Για άλλη μια φορά στο Ιράκ, που ο λαός του βιώνει εδώ και πάνω από μια δεκαετία τις συνέπειες της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και κατοχής - που γίνεται σήμερα με άλλον τρόπο, μέσω των μονοπωλιακών ομίλων που εκμεταλλεύονται τον πλούτο του - χρησιμοποιείται το πρόσχημα της «ανθρωπιστικής» επέμβασης. Από την Παρασκευή ξεκίνησαν αεροπορικοί βομβαρδισμοί από τις ΗΠΑ στο Βόρειο Ιράκ, που έσπευσαν να στηρίξουν και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλλά και η αστική τάξη του Ιράκ, η κεντρική κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία των Κούρδων, στο όνομα της αντιμετώπισης των ένοπλων ισλαμιστών και μισθοφόρων του «Ισλαμικού Κράτους» (ΙΚ).

Οι ανακοινώσεις των επιτελείων του αμερικανικού Πενταγώνου κάνουν λόγο για πλήγματα στο στρατιωτικό εξοπλισμό των ισλαμιστών για να μην πλησιάσουν την πρωτεύουσα του Β. Ιράκ Ερμπίλ, όπου υπάρχει και στρατιωτική βάση των ΗΠΑ (από αυτούς που έμειναν μετά την αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους των Αμερικανών στρατιωτών). Οι ένοπλοι του ΙΚ έχουν καταλάβει πολλές πόλεις στη Μοσούλη, συμπεριλαμβανομένου και του υδροηλεκτρικού φράγματος, και τη μεγαλύτερη χριστιανική πόλη στο Ιράκ, Καρακός, με τους κατοίκους να έχουν φύγει στα βουνά, όπως και η κοινότητα των Γεζίντι, που δεν είναι μουσουλμάνοι.

Η σημερινή εξέλιξη, που επιχειρείται να παρουσιαστεί ως η απαραίτητη ενέργεια σε μια γενοκτονία εν εξελίξει, δεν πρέπει να μας κάνει να χάσουμε τη μεγάλη εικόνα. Το Ιράκ βιώνει τις συνέπειες της ιμπεριαλιστικής επέμβασης του 2003 (με τα τότε προσχήματα περί χημικών του Σαντάμ ή της στήριξης στη «διεθνή τρομοκρατία»). Οι ιμπεριαλιστές που διέλυσαν μια χώρα και το κάνουν και τώρα σε άλλες περιοχές κινούνται με κίνητρο τον έλεγχο και την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων και των δρόμων μεταφοράς τους, και αξιοποίησαν τις ισλαμιστικές οργανώσεις τύπου «Αλ Κάιντα» για τα σχέδιά τους. Μια ματιά στη Συρία, από όπου προέκυψαν πολλοί από τους ενόπλους που δρουν στο Ιράκ, πείθει για το πώς στηρίχτηκαν τέτοιοι εγκληματίες από τους ιμπεριαλιστές και περιφερειακές δυνάμεις, όπως οι πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, που τους εξόπλισαν ενάντια σε μια μη αρεστή κυβέρνηση, όπως αυτή της Συρίας. Σήμερα και πάλι χρησιμοποιούν την εγκληματική δράση τέτοιων οργανώσεων ως το καλύτερο πρόσχημα για να συνεχίσουν τα ίδια σχέδια. Αρα και αυτό που εμφανίζεται τώρα ως «λύση», βοήθεια προς τον πληθυσμό, δεν αποτελεί τέτοια, αφού όλες οι αιτίες που προκάλεσαν τη σημερινή κατάσταση παραμένουν, σε μια περίοδο μάλιστα που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Οσο δε για τη βοήθεια που ρίχνουν τα αμερικανικά αεροσκάφη για τους χιλιάδες που έχουν φύγει στα βουνά για να γλιτώσουν από τους ένοπλους ισλαμιστές και εκθειάζεται από όλα τα αστικά μέσα ενημέρωσης, θυμίζει το «να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι». Δηλαδή, οι ιμπεριαλιστές που διέλυσαν το Ιράκ, οδήγησαν το λαό του - και όχι την αστική τάξη που κάνει χρυσές μπίζνες είτε είναι στη Βαγδάτη είτε στο Ερμπίλ - στη φτώχεια και την εξαθλίωση εμφανίζονται τώρα ως ...σωτήρες.