ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ.--

Το ζήτημα του χρέους της Αργεντινής (που διαμόρφωσε η πλουτοκρατία και πληρώνει ο λαός) έρχεται ξανά και ξανά στο προσκήνιο. Ταυτόχρονα καταρρέει και ο μύθος περί άλλου μείγματος διαχείρισης (όπως οι κυβερνήσεις των Κίρσνερ μετά από τη χρεοκοπία του 2001, του Νέστορ πρώτα και της συζύγου του και ως σήμερα προέδρου της χώρας, Κριστίνα) που δήθεν συμφέρει το λαό με άθικτο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Συγκεκριμένα, την περασμένη Δευτέρα το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αρνήθηκε να εξετάσει μια τελευταία προσφυγή της Αργεντινής, επικυρώνοντας απόφαση του Εφετείου της Νέας Υόρκης που καταδίκαζε το Μπουένος Αϊρες να πληρώσει 1,4 δισεκατομμύριο δολάρια στα κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου (hedge funds) NML Capital και Aurelius Management. Η αστική κυβέρνηση της Αργεντινής βρίσκεται περίπου μια δεκαετία σε δικαστική διαμάχη με αυτά τα hedge funds, που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην αναδιάρθρωση του χρέους 100 δισ. δολαρίων το 2001. Αυτά ανήκουν στο 7% των πιστωτών που δεν είχαν μπει στη διαδικασία «κουρέματος» που έγινε το 2005 και το 2010 και που διεκδικούν ομόλογα που λήγουν. Πρόσφατα μάλιστα υπήρξε και άλλος διακανονισμός για χρέος 9,7 δισ. δολαρίων, που κατέχει το λεγόμενο «κλαμπ του Παρισιού» (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Ιαπωνία) με τη δέσμευση ως το Μάη του 2015 να έχουν πληρωθεί 1,15 δισ. δολάρια.

Πάντως η πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντες Κίρσνερ δήλωσε ότι η χώρα της θα πληρώσει (δηλαδή τα λαϊκά στρώματα), αλλά... παραπονέθηκε μιλώντας για «ληστρικούς όρους» κι επισήμανε ότι «το 2008, σχεδόν επτά χρόνια μετά από την οικονομική κρίση του 2001, το NML Capital είχε εξαγοράσει χρέος της Αργεντινής καταβάλλοντας 48 εκατομμύρια δολάρια και το 2014 ζητεί 832 εκατομμύρια, δηλαδή 1.600% παραπάνω σε σχέση με την αρχική του επένδυση». Ωστόσο δεσμεύτηκε ότι θα πληρωθεί η δόση 900 εκατομμυρίων ως τις 30 Ιούνη. Χτες ο υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής Αξελ Κισιλόφ αναμενόταν να δώσει διευκρινίσεις για τις επόμενες κινήσεις της κυβέρνησής του. Προδιαγραφόταν η προοπτική να ζητηθεί από άλλους πιστωτές, που θα θελήσουν να πληρωθούν τα ομόλογά τους, να δοθεί μια παράταση με νέα ομόλογα (γιατί απειλείται νέα χρεοκοπία) και ν' αλλάξει το δίκαιο στο οποίο θα υπάγονται, από αμερικανικό σε αργεντίνικο.

Σε κάθε περίπτωση, από την περίπτωση της Αργεντινής το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι οι όποιοι ενδοαστικοί - ενδοϊμπεριαλιστικοί συμβιβασμοί, όπως αυτός που έγινε για το χρέος της Αργεντινής το 2001, είναι πρόσκαιροι και δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα για το λαό. Και ο λαός μας δεν πρέπει να «τσιμπάει» στους μύθους ότι τα «κουρέματα» χρέους θα ανακουφίσουν τον ίδιο, όπως προτείνουν διάφοροι, από την κυβέρνηση, το ΔΝΤ ως το ΣΥΡΙΖΑ.