«Παίρνω», του απαντώ πρόθυμα, «και σε ακούω».

«Λοιπόν, πρώτον. Τίτλος: Ενότητα και αγώνας. Δεύτερον, περιεχόμενο: Θα τονίσεις με τρόπο πειστικό την αξία και τη σημασία που έχει η ενότητα όλων των εργαζομένων, για την αποτελεσματικότητα του αγώνα μας. Και για να σε διευκολύνω, θα σου πω το ανέκδοτο (που δεν είναι ανέκδοτο, αλλά ιστορία διδακτική) του πατέρα με τα πέντε παιδιά. Την ξέρεις;».

Την ήξερα την ιστορία, αλλά είπα «όχι», για να την ξανακούσω από το στόμα του Γιώργου, φρέσκη και δροσερή.

«Λοιπόν. Ενας πατέρας είχε πέντε γιους, λεβέντες. Τους πάντρεψε και τους πέντε, και ζούσαν όλοι μαζί, πέντε ζευγάρια και ένα αυτός με τη γριά του, έξι. Αλλά οι νύφες τρώγονταν μεταξύ τους, δεν εύρισκαν συνεννόηση (γίνονται τα καβούρια πίτα;..). Εφτασαν στο αμήν να χωρίσουν τα αδέλφια, να κάνει το κάθε ζευγάρι δικό του κονάκι. Οπότε, τους φωνάζει ο πατέρας τους και τους λέει: "Ελάτε εδώ". Είχε πέντε βέργες κομμένες απ' τη σκαμνιά, και τους δίνει από μία του καθενού στο χέρι. "Σπάστε ο καθένας με τα χέρια του αυτή τη βέργα". Εύκολα, βέβαια, και τα πέντε παλικάρια έκαναν μία έτσι, και την έσπασαν τη βέργα. Κόβει ύστερα ο γέρος άλλες πέντε βέργες από τη σκαμνιά, και τις δίνει όλες μαζί, χερόβολο, στον πρώτο. "Σπάσ' τες αυτές τώρα όλες μαζί", του λέει. Προσπάθησε το παιδί, αλλά ούτε να τις λυγίσει δεν μπόρεσε. Τις δίνει ύστερα, με τη σειρά, στο δεύτερο, στον τρίτο, στον πέμπτο, κανένας δεν μπόρεσε να τις τσακίσει. "Λοιπόν", τους λέει τότε ο πατέρας, "το συμπέρασμα βγάλτε το τώρα μόνοι σας. Ενωμένα τα κλαδιά / ούτε τα λυγίσατε, / ένα ένα τα κλαδιά / κάθε χέρι τα 'σπασε. / Γιοι και παλικάρια μου / ενωμένοι μείνετε / δύναμη για να 'χετε"».