιστούν αυτά τα προβλήματα;

- Ακριβώς, αφού επιτευχθεί η απαγόρευση και η καταστροφή όλων των όπλων μαζικής καταστροφής, προκύπτει ένα ερώτημα: Και μετά από αυτό, τι γίνεται; Μετά από αυτό, την επόμενη μέρα θα πεθάνουν 40.000 παιδιά από πείνα, από την εξαθλίωση, από ιάσιμες ασθένειες. Θα έλεγα ότι κάθε τρεις μέρες πεθαίνει ο ίδιος αριθμός ανθρώπων, σε αυτήν την περίπτωση μόνο παιδιά, με τον αριθμό των ανθρώπων (125.000) που σκοτώθηκαν όταν έπεσε η ατομική βόμβα στη Χιροσίμα. Εδώ έχουμε μία αθόρυβη ατομική βόμβα, ωστόσο είναι μία ατομική βόμβα που σκοτώνει κάθε χρόνο 14.000.000 παιδιά. Είναι, λοιπόν, χιλιάδες, εκατομμύρια φορές πιο τρομερή απ' ό,τι η ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Γι' αυτό και εμείς έχουμε ένα σύνθημα, ένα σύνθημα που επικαλέστηκα εγώ σε μία διάσκεψη που με είχαν καλέσει στη Νέα Υόρκη, στο Πανεπιστήμιο Φόρνταν, όπου είπα ότι ναι πρέπει να αγωνιστούμε για τον αφοπλισμό και συμπλήρωσα αφοπλισμός για την ανάπτυξη και ανάπτυξη για την ειρήνη.

Στη σημερινή εποχή ξοδεύονται ετησίως 800.000.000.000 δολάρια για εξοπλισμούς. Αν μπορούσαμε να πάρουμε μόνο ένα 10% ή 12% από αυτό το τεράστιο ποσό, θα λύναμε πολλά από τα τόσο οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να εξαλείψουμε τη μαλάρια σε ολόκληρο τον κόσμο, θα μπορούσαμε να λύσουμε το πρόβλημα του πόσιμου νερού για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Μια και μιλάμε γι' αυτό, θα πρέπει να πούμε ότι σήμερα στον κόσμο υπάρχουν 2.000.000.000 άνθρωποι που ζουν στη φτώχεια. Ακόμα, ασθένειες που αφήσαμε πίσω στον Μεσαίωνα, όπως η μαλάρια, η φυματίωση κλπ. έχουν επανεμφανιστεί. Ομως έχουμε και καινούριες ασθένειες, με διαστάσεις επιδημιών, όπως το Εϊτζ. Εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από αυτήν την ασθένεια, κυρίως στην Αφρική. Η Αφρική είναι μία ήπειρος υπό εξαφάνιση. Κάποια χρόνια έχουν ανομβρία και κάποια άλλα έχουν πολλές βροχές και πλημμύρες, ωστόσο όλα αυτά έχουν κοινό παρονομαστή την έλλειψη ανάπτυξης. Γιατί αν υπήρχαν φράγματα, θα μπορούσαν να συγκρατήσουν τα ποτάμια και δε θα προκαλούσαν πλημμύρες και μετά όταν θα είχαν ανομβρία θα υπήρχε νερό. Ολα αυτά έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη, γι' αυτό εμείς λέμε «αφοπλισμός για την ανάπτυξη και ανάπτυξη για την ειρήνη», γιατί χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη. Σε μία συζήτηση που είχα με τον διάσημο Βραζιλιάνο ιερέα, Φράι Μπέτο, ένα από τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης «Θεολογία της Απελευθέρωσης» μου είπε κάτι που, φυσικά, στα ισπανικά είναι πιο κατανοητό, μου είπε: «Για να μιλήσουμε για την ειρήνη, πρέπει να μιλήσουμε για το ψωμί».