Ο Αλ. Τσίπρας τώρα λέει οτι απορρίπτει ακόμα και τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, αφορίζοντας όσους «επέλεξαν να είναι σύμμαχοι, συνεργοί και συνένοχοι του κυρίου Σαμαρά, που εκφύλισαν το ΠΑΣΟΚ σε συνιστώσα της ΝΔ, που ψήφισαν τα μνημόνια, που εξαπάτησαν το λαό». Προσπέρασε, φυσικά, το γεγονός ότι στο κόμμα του ήδη στεγάζονται μια σειρά τέτοιοι πολιτικοί παράγοντες που προαλείφονται να στελεχώσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ενώ έχει πει τους δεν τους ζητά πιστοποποιητικό, αρκεί να εναντιώνονται στο μνημόνιο..

Είναι αξιοσημείωτο ότι ερωτηθείς σχετικά με τον Κ. Καραμανλή, απαντά ότι «στην πολιτική, όπως και στη ζωή, ο καθένας ξεχωρίζει από το βίο και την πολιτεία του. Και φυσικά από τις απόψεις που πρεσβεύει και την πολιτική που υπηρετεί, αυτό όμως δεν μας οδηγεί να πιστεύουμε ότι όλοι όσοι υποστηρίζουν την ίδια πολιτική είναι ίδιοι, ή το κάνουν με τα ίδια μέσα». Τα λεγόμενά του δεν πρέπει να αποκοπούν απ' τις φήμες που επιμένουν ότι η Κουμουνδούρου κρατά ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με το «καραμανλικό» στρατόπεδο της ΝΔ. Στο ίδιο πλαίσιο, εύχεται καλή επιτυχία στον Δ. Αβραμόπουλο, ο οποίος θα εκπροσωπήσει εκεί ως επίτροπος τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Επί της ουσίας, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να υποσχεθεί παρά μέτρα διαχείρισης της φτώχειας που γενικεύεται όπως «δημοκρατία παντού από την πρώτη μέρα», «άμεσα μέτρα κοινωνικής αλληλεγγύης για να ανακουφιστούν εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που έχουν πεταχτεί στον Καιάδα των μνημονίων», «κατάργηση της αθλιότητας του ΕΝΦΙΑ» κ.ά. Μαζί μ' αυτά πουλάει και ανέξοδους λεονταρισμούς για σθεναρή διαπραγμάτευση με τους εταίρους, σαν να εξαρτάται απ' αυτή η βελτίωση της ζωής του λαού.

Τέλος, αναπαράγει την «άσφαιρη» κριτική προς την κυβέρνηση, χαρακτηρίζοντας τον Α. Σαμαρά σαν τον τελευταίο των μερκελιστών και επαναλαμβάνει ότι απαιτείται να ανατραπούν οι πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης, ώστε να καταστεί δυνατή η αθρόα χρηματοδότηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τις οποίες χρεώνει στη γερμανική κυβέρνηση, βγάζοντας λάδι την ΕΕ. Κατηγορεί ακόμα την κυβέρνηση για τη στάση της σε ό,τι αφορά στο ρωσικό εμπάργκο και εξωραΐζοντας τη λυκοσυμμαχία ισχυρίζεται ότι το θεσμικό της πλαίσιο δίνει δυνατότητες που όμως η κυβέρνηση δεν αξιοποίησε.