«Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Δηλαδή διεκδικεί την ηγεμονία. Δεν μπορεί να συμπεριφέρεται με πολιτική αυτοαναφορικότητα, ούτε να αντιμετωπίζει την κοινωνική - ταξική εκπροσώπηση με μηχανιστικό και αναγωγικό τρόπο, καταργώντας τη σχετική αυτονομία της πολιτικής. Αλλωστε η μνημονιακή καταστροφή επιβάλλει λύσεις και συγκέντρωση δυνάμεων και η υπέρβασή της καθιστά την Αριστερά επίκεντρο ενός μεγάλου κοινωνικού - πολιτικού συνασπισμού. Μήπως και η επαναθεμελίωση της Ευρώπης δεν περνά μέσα από συμμαχίες, όχι μόνο κοινωνικές - ταξικές, αλλά επιπλέον εθνικές και περιφερειακές;» (κύριο άρθρο «Αυγής», 20/6/2014).

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη διεκδίκησης της αστικής διακυβέρνησης επιδιώκει να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ενσωμάτωση εργατικών λαϊκών στρωμάτων στη στρατηγική του κεφαλαίου, στους στόχους και επιδιώξεις του. Αυτή τη συγκέντρωση δυνάμεων και συμμαχία θέλει, όπου εργαζόμενοι και κεφάλαιο θα βαδίζουν - δήθεν - μαζί, με στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη. Καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες ότι έτσι θα έρθει η ανακούφιση για το λαό. Θέλει κάτι ακόμα: Ο λαός να στηρίξει και τις συμμαχίες που θα επιδιώξει εντός της ΕΕ προκειμένου να διαπραγματευτεί αλλαγές στη σημερινή πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Αυτά εννοεί με τα παραπάνω λίγο μπερδεμένα και ψιλο-«ευρωκομμουνιστικά»!