«Χωρίς ουσιαστική αναδιάρθρωση του χρέους και ισχυρή ανάπτυξη, δεν μπορεί να υπάρξει αξιόπιστη πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης. Η χώρα οφείλει να διεκδικήσει, στο πλαίσιο της ΕΕ, μια σοβαρή ελάφρυνση του χρέους. Κάθε καθυστέρηση είναι εις βάρος της ελληνικής οικονομίας. Η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει διατυπώσει έγκαιρα, δημόσια και επίσημα, τις θέσεις διεκδίκησης». Τη δήλωση αυτή έκανε χτες ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φ. Κουβέλης, συμπυκνώνοντας και εκφέροντας τις αξιώσεις της αστικής τάξης, προϋποθέσεις για να ανακάμψει η κερδοφορία της.

Στο μεταξύ, δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα οι θέσεις της ΔΗΜΑΡ για την ΕΕ και η διακήρυξη για τις ευρωεκλογές, που συνιστούν δήλωση πίστης στο μεγάλο κεφάλαιο.

Αναπαράγοντας «καρμπόν» τη ρητορική άλλων δυνάμεων της διαχείρισης, η ΔΗΜΑΡ ζητά ψήφο για «να σταλεί μήνυμα για αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη», την οποία προσδιορίζει σαν πολιτική που στον πυρήνα της θα έχει μέτρα διευθέτησης του χρέους και αύξησης του κοινοτικού προϋπολογισμού με έμφαση στις επενδύσεις και στη μεταφορά πόρων απ' το Βορρά στο Νότο, ώστε να στηριχθεί η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ακόμα, ζητά «ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, μείωση του κόστους έναρξης επιχείρησης, καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και παροχή ρευστότητας στις επιχειρήσεις».

Στο πλαίσιο της προσπάθειας εξωραϊσμού του ρόλου της λυκοσυμμαχίας ισχυρίζεται ότι για τις πολιτικές που γονάτισαν το λαό φταίνε τα δομικά προβλήματα στην αρχιτεκτονική της ΟΝΕ, το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης των αποφάσεων των θεσμικών οργάνων και η κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων. Ετσι, πετροβολά τη Γερμανία ότι τάχα επέβαλε «σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο σκληρά προγράμματα εσωτερικής υποτίμησης και λιτότητας, συμπίεσης του κοινωνικού κράτους και αποδυνάμωσης των δικαιωμάτων των εργαζομένων». Θέση που κρύβει ότι ακριβώς τέτοια μέτρα ζουν στο πετσί τους οι λαοί και των χωρών του Βορρά αφού αποτελούν προϋπόθεση για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, που είναι κι ο πραγματικός τους αντίπαλος.

Η ΔΗΜΑΡ ανησυχεί για τη «σκοτεινή εικόνα» της ΕΕ που συγκροτείται στις συνειδήσεις και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου της απονομιμοποίησής της στα μάτια των ευρωπαϊκών λαών και της νεολαίας.