Στις εκλογές του Μάη του 2012 ο Αλ. Τσίπρας ισχυριζόταν ότι η ψήφος του λαού έδωσε «τέλος στα σχέδια 79 νέων μέτρων από τον Ιούνιο, στα σχέδια για 150.000 απολύσεις στο δημόσιο και στα πρόσθετα μέτρα 11 δισ. από τον επόμενο κιόλας μήνα» και ακόμα ότι «η λαϊκή ετυμηγορία καθιστά με σαφήνεια άκυρο το μνημόνιο και καθιστά πλέον ως πρώτη εναλλακτική επιλογή μια αριστερή κυβέρνηση».

Τι απ' αυτά επιβεβαιώθηκε στην πράξη; Απολύτως τίποτα. Η αντιλαϊκή πολιτική δεν συνάντησε καν ένα σοβαρό εμπόδιο απ' τον ΣΥΡΙΖΑ του 27%, όπως δεν συναντούσε απ' τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%. Οι λαϊκές ψήφοι μεταγγίστηκαν στο αστικό πολιτικό σύστημα, σταθεροποιώντας το την ώρα που δεχόταν σοβαρούς κλυδωνισμούς αφού ένας εκ των πυλώνων του κατέρρεε. Ενισχύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός ενίσχυσε το σύστημα που επιβάλλει τις ανατροπές στη ζωή του, απολογητής και θιασώτης του οποίου είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης απ' την εποχή που έδινε μάχη για την είσοδό του στη Βουλή.

Στο δίχρονο που μεσολάβησε, η προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ταχύτατη στο νέο του ρόλο ως δυνάμει διαχειριστή του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, η συμμόρφωσή του στα προτάγματα του ευρωμονόδρομου υποδειγματική, εγκατέλειψε την όποια έστω νόθου ριζοσπαστισμού συνθηματολογία. Ηχεί συνεπώς σαν ανέκδοτο ο ισχυρισμός της Κουμουνδούρου ότι έχει ανατραπεί υπέρ του λαού ο συσχετισμός δυνάμεων.

Ετσι και σήμερα έφτασε ο ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζει ότι η απόφαση του ΣτΕ υπέρ όσων προσέφυγαν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ είναι αποτέλεσμα της εκλογικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ! Τόσο εκπαιδευμένοι στην κοροϊδία του λαού και των εργαζομένων είναι, που δεν πρόσεξαν καν ότι την ίδια στιγμή απερρίφθησαν από το ΣτΕ μια σειρά άλλες προσφυγές ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, της ΕΥΑΘ κ.ά., ενώ επίσης κρίθηκε ως συνταγματικό το κλείσιμο της ΕΡΤ. Είναι βεβαίως προφανές ότι και όλες οι αποφάσεις του ΣτΕ να είχαν βγει θετικές, δεν θα άλλαζε το συμπέρασμα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησε ότι με βάση το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών η κυβέρνηση δεν έχει τη νομιμοποίηση να προχωρήσει σε ορισμένες αποφάσεις. Ενώ θα περίμενε έστω κανείς ότι τα ζητήματα αυτά που θα έθετε ο ΣΥΡΙΖΑ θα αφορούσαν οξυμένα εργατικά λαϊκά προβλήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι τυχαία επέλεξε να θέσει ζητήματα που τον διευκολύνουν να παζαρέψει καλύτερα τη θέση του στο αστικό πολιτικό σύστημα προς όφελος πάντα του κεφαλαίου. Εχουμε και λέμε: Διορισμός του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ορισμός Ελληνα επιτρόπου, διαπραγμάτευση του χρέους, εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και γενικά τις ιδιωτικοποιήσεις. Για το τελευταίο - για να μην παρεξηγιόμαστε - αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Αλ. Τσίπρας διευκρίνισε στον ΣΕΒ ότι δεν είναι υπέρ της κρατικοποίησης γενικά των επιχειρήσεων, απλώς θεωρεί ότι ορισμένες ΔΕΚΟ θα πρέπει να μείνουν υπό κρατικό έλεγχο (με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει).

Τα ζητήματα αυτά δεν αφορούν την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αφορούν όμως το κεφάλαιο, τις διεθνείς συμμαχίες που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το διαπραγματευτικό του ρόλο στο αστικό πολιτικό σύστημα.