Στη σύσκεψη που αρχίζει στις 4.30 μ.μ. αναμένεται να πάρουν μέρος εκατοντάδες συνδικαλιστές, στελέχη συνδικάτων, μέλη Επιτροπών Αγώνα και Συντονιστικών Επιτροπών, αγωνιστές του εργατικού κινήματος που προέρχονται από ευρύτερους ιδεολογικούς και παραταξιακούς χώρους, αλλά που συναντήθηκαν στις πρόσφατες αναμετρήσεις για την Κοινωνική Ασφάλιση και είναι αποφασισμένοι να «τραβήξουν το κάρο» σε αγωνιστική κατεύθυνση, να πάνε τον πόλεμο μέχρι το τέλος.

Η Παναθηναϊκή Σύσκεψη γίνεται σε μια κρίσιμη στιγμή για την αναμέτρηση που άρχισε γύρω από την Κοινωνική Ασφάλιση. Η σύγκρουση δεν ήρθε σαν «κεραυνός εν αιθρία». Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, οι πολιτικοί τους εκφραστές, η ΕΕ και οι άλλοι διεθνείς οργανισμοί και ενώσεις των καπιταλιστών, επιχειρούν να πάρουν την κοινωνική ρεβάνς, να αυξήσουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, να απομυζήσουν τα εισοδήματα και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Σε αυτή τη στρατηγική εντάσσεται και η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Γι' αυτό η προσπάθεια αυτή δε θα εγκαταλειφθεί - ποτέ άλλωστε δεν εγκαταλείφθηκε - θα έχει συνέχεια και διάρκεια.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, μέσα στην πιο πλατιά, στη χωρίς όρια δράση του, με όλους ανεξαίρετα τους εργαζόμενους, πρέπει ταυτόχρονα να ενισχύσει το ρόλο του. Να κάνει αποφασιστικά, πρακτικά βήματα στην οργάνωση της πάλης. Η δημιουργία Επιτροπών Αγώνα, εκεί που δεν υπάρχουν, το ρίζωμα στους χώρους δουλιάς των επιτροπών που ήδη συγκροτήθηκαν, το άπλωμα της καθημερινής και αδιάκοπης δράσης τους μέσα στις επιχειρήσεις, σε όλους τους χώρους δουλιάς αποκτά κρίσιμο χαρακτήρα. Η εμπειρία από τις πρόσφατες μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις δείχνει την τεράστια ανάγκη, αλλά και τις μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν. Το άνοιγμα που έγινε την προηγούμενη περίοδο από το ΠΑΜΕ είναι ένα καλό προηγούμενο, που πρέπει όμως να έχει συνέχεια. Πιο τολμηρά, με περισσότερη επιμονή, Επιτροπές Αγώνα παντού!

Το ζωντάνεμα της δράσης των σωματείων, η βελτίωση της λειτουργίας τους, η δρομολόγηση μαζικών διαδικασιών, με γενικές συνελεύσεις, συσκέψεις, συγκεντρώσεις στους χώρους δουλιάς, είναι ακόμα ένα κρίσιμο πεδίο δράσης για τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις. Η συμμετοχή των εργαζομένων σε τέτοιες διαδικασίες, η προσωπική ενεργοποίησή τους είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για ν' αυξηθεί η πίεση στις γνωστές συνδικαλιστικές ηγεσίες, στην κυβέρνηση και στην εργοδοσία. Αυτός είναι και ο καλύτερος δρόμος να οργανωθούν και νέοι πολύμορφοι αγώνες, απεργιακές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, που θα κρατούν και θα οξύνουν την αντιπαράθεση στο μέτωπο της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Κοινή είναι η πεποίθηση ότι σ' αυτές τις αναμετρήσεις, πολλοί εργαζόμενοι, πολύ περισσότεροι από κάθε άλλη περίοδο τα τελευταία χρόνια, μπήκαν στους αγώνες και κάτι σημαντικότερο: Πίστεψαν σ' αυτούς, διαπίστωσαν ιδίοις όμμασι ότι αυτό που έλεγαν χρόνια τώρα οι κομμουνιστές, ότι μόνο με τους αγώνες μπορούμε να έχουμε θετικά αποτελέσματα, είναι αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Περισσότεροι κατανόησαν ότι εκτός από το συμβιβασμό, την υπόκλιση στην ψυχολογία «του τίποτα δε γίνεται», υπάρχει και ο δρόμος του αγώνα και της ταξικής πάλης. Αυτό το καταστάλαγμα είναι στα θετικά των αγώνων, αρκεί να τροφοδοτηθεί με νέες δόσεις ουσιαστικής και πολύμορφης δράσης από τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις.

Γιατί η πλατύτερη αναγνώριση του θετικού και αναντικατάστατου ρόλου που έπαιξε την προηγούμενη περίοδο το ΠΑΜΕ μόνο νέες και μεγαλύτερες ευθύνες πρέπει να δημιουργεί. Ευθύνες για το πώς όλες οι δυνάμεις του, τα στελέχη του και οι φίλοι του θα βγουν και πάλι μπροστά, θα ηγηθούν του κινήματος. Θα αναλάβουν νέες πρωτοβουλίες, νέα καθήκοντα. Επιπλέον μέσα στους αγώνες θα βελτιώνουν τους τρόπους δουλιάς τους, θα ξεπερνούν αδυναμίες και δισταγμούς. Γιατί η κριτική - δίκαιη και αναγκαία - των άλλων συνδικαλιστικών δυνάμεων μέσα στο κίνημα δεν αρκεί, ούτε μπορεί να εξαντλεί τη δράση των ταξικών δυνάμεων. Η καταγγελία του υπονομευτικού ρόλου των ηγεσιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τότε μόνο «πιάνει τόπο», όταν παρακινεί ευρύτερα στρώματα εργαζομένων να περάσουν στη δράση, να «γυρίσουν την πλάτη» στις συγκεκριμένες ηγεσίες. Να κατανοούν ότι ένα «άι σιχτίρ» δε φτάνει, αλλά ο θυμός τους, η αποδοκιμασία τους να γίνεται προσωπική συμμετοχή και αγώνας.

Η αποφασιστική καταδίκη του «κοινωνικού διαλόγου» είναι ήδη ένα το κρατούμενο, το αυτονόητο. Το ίδιο και η ανοιχτή καταγγελία όλων όσοι από κοινού στήνουν αυτήν την απάτη σε βάρος της εργατικής τάξης. Κυβέρνηση - πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και εργοδοσία συνιστούν ήδη ένα μαύρο μέτωπο. Αυτό, όμως, που σήμερα παραπέρα απαιτείται είναι ο προσανατολισμός όλης της δράσης στο πλαίσιο στόχων που έχει θέσει το ΠΑΜΕ. Στη διεκδίκηση δικαιωμάτων που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Η πιο πλατιά προβολή τους, η συζήτηση πάνω σ' αυτούς τους στόχους, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στη γειτονιά και στο σχολείο είναι εκ των ων ουκ άνευ. Πάνω εδώ, πρέπει να οικοδομηθεί η πιο πλατιά συσπείρωση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αυτό είναι το πιο στέρεο έδαφος μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας για την Κοινωνική Ασφάλιση. Εδώ θα «σπάει τα μούτρα» της και η παρελκυστική τακτική της κυβέρνησης, οι ύπουλοι ελιγμοί της, αλλά και θα χρεοκοπούν οι ανέξοδες «αγωνιστικές» διακηρύξεις της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Εδώ θα ξεμπροστιάζεται η υπονομευτική στην πράξη τακτική όσων σηκώνουν το σκιάχτρο της «διάσπασης των αγώνων». Μέσα από τη διεκδίκηση των ώριμων αυτών στόχων, θα γίνει πιο «πειστικός» ο λόγος του ΠΑΜΕ, θα εκφραστεί η διαχωριστική γραμμή με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, θα γίνει πιο αποτελεσματική η ικανότητά του να συσπειρώνει καινούριες δυνάμεις.

Η άνοδος των αγώνων, η συμμετοχή σ' αυτούς ευρύτερων δυνάμεων, εργαζομένων, αγροτών, επαγγελματιών, αυτοαπασχολούμενων, νέων εργαζομένων και ανέργων, το παρθενικό βήμα που έκαναν πολλοί απ' αυτούς στις απεργιακές κινητοποιήσεις δημιουργούν εκ των πραγμάτων την ανάγκη για καλύτερο συντονισμό όλων αυτών των δυνάμεων. Συντονισμό, που θα δένει πιο αποτελεσματικά τις Επιτροπές Αγώνα, τις Συντονιστικές Επιτροπές που έχουν δημιουργηθεί και άλλες που θα συγκροτηθούν στην πορεία. Συντονισμό που θα βοηθά τους εργαζόμενους εκεί που δεν υπάρχουν σωματεία, θα τους στηρίζει και τους εξοπλίζει στην καθημερινή τους δράση. Με δεδομένο ότι η μάχη για την Κοινωνική Ασφάλιση θα έχει συνέχεια, θα πάρει πιο οξυμένα χαρακτηριστικά, η προώθηση του συντονισμού είναι το ατσάλι που θα δέσει όλες τις αγωνιστικές δυνάμεις σε μια ενιαία και ισχυρή λαϊκή γροθιά.