Ομως μαζί με το χρήμα, που έφερναν τα «δάκρυα της Παναγιάς» στους μεγαλοεκδότες με την αύξηση της κυκλοφορίας των εφημερίδων, έφερναν ορισμένες φορές και απολύσεις συντακτών, που δεν ήταν πρόθυμοι να παίξουν ένα ρόλο καθόλου τιμητικό, τουλάχιστον για αξιοπρεπείς επαγγελματίες δημοσιογράφους.
Μόνο ένας απ' τους Πειραιώτες ανταποκριτές των αθηναϊκών εφημερίδων δε συμφωνούσε και, φυσικά, δεν «έδινε» τηλεφωνικά τέτοιου είδους ρεπορτάζ. Ηταν ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Κώστας Σούκας (πρώτο κρατικό βραβείο λογοτεχνίας), που στην τηλεφωνική ανταπόκρισή του στην εφημερίδα που εργαζόταν είπε ότι πρόκειται για οφθαλμαπάτη, εξήγηση, όμως, που υποβάθμιζε κατά τον εκδότη του το «θέμα» και, φυσικά, μείωνε την κυκλοφορία της εφημερίδας. Δεν πέρασε 24ωρο κι ο Κώστας Σούκας είχε απολυθεί «τηλεφωνικώς»!
Ετσι κι έγινε. Αφού έδωσα το τελετουργικό, το ρεπορτάζ της ρίψης στεφανιού στο σημείο που τορπιλίστηκε η «Ελλη» - κάθε χρόνο το ίδιο είναι - άκουσα τον Φιλιππόπουλο να με ρωτάει γιατί δε «δίνω» θαύματα. Τον διαβεβαίωσα ότι στο νησί είχαν φτάσει πολλοί άνθρωποι μικροί και μεγάλοι με διάφορα προβλήματα υγείας, αλλά θαύματα δεν έγιναν. Τουλάχιστον, εγώ ο ίδιος δεν είδα...
Ο αρχισυντάκτης μου δε μου είπε άλλη λέξη. Ισως γνώριζε μέχρι σε ποιο σημείο μπορούσα να φτάσω, υποχρεωμένος να δουλεύω σε αστική εφημερίδα. Οταν γύρισα την άλλη μέρα στην Αθήνα, είδα σ' όλες σχεδόν τις εφημερίδες να περιγράφονται θαύματα!! Ο αρχισυντάκτης δεν εισηγήθηκε την απόλυσή μου, αλλά δε με ξανάστειλαν στην Τήνο. Αντικαταστάθηκα από άλλο συνάδελφο... ειδικό στον εντοπισμό και την περιγραφή των θαυμάτων, που φέρνουν χρήμα στην εφημερίδα.