«Η σημερινή πραγματικότητα στην Ευρώπη δεν ικανοποιεί πια τους Ευρωπαίους των χωρών της κρίσης. Η απόκλιση των κρατών - μελών στην οικονομία και την κοινωνική ανάπτυξη και οι επιπτώσεις της κρίσης έπληξαν τις πιο ευάλωτες χώρες (...) Αν πραγματικά οι ευρωπαϊκές ηγεσίες μπορούσαν να πραγματοποιήσουν την υπέρβαση να αλλάξουν τα πράγματα δημιουργώντας μια ευρωπαϊκή διακυβέρνηση ανεξάρτητη από τα στενά συμφέροντα των επιμέρους χωρών, τότε ίσως οι λαοί να ακολουθούσαν με μεγαλύτερη ζέση. Θα έδειχναν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε ηγέτες - καθοδηγητές απ' όση έχουν δείξει σε άτολμες και φοβισμένες ηγεσίες, αδύναμες να συνεννοηθούν συχνά για απλά θέματα. Το μεγάλο βάρος πέφτει πάντως στη Γερμανία. Αν η ισχυρότερη χώρα αισθανθεί την πίεση των μικρότερων χωρών, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μπορεί να κάνει κάποιο ουσιαστικό βήμα, αφού η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης ταυτίζεται ουσιαστικά με την εξέλιξη της σύγχρονης Γερμανίας» (Μαρ. Γιαννάκου, ευρωβουλευτής της ΝΔ στην «Καθημερινή», 27/4/2014). Είναι φανερό ότι η κριτική στη Γερμανία δεν αποτελεί πια καμιά αποκλειστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, διευρύνεται ο κύκλος των αστικών δυνάμεων (εντός και εκτός Ελλάδας) που αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική στην ΕΕ και το ρόλο της Γερμανίας, καλούν σε «άσκηση πίεσης» από τις λεγόμενες «χώρες του νότου». Πού πάει, λοιπόν, το δίλημμα «Μέρκελ ή ΣΥΡΙΖΑ»; Ετσι και αλλιώς αποπροσανατολιστικό είναι για το λαό αφού η στρατηγική της ΕΕ υπέρ του κεφαλαίου δεν πρόκειται να αλλάξει...