«Προσωπικά, θεωρώ σημαντική πρόοδο το ότι σχεδόν καθολικά πλέον αναγνωρίζεται πως η ρύθμιση του δημόσιου χρέους συνιστά προαπαιτούμενο της εξόδου από την κρίση και όχι παρεπόμενό της. Και συνιστά πρόοδο διότι σε περίπτωση που είχαμε υιοθετήσει τη θέση αυτή ήδη από την περίοδο 2009-2010, ίσως σήμερα να μη βρισκόμασταν εδώ που είμαστε. Δεύτερον, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποφέρει χρόνια τώρα απλά και μόνο γιατί υποστηρίζει πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και πρέπει να διεκδικηθεί το "κούρεμά" του. Από αυτή την άποψη λοιπόν, εκτιμώ ως θετικό το γεγονός ότι σήμερα αναγνωρίζεται από ευρύτερες δυνάμεις ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο».(Γ. Δραγασάκης, «Αυγή» 15/7/2014). Ο ΣΥΡΙΖΑ καμαρώνει γιατί και άλλες αστικές δυνάμεις προσχωρούν στη θέση ότι η ρύθμιση του χρέους είναι προϋπόθεση για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Οχι βεβαίως για να ξελαφρώσει ο λαός από τα βάρη, αλλά για να ενισχυθούν οι τράπεζες, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές κλ.π. Σιγά το πράγμα, σε όλη την ΕΕ μιλάνε για ανάγκες αλλαγής στο μείγμα διαχείρισης συνολικά και στην υπόθεση «χρέος». Απόδειξη ότι στρατηγικές διαφορές στα δύο μείγματα δεν υπάρχουν.