Λατρεύει τα βιβλία, απεχθάνεται την τηλεόραση, σεμνός και διακριτικός, ευγενικός κι ανθρώπινος, ασήμαντος, σχεδόν αόρατος... Μοναχικό λύκο τον σκιαγραφεί το σύντομο εισαγωγικό της ταινίας, η οποία, καταθέτοντας αρχικά κοινωνική προβληματική, υπόσχεται, κατά κάποιον τρόπο, «εμβάθυνση» στη θεματική που χάραξε. Αξαφνα αλλάζει ρότα, επικεντρώνεται στην ωμή δράση, ο ήρωας μετουσιώνεται σε αήττητη «οργή του θεού» και αρχίζει ο Χάρος να παίρνει όποιον «κακό» βρίσκει στο διάβα του. Το κακό είναι η μαφία, αλλά όχι όποια κι όποια παρά η ρώσικη... μια που είναι κι επίκαιρη, λόγω Ουκρανίας, να δει το κοινό με τα μάτια του ποιοι τιμωρούνται.... Οι κτηνώδεις, τατουαρισμένοι φουσκωτοί, το άτρωτο απόσταγμα βαρβαρότητας, οι έμποροι αθώας κοριτσίστικης σάρκας... Κακοί είναι και κάτι ερασιτέχνες αστυνομικοί, αυτόχθονες, που προσπαθούν να μιμηθούν τη μαφία, μη σεβόμενοι θεσμούς και νομιμότητα... Αν είναι δυνατόν...