Με συγκέντρωση στον ομαδικό τάφο στη Φλώρινα και πορεία προς το κέντρο της πόλης, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι αγωνιστές και οι απόγονοι της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ΚΟ Δυτικής Μακεδονίας, τίμησαν το πρωί της Κυριακής τις μαχήτριες και τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που έπεσαν ηρωικά στη μάχη της Φλώρινας, στις 12 Φλεβάρη του 1949. Τίμησαν τα εκατοντάδες παλικάρια, άνδρες και γυναίκες, που πήραν μέρος σ' εκείνη τη μάχη κι έδωσαν τη ζωή τους για μια νέα κοινωνία, απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την εξάλειψη της κοινωνικής αδικίας και καταπίεσης, την εξάλειψη των πολέμων.

Στο μνημείο στεφάνι κατέθεσε ο Θεοδόσης Κωνσταντινίδης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στη συγκέντρωση μίλησε ο Κώστας Σταμπολίδης, Γραμματέας της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο κεντρικό πολιτικό πρόβλημα, όπως αναδείχθηκε αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1944. Οπως είπε, «οι προσδοκίες του λαού που γεννήθηκαν μέσα από την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης απαιτούσαν και τα αντίστοιχα εργαλεία εξουσίας στην υπηρεσία του λαού, κράτος στην υπηρεσία του λαού. Ο λαός, που κατέκτησε τη λευτεριά του με το όπλο στο χέρι και ένιωσε τη δύναμή του, μπορούσε να οργανώσει την οικονομία, το κράτος και τη δική του εξουσία με τις δικές του δυνάμεις. Δε χρειαζόταν το Παλάτι, τους Μποδοσάκηδες, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους πραιτοριανούς τους (...)

Αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων, και μάλιστα με τον πιο δραματικό τρόπο, ότι δεν είναι δυνατόν μαζί με την αστική τάξη ή ένα μέρος της να διασφαλίσεις την ανοικοδόμηση της χώρας και την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών (...)

Η αστική τάξη αφού δεν μπόρεσε να βάλει στο χέρι το ΚΚΕ και να το ξεγελάσει με ορισμένα ψίχουλα, πέρασε στην επίθεση. Με τις δικές της δυνάμεις ήταν αδύνατο να συντρίψει το λαϊκό κίνημα. Αναζήτησε τη βοήθεια αρχικά των Εγγλέζων και στη συνέχεια των Αμερικανών. Κήρυξαν στην κυριολεξία πόλεμο εξόντωσης του λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ.

Το δίλημμα ήταν ολοκάθαρο. 'Η τις αλυσίδες ή τα όπλα. Ετσι δημιουργήθηκε ο ΔΣΕ».

Συνεχίζοντας ο Κ. Σταμπολίδης, τόνισε: «Η πολιτική πείρα, "το μάθημα και το πάθημα", από αυτήν την εξέλιξη, είναι μοναδικό, ανεπανάληπτο και έχει τεράστια ιστορική σημασία και για το παρόν και για το μέλλον.

Δεν υπάρχει περίπτωση να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες και μάλιστα με τρόπο μόνιμο, οριστικό και ολοκληρωμένο αν δεν έχει ο λαός στα χέρια του τα απαραίτητα εργαλεία. Αν δεν πάρει στα χέρια του τη διακυβέρνηση, την εξουσία. Αν δεν αφαιρέσει την εξουσία από την αιματοβαμμένη τάξη των καπιταλιστών που αποτελούν μια μειοψηφία που ζει παρασιτικά.

Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό χωρίς ταξική σύγκρουση. Δεν μπορεί να υπάρξει εξουσία που να υπηρετεί ταυτόχρονα και την πλουτοκρατία και το λαό (...)

Γι' αυτό ο λαός πρέπει να χαράξει το δρόμο της δικής του εξουσίας και οικονομίας.

Είναι κρίσιμο στον αγώνα του, στην ταξική πάλη, να μην εγκλωβιστεί στο λεγόμενο "εθνικό" στόχο για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Να οργανώσει την αντεπίθεσή του, για την ελπιδοφόρα διέξοδο: Της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων. Της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Με το λαό στο τιμόνι της εξουσίας, για το άνοιγμα του μόνου επίκαιρου και ρεαλιστικού δρόμου, για την πραγματική απελευθέρωση του ανθρώπου, την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, σοσιαλιστικής.

Αυτό το δρόμο μάς δίδαξαν οι αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ηρωικού ΔΣΕ, αυτόν τον δρόμο θα συνεχίσει τιμώντας τους το Κόμμα μας!».