Μπορεί η διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ της ΟΥΕΦΑ να αποτελεί τη ναυαρχίδα των άκρατων αγοραίων λογικών που έχουν επιβληθεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο την τελευταία δεκαπενταετία, με αρωγό και την ίδια την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου, ωστόσο όμως και εδώ τα περιστατικά βίας δεν είναι και λίγα. Ιδιαίτερα μάλιστα την τελευταία δεκαετία, η όξυνση του ανταγωνισμού για το κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους συμβαδίζει και με την έξαρση των κρουσμάτων. Μάλιστα, σε πολλά από αυτά πρωταγωνιστές γίνονται ακόμα και οι ίδιοι οι παίκτες, όπως π.χ. συνέβη στον αγώνα της Μίλαν με την Ιντερ στο στάδιο «Μεάτσα» το 2005, με το άγριο ξύλο στη φυσούνα των αποδυτηρίων.

Παράλληλα κάθε χρονιά στιγματίζεται και από τη βία μεταξύ οπαδών και αστυνομίας με τα περιστατικά να πληθαίνουν. Πέρσι, οπαδοί των δυο γερμανικών ομάδων που έφθασαν στον τελικό, Ντόρτμουντ και Μπάγερν Μονάχου, τα έκαναν γυαλιά-καρφιά στους κεντρικούς δρόμους του Λονδίνου όπου θα διεξαγόταν το παιχνίδι. Σε πολεμική ατμόσφαιρα διεξήχθη τον περασμένο Οκτώβρη ο αγώνας Μαρσέιγ - Νάπολι στην Ιταλία όταν τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια στιγματίστηκε από συγκρούσεις μεταξύ οπαδών των αντίπαλων ομάδων αλλά και αστυνομικών δυνάμεων. Το Φλεβάρη του 2013 δυο οπαδοί της Τσέλσι μαχαιρώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη λίγες ώρες πριν την αναμέτρηση των «μπλε» με τη Γαλατασεράι. Το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς οπαδοί της Ζενίτ Αγ. Πετρούπολης διέλυσαν τα πάντα στη Βιέννη όπου είχαν μεταβεί για τον αγώνα με την Αούστρια, ενώ έβαλαν και φωτιά στις εξέδρες του γηπέδου.