Στην πληθώρα των αντιστασιακών βιβλίων κυριαρχεί αριθμητικά μια κατηγορία που κατέχει θέση ανάμεσα στη δόκιμη λογοτεχνία του είδους. Τα βιβλία αυτής της «μέσης κατηγορίας» μπορεί να μην είναι πάντα καλή ποίηση ή πεζογραφία, προσφέρουν, όμως, ολοζώντανη και από πρώτο χέρι, την πνοή του αγώνα και αποτελούν μια μορφή συνέχισής του με «όπλο» το γραπτό λόγο.

Στην κατηγορία αυτή ανήκει η συλλογή του Λ. Ε. Οικονομίδη. Αγωνιστής ο ίδιος στη Θεσσαλία, στην Κατοχή, πολλά είδε, έπραξε κι έπαθε σαν ανταμοιβή του. Υπάρχει στη γραφή του, το ήθος και το ύφος της αγνής ματιάς, της λεβεντιάς και της προσδοκίας, συγκερασμένο με την πικρία - προσωπική και συλλογική - που, όμως, την αντιπαλεύει. Ακριβώς, η σύγκρουση έξαρσης και πικρίας είναι το ιδιαίτερο ποιητικό στοιχείο της συλλογής.

Ενα ξάφνιασμα περιμένει τον αναγνώστη από τη δεύτερη σελίδα: «Τι 'χουνε τα μάτια σου/ και είναι δακρυσμένα/ ο φασισμός τα σκέπασε/ και σκέπασε κι εμένα./ Αχ, πατρίδα μου γλυκιά/ πόσο σ' αγαπώ πιστά!». Είναι παραλλαγή ή το αρχικό γράψιμο αυτών των πολυτραγουδισμένων στίχων; Οπως κι αν είναι, πολύ λίγοι, σίγουρα, γνώριζαν τον στιχουργό. Από τους πιο χαρακτηριστικούς, ωστόσο, της συλλογής είναι οι στίχοι της φυλακής: «... Τραβάς σ' απάτητο βουνό,/ πλατύ ανοίγεις δρόμο/ της λευτεριάς και της χαράς/ που θα'ρθει αυτό το χρόνο». «Ακλόνητος στέκεις μπροστά στα χαλάσματα,/ συμφορά κι αν σε δέρνει στέκεις ορθός/... Ακου το κύμα τι θόρυβο κάνει,/ σωστά περπατεί, το δρόμο δε χάνει».

Μια άλλη προσφορά της συλλογής είναι ένα επίμετρο άγνωστων δημοτικών τραγουδιών της Θεσσαλίας, που, κατά το βιογραφικό, συγκέντρωσε με πολύχρονη έρευνα ο ποιητής. Ο Οικονομίδης πέθανε στην Αθήνα το 1976. Η έκδοση της συλλογής έγινε από το «Παρασκήνιο» (Σόλωνος 116), με φροντίδα, πρόλογο και επίλογο του Θανάση Σ. Ζαφειρόπουλου, αρχισυντάκτη του «Ριζοσπάστη» στην Κατοχή και στη μεταπολίτευση.