Ο Πολιτισμός είναι η τελευταία όαση ενός λαού που οι κρατούντες προσπαθούν να αλώσουν, διαστρέφοντας συνειδήσεις, συνηθίζοντας τους πολλούς και τις πολλές σε πολιτιστικά σκουπίδια, κάνοντας πλύση εγκεφάλου, «θάβοντας» τα έργα με προοδευτικό περιεχόμενο, προβάλλοντας όσα ευτελή συμφέρει το κατεστημένο, με πανίσχυρους μηχανισμούς διαφήμισης, δημοσίων σχέσεων και τη δύναμη της εικόνας που δημιουργεί πρωτιά και πάει παντού. Η πολιτιστική τραγωδία του τόπου μας - ένα θέμα που μας πληγώνει καθημερινά - αποτέλεσε ένα από τα θέματα του πρόσφατου 8ου Συνεδρίου της ΟΓΕ με εισηγήτρια τη Γεωργία Τσαμούρη-Κολοβού, μέλος του ΔΣ της οργάνωσης. Εντοπίζουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Ο Πολιτισμός συνολικά είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση ενός λαού. Ο άνθρωπος πρέπει να κατανοήσει πως ο Πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια, αλλά είδος πρώτης ανάγκης.

Ολοι γνωρίζουμε ότι ο κόσμος αλλάζει. Και αλλάζει δυστυχώς προς το χειρότερο. Αλλάζει για τους λαούς, ερήμην των λαών. Αυτός ο "καινούριος" κόσμος, που κατασκευάζεται, είναι γέννημα αυτών που καθορίζουν τους μηχανισμούς της "αγοράς", των ΜΜΕ, της μονοκρατορίας και τρομοκρατίας, της εφιαλτικής "νέας τάξης πραγμάτων". Ο κόσμος και το μέλλον του είναι πρώτα απ' όλα και δική μας υπόθεση, υπόθεση των γυναικών γιατί εμείς γεννάμε το μέλλον του κόσμου».

«Θέλουν να ισοπεδώσουν αυτές τις βαθύτατες και ανώτατες ανθρώπινες αξίες, που αποτελούν την ιδιαιτερότητα κάθε λαού, την πολιτιστική του παράδοση, τις λαϊκές του κατακτήσεις, τα ήθη και τα έθιμά του, την ιστορική πολιτισμική του μνήμη, την ατομική στάση ζωής και, τέλος, την εθνική του αξιοπρέπεια, που σε ώρες εθνικής κρίσης δίνουν ανάταση και ανεβάζουν τον άνθρωπο στο βάθρο των ηρώων. Θέλουν να γκρεμίσουν αυτά τα γεφύρια, να απομονώσουν τους λαούς, να τους κάνουν υπάκουους, χωρίς σκέψη, χωρίς μνήμη, χωρίς αντανακλαστικά αντίστασης. Γι' αυτό και τα μεγάλα μονοπωλιακά συγκροτήματα μαζικής παραγωγής κουλτούρας χρησιμοποιούν ανοιχτά πλέον το καλλιτεχνικό έργο και τους δημιουργούς του, όχι μόνο για να βγάλουν κέρδος, αλλά για να διαμορφώσουν τη δική τους πολιτισμική πολιτική, να στήσουν έναν νέο προπαγανδιστικό μηχανισμό, που θα προσανατολίσει τους λαούς στη δική τους ιδεολογία, στις δικές τους πολιτιστικές αξίες.

Η αλήθεια είναι ότι στη χώρα μας όλες οι κυβερνήσεις, από συστάσεως του ελληνικού κράτους, στάθηκαν εχθρικές απέναντι στον Πολιτισμό για το λαό. Γιατί ήξεραν και ξέρουν τη δύναμη που έχει να συνενώνει, να διαπαιδαγωγεί, να εξαίρει και να προβάλλει τις αξίες, τις διανοητικές δραστηριότητες - ατομικές και συλλογικές - τα πολιτιστικά μεγέθη και πρότυπα. Τον τρόπο και την ποιότητα ζωής, την αισθητική, το περιβάλλον, την καθημερινή πολιτική πρακτική, την προσωπική στάση ζωής, τη σφυρηλάτηση συνειδήσεων. Ξέρουν ότι στις σημερινές εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που διέρχεται η χώρα μας, ο Πολιτισμός, που είναι κτήμα και δικαίωμα του λαού μας, μπορεί να αποτελέσει ισχυρό, ιδεολογικό, ταξικό όπλο πάλης ενάντια στον αφελληνισμό, στην υποβάθμιση, στην εξάρτηση.

Τα ΜΜΕ έχουν εισβάλει στη ζωή μας, ασκούν καταστροφική επιβολή πάνω μας, καθορίζουν τις ατομικές μας σχέσεις, προδιαγράφουν την κοινωνική μας συμπεριφορά, διαμορφώνουν την αισθητική μας, προαποφασίζουν την πολιτισμική μας φυσιογνωμία... Τα media δεν αναδεικνύονται μόνο σε εξαιρετικά κερδοφόρα επιχείρηση, αποτελούν συγχρόνως και ένα εξαιρετικό μέσο χειραγώγησης και επιβολής μιας και μόνης κουλτούρας. Ζούμε στην παντοδυναμία των καναλαρχών, που στο όνομα της ακροαματικότητας έχουν ισοπεδώσει τα πάντα. Στη χώρα μας λοιπόν τα ΜΜΕ ελέγχονται από τα μεγάλα τραστ του Τύπου, χωρίς καμιά νομική ή κοινωνική υποχρέωση να απολογηθούν για το τελικό παραγόμενο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα. Αυτοί είναι που προτείνουν πρότυπα ζωής, αυτοί είναι που προσπαθούν να εγκλωβίσουν το όραμά μας για το μέλλον. Ο Κόκκαλης, ο Βαρδινογιάννης, ο Λαμπράκης, ο Αλαφούζος, ο Κυριακού, ο Τεγόπουλος, ο Μπόμπολας, ο Κουρής, αυτοί είναι. Και δεν είναι μόνον αυτό, ότι στο χάραμα του 21ου αιώνα μια χούφτα άνθρωποι, που εμφανίζονται εντελώς ανεξέλεγκτοι, διαμορφώνουν τις εξελίξεις ενός λαού, μιας χώρας, σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, αλλά παίζουν και το ρόλο του μεταπράτη των ξένων πολυεθνικών, κύρια των αμερικανικών. Αυτή είναι η έκφραση της "παγκοσμιοποίησης" στο χώρο του Πολιτισμού. Αυτοί αποφασίζουν τι θα εισάγουν και τι θα προβάλλουν αποκλείοντας φυσικά το οποιοδήποτε προοδευτικό έργο».

«Ο ρόλος που έταξαν στη γυναίκα σήμερα κλείνεται μέσα στο τρίπτυχο πατρίδα-εκκλησία-οικογένεια. Πιστή μεταφορά, με άλλες λέξεις, αλλά το ίδιο νόημα, του φασιστικού συνθήματος παιδιά-κουζίνα-εκκλησία.

- Για την ανεργία φταίει η γυναίκα. Δεδομένου ότι αν δε δούλευε, κανένας άντρας δε θα ήταν άνεργος.

- Για το ότι τα Πανεπιστήμια παράγουν στρατιές ανέργων φταίει πάλι η γυναίκα. Τι ζητάει αυτή σε τέτοια πόστα;

- Για τα ναρκωτικά φταίει η γυναίκα. Γιατί αν καθότανε στο σπίτι τα παιδιά θα σώζονταν, δε θα ήταν μόνα τους κλπ. ΠΟΤΕ ΔΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ την αληθινή γυναίκα σύζυγο-μάνα-εργαζόμενη, την τριπλή της καταπίεση, την τριπλή της εργασιακή απασχόληση. Ποτέ δε βλέπουμε την αληθινή γυναίκα εργαζόμενη που ξυπνάει σχεδόν πτώμα από την κούραση της προηγούμενης μέρας στις 6 να ετοιμάσει και τους άλλους, στις 6.30 να περιμένει στη στάση του λεωφορείου, στις 7 να χτυπάει κάρτα.

Τη βλέπουμε να ξυπνάει νωχελικά, ερωτιάρικα, σαν γατούλα σ' ένα άνετο κρεβάτι και με ωραία εσώρουχα να μπαίνει στο μπάνιο, να βάφεται. Μετά, με το λαμπερό της αυτοκίνητο να πηγαίνει στη δουλιά της, να τηλεφωνεί στον εραστή!

Δε βλέπουμε την εργαζόμενη να γυρνάει εξουθενωμένη από το μεροκάματο, φορτωμένη με τις τσάντες, στενοχωρημένη που τα λεφτά δεν έφτασαν και πρέπει να μαγειρέψει, να διαβάσει τα παιδιά, να ασχοληθεί με άλλες κοινωνικές δραστηριότητες.

...Σε έναν κόσμο ελεύθερων φυλακισμένων που φτιάχνουν τα ΜΜΕ, οι κυβερνήσεις, η ΕΕ, η "νέα τάξη", βαρυποινίτισσα η γυναίκα. Καταδικασμένη από τις πολιτικές αυτές στην ανεργία, που ολοένα αυξάνει το ποσοστό της, στις ευέλικτες μορφές εργασίας, στη συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών και του κράτους πρόνοιας, στον αναλφαβητισμό, στο μονόδρομο της υποκουλτούρας. Σ' αυτό τον κόσμο η ΟΓΕ σάς καλεί να αντισταθούμε και να βαδίσουμε το δικό μας μονόδρομο: Το μονόδρομο της επαγρύπνησης, της πολιτιστικής αναβάθμισης, του αγώνα!».