ΒΙΕΝΝΗ.--

Ο Οργανισμός των Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών (OPEC), που συνεδρίασε χτες στη Βιέννη, αποφάσισε να διατηρήσει το ανώτατο επίπεδο παραγωγής σε 30.000.000 βαρέλια τη μέρα. Οι υπουργοί των δώδεκα χωρών που συμμετέχουν στον Οργανισμό (Αλγερία, Αγκόλα, Βενεζουέλα, Εκουαδόρ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιράκ, Ιράν, Κουβέιτ, Κατάρ, Λιβύη, Νιγηρία, Σαουδική Αραβία) πήραν αυτή την απόφαση σε μια περίοδο που συνεχίζεται η πτωτική πορεία της τιμής του πετρελαίου (30% από τον Ιούνη) με την τιμή του αργού (μπρεντ) να έχει φτάσει στα 75,18 δολάρια.

Φυσικά, στην απόφαση που πάρθηκε υπήρχαν αντιδράσεις από διάφορες χώρες - μέλη του Οργανισμού αλλά και από πετρελαιοπαραγωγές χώρες εκτός Οργανισμού. Στην πρώτη κατηγορία, η Βενεζουέλα ζήτησε μείωση της παραγωγής, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η υπερπροσφορά στην αγορά, και στη δεύτερη περίπτωση η Ρωσία, μέσω του ενεργειακού κολοσσού «Rosneft», είχε ανακοινώσει, μια μέρα πριν τη χτεσινή συνεδρίαση του ΟPEC, τη μείωση της παραγωγής κατά 25.000 βαρέλια ημερησίως, προσπαθώντας να στείλει ένα «μήνυμα» ώστε να σταματήσει η πτώση της τιμής του πετρελαίου.

Ομως η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Κουβέιτ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, δηλαδή οι μεγαλύτερες χώρες του καρτέλ πετρελαίου, ήδη από τις προηγούμενες μέρες είχαν διαμηνύσει ότι δεν θα συναινούσαν σε κίνηση μείωσης της υφιστάμενης παραγωγής. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι τα μονοπώλια αυτών των χωρών έχουν περιθώριο κερδοφορίας και με μικρότερες τιμές σε σχέση με άλλα που έχουν πολύ πιο περιορισμένα όρια. Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των διεθνών τιμών έχει επίσης η αύξηση της παραγωγής στις ΗΠΑ σε σχιστολιθικό πετρέλαιο και αέριο, που έχει μικρότερο κόστος εξόρυξης αλλά προκαλεί τεράστια ζημιά στο περιβάλλον.

Η ουσία βεβαίως είναι ότι οι αυξομειώσεις στην τιμή του πετρελαίου σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους ελάχιστα αλλάζουν τη ζωή τους αφού ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης έχει συγκεκριμένες νομοτέλειες και οι μονοπωλιακές τιμές συνολικά διαμορφώνονται για την κερδοφορία των κατόχων των μέσων παραγωγής. Ετσι και το αγαθό της Ενέργειας όσο βρίσκεται στα χέρια των μονοπωλίων δεν συμβάλλει στη λαϊκή ευημερία, ενώ όπως βλέπουμε στην περίπτωση της Ουκρανίας μπορεί μέσω του ανταγωνισμού να οδηγήσει σε αιματοκύλισμα του λαού.