Ακουσα από το ραδιόφωνο πως κάποια μέρα που μας πέρασε ήτανε αφιερωμένη στο «περιβάλλον». Κι αυτό σήμαινε, όπως σχολίασε ο ραδιοεκφωνητής, πως η παγκόσμια κοινή γνώμη έπρεπε να προβληματιστεί γύρω από ό,τι μπορεί να συνιστά αυτή την εποχή «περιβάλλον». Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλοι μας κάθε τόσο αναφερόμαστε σ’ αυτή τη λέξη, όπως αναφερόμαστε στη λέξη «παιδεία», «ασφαλιστικό»,«τρομοκρατία», «δημοκρατία», αλλά, φοβούμαι πως ελάχιστοι γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει αυτό στο οποίο γίνεται η αναφορά μας. Οι πιο πολλοί προσεγγίζουν την ανάλογη λέξη γλωσσικά. Και γι’ αυτό το λόγο και η σχέση τους μ’ αυτήν ποτέ δεν αποκτά ένα σημαντικό χαρακτήρα, κοινωνικό, να πούμε, πολιτικό ή ιδεολογικό. Ετσι καταντάει η σχέση αυτή να είναι μια τυπική συνάφεια, όπως συμβαίνει να είναι ο τρόπος με τον οποίο συζούμε με το κυκλοφοριακό, τη μόλυνση, το θόρυβο ή το στρυφνό πρόσωπο ενός τροχονόμου. Είτε είναι, λοιπόν, μια μέρα αφιερωμένη στο «περιβάλλον» είτε όχι, περνάει κι αυτή όπως ακριβώς περνούνε όλες οι άλλες μέρες που δεν είναι πουθενά αφιερωμένες, απλώς είναι κι αυτές μέρες κοινές, μικρά, με άλλα λόγια, χρονικά διαστήματα που όσο πληθαίνουν αυτά τόσο αυξαίνουν η σκουριά και το αλάτι μέσα στις φλέβες μας και μας κάνουν να βαραίνουμε, να νοσταλγούμε και να μετανιώνουμε για ό,τι φτιάξαμε, χωρίς να το σκεφτούμε και να το υπολογίσουμε.

Κι όμως το «περιβάλλον» δεν είναι μια λέξη που απλώς μας παραπέμπει σ’ αυτό που βρίσκεται γύρω μας, απέναντί μας ή δίπλα μας ως αντίπαλος ή ως απλή εντύπωση . Ούτε εκφράζει το «περιβάλλον» μια αυθαίρετη σύμπτωση που νομοτελειακά έφερε ένα άθροισμα «πραγμάτων» δίπλα δίπλα. Είναι κατηγορία ζωής το «περιβάλλον», μηχανισμός σκέψης, δύναμη δημιουργίας και ερμηνείας ενός σύμπαντος που συμπεριφέρεται ως παραγωγική δύναμη και ως υπέρτατη μαρτυρία της αναπόφευκτης σχέσης του ανθρώπου με τη ζωή και το θάνατο.

Ο γεωργοκτηνοτρόφος της προϊστορίας, ο πρώτος παραγωγός της ανθρώπινης Ιστορίας, δηλαδή, προσπαθώντας να εκλογικεύσει αυτό που τον περιέβαλλε, να το ερμηνεύσει στη συνέχεια και να αξιοποιήσει την ερμηνεία αυτή στην επιβιωτική του προσπάθεια, σκεφτόταν πολύ. Και οι σκέψεις αυτές ήτανε η αιτία να γεννηθούν μέσα στη συνείδησή του οι πρώτες μεγάλες ιδέες. Να συγκροτηθεί, με άλλα λόγια, η ιδεολογία του και να δει μέσα από αυτήν τον κόσμο, οργανικό και ανόργανο, πότε ανάποδα και πότε σωστά. Και να γίνει έτσι σιγά και μεθοδικά αυτό που έγραψε ο Μαρξ πως ο κόσμος δημιουργεί τη συνείδηση του ανθρώπου και όχι η συνείδηση του ανθρώπου τον κόσμο.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, με θλίψη, αν είδε κανένας από μας, έστω και δοκιμαστικά τον κόσμο που μας περιβάλλει ως αιτία Παιδείας και αφορμή Συνειδητοποίησης. Αν είδαμε όλοι μαζί τον κόσμο ως πρόκληση ερμηνείας και δυνατότητα επιβίωσης όχι βιολογικής, αλλά κοινωνικής, πολιτικής και ιδεολογικής. Και είμαι βέβαιος πως, αν το επιχειρούσαμε αυτό, το «περιβάλλον» της κρατικής καταστολής, του αστυνομικού τρόμου, και της νομοθετούμενης Απειλής δε θα μας άφηνε αδιάφορους. Δε θα μας άφηνε αδιάφορους η εικόνα της ασφυκτικής «περιφρούρησης» που παρουσιάζει το κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας, όχι βέβαια για να προληφθεί η εκδήλωση του «οργανωμένου εγκλήματος» και της κατευθυνόμενης «τρομοκρατίας». Οχι. Αλλά για να αποτραπεί, με κάθε τρόπο και στην αρχή της, η εκδήλωση οποιασδήποτε «οργανωμένης λαϊκής διεκδίκησης». Για να ακυρωθούν με οποιαδήποτε μορφή νόμιμης βίας οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός άλλου «περιβάλλοντος» που η εκλογίκευση και η ερμηνεία του θα οδηγεί στη συγκρότηση μιας άλλης Συνείδησης. Της συνείδησης εκείνης που αυτή τη φορά μόνο, και για να παίξει το ρόλο μιας αμετάκλητης ιστορικής εξαίρεσης, θα υπαγορεύει, με νόμιμο τρόπο, και αντίθετα από τη μαρξιστική πρόταση, το σχήμα ενός άλλου κόσμου. Τον κόσμο του λαϊκού μετώπου. Τον κόσμο της αντίστασης και της ανυπακοής απέναντι στην αυθαιρεσία της Εξουσίας και του «οργανωμένου κρατικού εγκλήματος». Κι αυτός ο κόσμος δε θέλει εκλογίκευση ούτε ερμηνεία. Γιατί τον ακολουθεί η Λογική της Ταξικής Πάλης και η δοσμένη Ερμηνεία των λαϊκών Αιτημάτων.