«Στις 25 Γενάρη ψηφίζω για την ισότητα και τη δημοκρατία»: Με την αποστροφή αυτή στο τηλεοπτικό του σποτ, με το οποίο απευθύνεται ιδιαίτερα στις γυναίκες, ο ΣΥΡΙΖΑ δε διεκδικεί μόνο την ψήφο τους. Επιδιώκει να παρουσιάσει την επόμενη κυβέρνηση που, όπως όλα δείχνουν, θα σχηματιστεί με κορμό τις δικές του δυνάμεις, ως λύση σε μια σειρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν εργαζόμενες και άνεργες γυναίκες. Πίσω, όμως, από τα μεγάλα λόγια για την «ισότητα» και τη «δημοκρατία», κρύβεται το σκηνικό των αντιλαϊκών μέτρων και των επιπτώσεών τους, που την επόμενη μέρα θα παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο για τις γυναίκες της λαϊκής οικογένειας. Γιατί, είτε το εκλογικό αποτέλεσμα εξασφαλίσει στον ΣΥΡΙΖΑ αυτοδυναμία, είτε ο σχηματισμός κυβέρνησης απαιτήσει τη συμμετοχή των πρόθυμων συμμάχων του, η ουσία δεν αλλάζει. Κάθε ένας από τους παράγοντες που κάνουν τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων και των γυναικών που ανήκουν σε αυτά δύσκολη θα συνεχίσουν να είναι εδώ: Οι αντεργατικοί νόμοι, οι ευρωενωσιακές συνθήκες, η εργοδοτική τρομοκρατία, η ανεργία και τα θηριώδη ποσοστά της, η ευελιξία στην εργασία που εφαρμόζεται κυρίως στις γυναίκες, με μεροκάματο φιλοδώρημα, οι δραστικές περικοπές παροχών υγείας με αρνητικές συνέπειες στο γυναικείο οργανισμό λόγω του αναπαραγωγικού του ρόλου, οι περικοπές στην Πρόνοια που αναγκάζουν τη γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων να αντικαθιστά την απουσία τους, όλα δηλαδή όσα η ΕΕ και οι Συνθήκες της επιτάσσουν, οι επιχειρηματικοί όμιλοι που βασίζουν τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητά τους στην όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Εξάλλου, το ίδιο το περιεχόμενο που δίνει στην «ισότητα» και τη «δημοκρατία» η ΕΕ, στη στρατηγική και τους στόχους της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει την προσήλωσή του, είναι κομμένο και ραμμένο έτσι ώστε να υπηρετεί τους παραπάνω παράγοντες και όχι να τους αντιστρατεύεται. Η «ισότητα» χρησιμοποιήθηκε από ΕΕ και κυβερνήσεις ως πρόσχημα για να καταργηθούν, στο όνομά της, θετικές ρυθμίσεις υπέρ των εργαζόμενων γυναικών. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η κατάργηση της πενταετούς διαφοράς στη συνταξιοδότηση των γυναικών, η αύξηση των ηλικιακών ορίων και η επιχειρηματολογία που παρουσίασε το αντεργατικό αυτό μέτρο που μεγάλωσε την ανισοτιμία των γυναικών σαν βήμα προς την «ισότητα».

«Δε θέλω να φοβάμαι μη χάσω τη δουλειά μου αν μείνω έγκυος», λέει μια από τις γυναίκες που εμφανίζονται στο προεκλογικό σποτ, θίγοντας ένα σοβαρό πρόβλημα, που απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενες, νέες γυναίκες που σκέφτονται να δημιουργήσουν οικογένεια, άνεργες και απολυμένες μητέρες. Ενα πρόβλημα που δείχνει τι είδους είναι η «δημοκρατία» που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους. Αλλά και έξω απ' αυτούς η δημοκρατία στην αστική κοινωνία, επιβάλλει την εκμετάλλευση και την καταπίεση των λαϊκών στρωμάτων, βεβαίως με μεγαλύτερη ένταση στις γυναίκες. Τι υπόσχεται όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, τι σκοπεύει να κάνει, πώς θα αντιμετωπίσει το υπαρκτό αυτό πρόβλημα; Αρκεί να ανατρέξει κανείς στις Θέσεις του Τμήματος Φεμινιστικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που κι αυτές ακόμα αποτελούν κείμενο προς διαβούλευση και όχι συγκεκριμένες αποφάσεις, για να διαπιστώσει πως οι εργαζόμενες μητέρες θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται στο στόχαστρο της απόλυσης και της ανεργίας. Στο κείμενο των Θέσεων αυτών γίνεται λόγος για «βελτίωση του νομοθετικού πλαισίου προστασίας της μητρότητας, ιδιαίτερα για τις εργαζόμενες με ευέλικτες μορφές απασχόλησης (συμβάσεις ορισμένου χρόνου) και τις επισφαλώς εργαζόμενες», καθώς και για «νομοθεσία που θα διασφαλίζει τα δικαιώματα των ενοικιαζόμενων γυναικών στην άδεια μητρότητας και την προστασία τους από απόλυση ή μη ανανέωση σύμβασης». Σε αυτή την κατεύθυνση, κάποιων βελτιώσεων της νομοθεσίας δηλώνει, με γενικόλογο τρόπο, πως θα κινηθεί, στην καλύτερη περίπτωση, η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας σκεφτούν οι εργαζόμενες και άνεργες μητέρες: Είναι δυνατό να μιλά κανείς για στοιχειώδη έστω μέτρα στήριξης και προστασίας της μητρότητας, χωρίς να συγκρουστεί με την ΕΕ και τις «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις που προωθεί, δηλαδή τη μερική και προσωρινή απασχόληση, το άθλιο καθεστώς της «ενοικιαζόμενης» εργασίας; Πώς μπορεί να προστατευτεί η μητέρα που δουλεύει με σύμβαση ενός μήνα ή μιας μέρας; Με ποιον τρόπο θα αναγκάσει ο ΣΥΡΙΖΑ τους εργοδότες να ανανεώσουν τις εν λόγω συμβάσεις; Πώς μπορεί ένα κόμμα που διαλαλεί την υποστήριξή του στον «υγιή» καπιταλισμό, τις «υγιείς» καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τον ανταγωνισμό τους; Μια κυβέρνηση που θα είχε στις προτεραιότητές της την προστασία της μητρότητας από την τρομοκρατία και την αυθαιρεσία των εργοδοτών δε θα έπρεπε να ξεκινήσει από το Α; Να συγκρουστεί με την ΕΕ και τους επιχειρηματικούς ομίλους, καταργώντας όλους τους αντεργατικούς νόμους που τους επιτρέπουν να χρησιμοποιούν τις εργαζόμενες σαν εργατικό δυναμικό «μιας χρήσης», να τους στερούν άδειες εγκυμοσύνης και τοκετού, να τις πετούν στην ανεργία όταν θεωρήσουν πως η μητρότητα τις καθιστά «αντιπαραγωγικές»;

Οσο για την «ισότητα» που υπόσχεται η αριστερή διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή μεταφράζεται σε «ισότητα» στα ποσοστά ανεργίας και στα προγράμματα ανακύκλωσής της. Οπως φαίνεται από τις κατευθύνσεις που περιέχουν οι Θέσεις του Τμήματος Φεμινιστικής Πολιτικής, τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση της ανεργίας των γυναικών έχουν επίκεντρο τη συμμετοχή τους στα «"ενεργητικά" προγράμματα απασχόλησης». Οι λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης» έχουν τη σφραγίδα της ΕΕ, ενώ δεν είναι καθόλου άγνωστες στις άνεργες και τους άνεργους της χώρας μας. Τέτοια προγράμματα έχει ήδη υλοποιήσει η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, όπως τα «πεντάμηνα» της «κοινωφελούς εργασίας» και της «επιταγής εισόδου». Μόνο που τα «αριστερά» προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας και προσφοράς τζάμπα εργαζομένων στις επιχειρήσεις θα έχουν και ποσόστωση για τις άνεργες γυναίκες, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται την «ενσωμάτωση σε όλα τα προγράμματα κατάρτισης και προώθησης της απασχόλησης (...) ελάχιστου ποσοστού συμμετοχής των γυναικών».

Μπροστά στην κάλπη, οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων που δεν είναι διατεθειμένες να αφήσουν όσα δικαιώματα τους αφαίρεσε η επίθεση ΕΕ, κεφαλαίου και κυβέρνησης τα προηγούμενα χρόνια, να τα πάρει το ποτάμι της αριστερής διακυβέρνησης, που δε δέχονται να βάλουν στην άκρη τις σύγχρονες ανάγκες τους, που δε δίνουν στην «ισότητα» το ίδιο νόημα με την ΕΕ και τα κόμματά της, που βλέπουν πως η «δημοκρατία» τσακίζεται στους χώρους δουλειάς, έχουν επιλογή. Να στηρίξουν το ΚΚΕ και να πάρουν θέση την επόμενη μέρα στην οργάνωση του αγώνα για το ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, την ανάκτηση των απωλειών, τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του λαού.

Κάθε ψήφος στο ΚΚΕ είναι μήνυμα πως οι εργαζόμενες δε συμβιβάζονται με την εργασιακή ζούγκλα που έχουν φτιάξει η ΕΕ και τα κόμματά της, με τα τετράωρα, τις συμβάσεις με διάρκεια λίγων μηνών ή, ακόμα χειρότερα, λίγων ωρών, πως διεκδικούν μόνιμη και σταθερή δουλειά με σύγχρονα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Κάθε ψήφος στο ΚΚΕ είναι μήνυμα πως η ζωή και οι ανάγκες των γυναικών δεν μπορούν να στριμωχτούν στα «πεντάμηνα» διαχείρισης της ανεργίας. Κάθε ψήφος στο ΚΚΕ δυναμώνει την πάλη για συνδυασμένα εργασιακά και κοινωνικά μέτρα που θα στηρίζουν τις μητέρες και συνολικά τη λαϊκή οικογένεια. Είναι διεκδίκηση επαναφοράς του επιδόματος τοκετού που καταργήθηκε, για όλες τις γυναίκες, εργαζόμενες, αυτοαπασχολούμενες, αγρότισσες, άνεργες και ανασφάλιστες. Είναι ψήφος που κατατίθεται στον αγώνα για μια κοινωνία που θα εξασφαλίζει εξίσου το δικαίωμα των γυναικών στη μητρότητα και την εργασία.