Η αντίληψη πως μια εκλογική νίκη της Αριστεράς χωρίς την σφυρηλάτηση μιας συμπαγούς κοινωνικής βάσης με σαφή προγραμματικό λόγο, όσον αφορά το ταξικό διακύβευμα, αρκεί για να αλλάξουν τα πράγματα, είναι τουλάχιστον πολιτικά αφελής. Και αυτό γιατί μπαίνει στην άκρη ο ταξικός - λαϊκός παράγοντας. Οπως και να το κάνουμε, μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένα πολιτικό κόμμα εξαρτάται πρωτίστως από την κοινωνική του βάση. Αυτή δεν ορίζεται όμως αποκλειστικά από τις αμφιθυμίες ενός περιπλανώμενου εκλογικού σώματος, αλλά από τα ταξικά ερείσματα, από τα ριζώματα μέσα στην κοινωνία, στους χώρους εργασίας, στα εργοτάξια, στις πόλεις, στις γειτονιές κ.α.

Η άποψη που βλέπει τη σφαίρα της εξουσίας να έχει αυτονομηθεί από τη σφαίρα παραγωγής υπονοεί, επίσης, ότι η ταξική πάλη μεταφέρθηκε μέσα στο κράτος και μαζί και οι αντιθέσεις εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων. Επομένως, εφόσον η Αριστερά είναι στην κυβέρνηση σβήνει σιγά - σιγά και ο ταξικός χαρακτήρας της καπιταλιστικής κοινωνίας. Μόνο που τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά. Τόσο η «πληθυντική αριστερά» όσο και η σοσιαλδημοκρατία όταν κινήθηκαν να καλύψουν πολιτικά αλλά και πολιτισμικά - αισθητικά διαταξικές κοινωνικές κατηγορίες (μεσαία στρώματα, διανοούμενοι κ.ά.) αποκόπηκαν και αποξενώθηκαν από την εργατική τους βάση και ενσωματώθηκαν.

Αν η σημερινή κρίση είναι μια κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, δηλαδή εγγενής στο καπιταλιστικό σύστημα, η λύση του προβλήματος προϋποθέτει: α) Την αλλαγή της κοινωνικής οργάνωσης της εργασίας και των κοινωνικών σχέσεων παραγωγής, και β) κοινωνικά υποκείμενα που εκ της θέσης τους δύνανται να παρέμβουν στη σφαίρα παραγωγής. Από εδώ απορρέει, σε τελική ανάλυση, η πραγματική ταυτότητα των εργαζομένων. Αντίθετα, άλλες ταυτότητες ομάδων (πολίτης, καταναλωτής κ.λπ.) στις οποίες προνομιακά και με αποσπασματικό - ακτιβίστικο τρόπο προσφεύγουν κυρίως μεσαία στρώματα, εκτός του ότι δεν μπορούν να δώσουν, εξαιτίας της ανομοιογένειάς τους, συμπαγή κοινωνικά υποκείμενα, αδυνατούν εκ των πραγμάτων να υπερβούν τη σφαίρα κυκλοφορίας (κατανάλωσης/διανομής) και να θέσουν το ζήτημα στην καρδιά του συστήματος παραγωγής.

Να γιατί οι θέσεις του ΚΚΕ θέτουν, από άποψη μεθόδου, το πρόβλημα στη σωστή του διάταξη, υποδεικνύοντας τόσο τις αιτίες όσο και τις λύσεις του. Διευρύνοντας, μάλιστα, το ΚΚΕ τη Λαϊκή Συμμαχία με ευρύτερα τμήματα της μισθωτής εργασίας και της μισθωτής διανόησης θα είναι σε θέση να συνδέσει το επιμέρους, δηλαδή ένα πρόγραμμα ανόρθωσης της κοινωνίας, με το καθολικό αίτημα για την κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Από εκεί και πέρα ας εκτιμήσει ο καθένας αν μπορεί να ακολουθήσει και μέχρι πού. Ας αναλογιστεί ο καθένας/η καθεμία τις δικές του ευθύνες και ας εκτιμήσει τη δική του συμβολή. Μ' αυτήν την έννοια, οι εκλογές της 25ηςΓενάρη 2015 προσφέρουν μια δυνατότητα έκφρασης αυτού που θέλουμε και αυτού που μπορεί να γίνει.