«Η 23η ακριβότερη χώρα μεταξύ 47 ευρωπαϊκών χωρών και χωρών - μελών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) είναι η Ελλάδα σύμφωνα με έρευνα της Παγκόσμιας Τράπεζας, ενώ κατατάσσεται στην 28η θέση με βάση το ετήσιο κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Ολες οι συγκρίσεις έχουν γίνει με βάση την αγοραστική δύναμη. Τα στοιχεία της έρευνας έρχονται για μια ακόμη φορά να επιβεβαιώσουν ότι μπορεί πλέον η Ελλάδα να μη συγκαταλέγεται μεταξύ των πλέον ακριβών χωρών, αλλά η αίσθηση της ακρίβειας παραμένει έντονη με δεδομένη τη συρρίκνωση των εισοδημάτων με ταχύτερο ρυθμό σε σύγκριση με την υποχώρηση των τιμών» («Καθημερινή», 15/5/2014). Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα, να μειώνονται μεν οι τιμές αλλά να είναι πολλαπλάσια μεγαλύτερη η μείωση των εργατικών, λαϊκών εισοδημάτων, σημαίνει φτώχεια και εξαθλίωση για το λαό. Και οφείλεται στην πολιτική ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας που, σε συνδυασμό με την κρίση, τσάκισε μισθούς, συντάξεις, πολλαπλασίασε την ανεργία. Πραγματικότητα που ελάχιστα μπορεί να αλλάξει σε περίοδο ανάκαμψης, όπως δείχνει το παράδειγμα των ΗΠΑ.