Αλήθεια, όμως, αυτήν την «άμεση» ή «έμμεση αναγνώριση» ο λαός τι ακριβώς να την κάνει; Τρώγεται; Λες και δε «χόρτασε» τόσα χρόνια από λόγια «συμπόνοιας» και «κατανόησης», από όσους - εντός και εκτός Ελλάδας, μέλη κυβερνήσεων και ιμπεριαλιστικών οργανισμών - προωθούσαν τα μέτρα που του τσάκιζαν τη ζωή...
'Η μήπως είναι τίποτα καινοτόμο οι «τύψεις» και οι φιλανθρωπίες του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του; Μήπως, οι εξαθλιωμένοι πρέπει να πανηγυρίζουν για τα ψίχουλα που τους πετάνε κατά καιρούς αυτοί που κλέβουν τον ιδρώτα των εργαζομένων, ίσα - ίσα για να μην πεθάνουν της πείνας και για να διαχειριστούν τη λαϊκή αγανάκτηση;
Πόσο, μα πόσο «πρώτη φορά αριστερά» όλα αυτά...