Την ερχόμενη Κυριακή, πραγματοποιείται ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στην Κολομβία, όπου αναμετρώνται δύο εκπρόσωποι της αστικής τάξης ο Οσκαρ Ιβάν Σουλουάγκα, πρώτος με 29,26% στον α' γύρο, υποψήφιος του Δημοκρατικού Κέντρου που στηρίζει ο αντιδραστικός πρώην Πρόεδρος Αλβαρο Ουρίμπε Βέλες και ο επίσης αντιδραστικός νυν Πρόεδρος Χουάν Μανουέλ Σάντος (25,69%) που είχε διατελέσει και υπουργός Αμυνας του Ουρίμπε. Θυμίζουμε ότι στις εκλογές του α' γύρου στις 25 Μάη τρίτη ήταν συντηρητική Μάρτα Λουσία Ραμίρες με 15,53%, τώρα στηρίζει το Σουλουάγκα και μετά η Κλάρα Λόπες, με 15,24%, υποψήφια του Δημοκρατικού Εναλλακτικού Πόλου (σχήμα της ρεφορμιστικής αριστεράς) και της Πατριωτικής Ενωσης (σχήμα που επανασυστάθηκε μετά από 12 χρόνια απουσίας, όπου συμμετέχει και το Κολομβιάνικο ΚΚ), που αποφάσισαν να στηρίξουν τον Σάντος χωρίς να συμφωνούν μαζί του, αλλά στο όνομα του να συνεχιστεί η ειρηνευτική διαδικασία με το αντάρτικο. Και ο πέμπτος υποψήφιος Ενρίκε Πενιαλόσα της Πράσινης Συμμαχίας (8,29%) στηρίξει επίσης τον Σάντος.

Η ενδοαστική κόντρα μεταξύ των Σουλουάγκα και Σάντος σχετίζεται με το ζήτημα των διαπραγματεύσεων με τους κομμουνιστές αντάρτες των Ενοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας - Στρατός του Λαού (FARC - EP) που ξεκίνησαν πριν ενάμιση χρόνο και συνεχίζονται στην Αβάνα της Κούβας. Ο Σάντος ψευδεπίγραφα εμφανίζεται ως ο «πρόεδρος της ειρήνης» που θέλει συνέχιση των διαπραγματεύσεων για να υπάρξει λήξης της ένοπλης σύγκρουσης και μάλιστα εξήγγειλε ότι από την ερχόμενη βδομάδα θα ξεκινήσει διαπραγματεύσεις και με την άλλη μικρότερη αντάρτικη οργάνωση Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης (ELN). O Σουλουάγκα εκφράζει το τμήμα εκείνο της αστικής τάξης που θέλει στρατιωτική ήττα του αντάρτικου.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο λαός της Κολομβίας για πάνω από 50 χρόνια δέχεται συνεχείς διώξεις και περιορισμό δικαιωμάτων από το αστικό κράτος που δρα και με τους επίσημους μηχανισμούς καταστολής και με παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου των μεγαλοτσιφλικάδων και ναρκεμπόρων. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα είναι που έχει οδηγήσει και στην ένοπλη πάλη, που ξεκίνησε ως αυτοάμυνα των διωκόμενων, καθώς δεν υπήρχε καμία δυνατότητα νόμιμης πολιτικής δράσης.