Η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης και ταυτόχρονα η προώθηση των αναδιαρθρώσεων, που αποσκοπούν στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας της καπιταλιστικής οικονομίας, αποτελούν τους άξονες της πολιτικής που έρχεται να υπηρετήσει το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015 - 2018».

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Νίκος Καραθανασόπουλος στην ομιλία του στη Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, όπου συζητείται το εν λόγω νομοσχέδιο, ανέδειξε το γεγονός ότι «η υπόθεση της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας, διευκόλυνσης, δηλαδή, στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, σημαίνει μηχανισμούς τέτοιους, οι οποίοι αναπαράγουν και θα αναπαράγουν διαρκώς στο επόμενο χρονικό διάστημα τις ικανές και αναγκαίες προϋποθέσεις για όλο και πιο φτηνή εργατική δύναμη, χωρίς συγκροτημένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και ταυτόχρονα θα συμβάλει στο μαζικό, βίαιο εκτοπισμό από την καπιταλιστική αγορά των εκατοντάδων χιλιάδων αυτοαπασχολούμενων βιοτεχνών και εμπόρων, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, προς όφελος της συγκέντρωσης της αγοράς σε όλο και λιγότερα χέρια, είτε αυτή έχει να κάνει με τη βιομηχανία, είτε έχει να κάνει με το εμπόριο ή έχει να κάνει με την αγροτική, παραγωγική δραστηριότητα».

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Κόμματος εστίασε την ομιλία του στα παρακάτω:

Πρώτον, η επίκληση του συνθήματος ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να έρθει η ανάπτυξη, είναι ένα σύνθημα το οποίο δεν πρέπει και δεν μπορεί σήμερα να αντανακλά τις όποιες λαϊκές ανάγκες. Αυτό το σύνθημα τους μόνους που εξυπηρετεί είναι τους μονοπωλιακούς, καπιταλιστικούς ομίλους. Γιατί η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι μια ανάπτυξη για το κεφάλαιο και όχι για το λαό και από αυτή την άποψη δεν πρόκειται να οδηγήσει σε ανάκτηση των τεράστιων απωλειών, που είχε η εργατική τάξη τα προηγούμενα χρόνια και συνεχίζει να έχει και συνολικά τα λαϊκά στρώματα. Επιστροφή, δηλαδή, στο παρελθόν δεν πρόκειται να υπάρξει.

Δεύτερον, αυτή η ανάπτυξη θα οδηγήσει σε επιστροφή στους μισθούς στην πρότερη κατάσταση; Μα εδώ δημιουργούνται μια σειρά επενδύσεις, μικρές ακόμη, οι οποίες έχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα. Αξιοποιούν το νέο εργασιακό περιβάλλον που υπάρχει, με αποτέλεσμα οι όποιες προσλήψεις γίνονται, τουλάχιστον στον κλάδο του εμπορίου, και όχι μόνο, να είναι εργαζόμενοι με 200 ευρώ καθαρά, 250 ευρώ μεικτά, γιατί υπογράφουν σύμβαση τετράωρης εργασίας, όμως, κανείς από αυτούς δεν δουλεύει 4ωρο.

Τρίτον, θα υπάρξει αντιστροφή της εικόνας η οποία υπάρχει στην Παιδεία και την Υγεία; Θα ξεπεραστούν, δηλαδή, τα τεράστια εμπόδια που έχουν τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας να μπορέσουν να σπουδάσουν ή θα υπάρξει αντίκρισμα του πτυχίου και σύνδεσή του με την αγορά εργασίας;

Τέταρτο στοιχείο όλης αυτής της κατάστασης, με το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να καλλιεργήσει φρούδες ελπίδες, είναι ότι βγαίνουμε από το μνημόνιο μέσα απ' αυτή τη διαδικασία. Μα, εδώ υπάρχει ένα μνημόνιο διαρκείας από πλευράς της ΕΕ.

Φάνηκε η συμφωνία που υπάρχει ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση όσον αφορά τις στρατηγικές επιλογές. Αυτή η συμφωνία στέκεται στο πώς θα γίνει πιο γρήγορα η καπιταλιστική ανάπτυξη. Δεν διαφωνούν. Αρα, έχουμε μια συμφωνία στρατηγικής επιλογής, ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία πρέπει να κερδίσουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, διότι δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετικά καπιταλιστική ανάπτυξη και πολύ περισσότερο χωρίς να αμφισβητηθεί ο ευρωμονόδρομος. Βεβαίως, έχουν επιμέρους διαφορές με τις οποίες προσπαθούν να συγκαλύψουν αυτή τη στρατηγική συμφωνία. Διαφωνίες, δηλαδή, ως προς το ποια επιμέρους συμφέροντα του κεφαλαίου θα στηριχθούν. Η διαπάλη ανάμεσα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στο βιομηχανικό κεφάλαιο είναι φανερή και από αυτή την άποψη γι' αυτό δεν είναι τυχαία η επιλογή την οποία κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι πρέπει να στηριχθεί το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων ακριβώς για να θωρακιστεί το βιομηχανικό και εν γένει το κεφάλαιο το οποίο δραστηριοποιείται σε άλλους τομείς της οικονομίας. Αρα, δηλαδή, το κράτος να δανείζεται όχι για λογαριασμό του χρηματοπιστωτικού συστήματος, των τραπεζών δηλαδή, αλλά για λογαριασμό των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων και όλων των υπολοίπων. Υπάρχει διαφωνία ως προς τις επιλογές διαχείρισης της φτώχειας. Η κυβέρνηση επιλέγει την αξιοποίηση του πρωτογενούς πλεονάσματος το οποίο προέρχεται μέσα από αυτό το «ματωμένο» πρωτογενές πλεόνασμα, ο δε ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα το οποίο όπου έχει εφαρμοστεί συμπαρασύρει προς τα κάτω το επίπεδο ζωής συνολικά του λαού, άρα, λοιπόν, διαφωνούν και ως προς το μείγμα διαχείρισης των φαινομένων της φτώχειας.

Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Χρ. Σταϊκούρας, και τα άλλα αστικά κόμματα αναφέρθηκαν στις γνωστές τους προτάσεις, με τον ΣΥΡΙΖΑ να πρωτοστατεί στη συζήτηση γύρω από το μείγμα της πολιτικής που θα εφαρμοστεί για την καπιταλιστική «ανάπτυξη». Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ευ. Τσακαλώτος είπε πως η κυβέρνηση «έπρεπε να υιοθετήσει τον χρυσό κανόνα, ο οποίος λέει ότι στις κακές εποχές να έχουμε ελλείμματα, στις καλές εποχές να έχουμε πλεονάσματα, αλλά να εξαιρούνται οι επενδυτικές δαπάνες». Στο ίδιο μοτίβο «κατηγόρησε» την κυβέρνηση επειδή «τα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα δεν είναι συμβατά με τους ρυθμούς ανάπτυξης» του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου.

Το «Μεσοπρόθεσμο» μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης χτες στην Επιτροπή, μπαίνει για συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής αύριο, Πέμπτη.