Πέμπτη 3 Ιούλη 2014
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 20
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
ΠΟΛ ΑΝΤΡΙΟΥ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ
Το τραγούδι της καρδιάς μου

Ενα ακόμα «γεροντοφίλμ» - κινηματογραφικό είδος σε άνθηση - που ενώ μοιάζει να έχει κάτι σημαντικό να πει για τη μοναξιά της προχωρημένης ηλικίας... τελικά δεν το καταφέρνει, παρά το ηχηρό ατού των 3 χαρισματικών πρωταγωνιστών του. Επίσης, ένα ακόμα φιλμ με θέμα τη «χορωδία» ως συνταγή ίασης υπερηλίκων. Θέμα που αρχίζει να γίνεται κουραστικό και είδος που βαθμολογικά ουδέποτε ξεπέρασε τη βάση. Το εγγλέζικο δράμα του Π. Α. Γουίλιαμς, μια δακρύβρεχτη ιστορία αδυσώπητου καρκίνου, ένα χλιαρό μελό, οπτικά επίπεδο, που πνίγεται στο μέλι του σερβιρίσματος, είναι τόσο τρωτό, που δύσκολα καταπίνεται. Το ολισθηρό σενάριο της ταινίας στοχεύει σαφώς στην αντίδραση του θεατή, που είτε βουρκώνει σα μωρό είτε «αντιστέκεται» ενστικτωδώς, ενοχλημένος από την τόση χειραγώγηση. Βέβαια η ταινία διαθέτει και ισχυρό ανθρώπινο στοιχείο που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει και, μια και το θεμελιώδες στοιχείο της είναι η «οικογένεια», θα μπορούσε να είχε γίνει μια σύνθετη περιγραφή των σχέσεων πατέρα / γιου, με κοινωνικούς κώδικες και ταξική προσέγγιση.

Η καρκινοπαθής Μάριον ζει «ποιοτικά» χάρη στη χαρούμενη χορωδία των συνταξιούχων που, παρά τους μπανάλ πόνους σε μέση κι αλλού, τραγουδούν το ρυθμικό «Lets talk about sex», φορώντας καπέλο τζόκεϊ με το μπορ στο σβέρκο και κουνώντας τους γοφούς. Πεθαίνοντας η Μάριον αφήνει πίσω της ένα σκουντούφλη, γρουσούζη και υπερπροστατευτικό σύζυγο που πια δεν έχει λόγο να σηκωθεί από το κρεβάτι. Η φιλική του όμως σχέση με τη νεαρή μουσικό / δασκάλα θα τον μεταλλάξει σε βαθμό που κι αυτός να ενταχτεί στην παρέα της χορωδίας.

Δε θα μάθουμε ποτέ γιατί και πώς η Βανέσα Ρεντγκρέιβ, που υποδύεται πειστικότατα την καρκινοπαθή Μάριον, υπήρξε μια ολόκληρη ζωή ερωτευμένη με τον ξινό Τέρενς Σταμπ, ούτε γιατί οι σχέσεις ανάμεσα στον πατέρα Σταμπ και το γιο, Κρίστοφερ Εκλεστον, είναι τόσο χάλια. Αλλά και για τη νεαρή μουσικό δεν ενδιαφέρεται η ταινία να μας πει ποια είναι... Οσο για τις υπόλοιπες παρουσίες και καταστάσεις, στερεοτυπικές από την αρχή ως το τέλος... Μπορεί ο σκηνοθέτης να εμπιστεύεται τυφλά τους άξιους πρωταγωνιστές του, αυτό όμως δεν αρκεί για την αναπλήρωση της έλλειψης βάθους του ρηχού, σε ψυχολογικές προσεγγίσεις και λύσεις, σεναρίου, ούτε και την απογείωση της συμβατικής δομής ταινίας, της οποίας το απλοϊκό αφηγηματικό στιλ ούτε έχει να προσφέρει κάτι περαιτέρω προς διερεύνηση, ούτε δύναται να ενεργοποιήσει το θεατή, παρά τις μεμονωμένες στιγμές συγκινητικής της φόρτισης... Κάπου, είναι ελαφρώς καρναβαλικά αξιολύπητοι οι ηλικιωμένοι με περούκες να πυροδοτούνται από χαρντ ροκ ακούσματα και να κάνουν το γήρας κουρασμένη γροθιά...

Παίζουν: Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Τέρενς Σταμπ, Τζέμα Αρτερτον, Κρίστοφερ Εκλεστον κ.ά.

Παραγωγή: Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ (2012)


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ