Το θέμα βρίσκεται ακριβώς στις «κόκκινες γραμμές». Τις οποίες προσδιόρισε με ακρίβεια παρά τη «δημιουργική ασάφεια» ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκης, σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα λόγια του υπουργού, οι «κόκκινες γραμμές» βρίσκονται στη λύση «τριών εξισώσεων με τρεις αγνώστους». Οπως εξήγησε:

-- Πρέπει να εξασφαλιστεί πρωτογενές πλεόνασμα που «δεν σκοτώνει την ιδιωτική οικονομία»,

-- σε συνάρτηση με τη διάρθρωση του χρέους (τι, σε ποιον και πότε πρέπει να πληρωθεί),

-- κι αυτό, επίσης, σε συνάρτηση με την αξίωση να είναι οι επενδύσεις περισσότερες από τις αποταμιεύσεις (δηλαδή, το κεφάλαιο να μη λιμνάζει, αλλά να επενδυθεί).

Οπως έχουμε ήδη σημειώσει σ' ένα πρώτο προηγούμενο σχόλιο όλα αυτά, σε απλά ελληνικά, σημαίνουν μόνο ότι η «κόκκινη γραμμή» της συγκυβέρνησης είναι η στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Στη συνάρτηση για τις επενδύσεις μάς λέει ότι χωρίς δημιουργία περιβάλλοντος για επενδύσεις δεν υπάρχει βελτίωση. Και επενδύσεις δεν θα υπάρχουν αν δεν δοθεί στους καπιταλιστές «έδαφος» να πατήσουν. Αν, δηλαδή, δεν διατεθούν κρατικό χρήμα, φοροαπαλλαγές, αν δεν διαμορφωθεί επενδυτικό περιβάλλον που απαιτεί πιο «ωφέλιμες» συμπράξεις του κράτους με τους ιδιώτες επενδυτές, αν δεν αντιμετωπιστούν ζητήματα που αφορούν στη μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» κ.ά.

Στην εξίσωση για το πλεόνασμα ο άγνωστος «χ» σημαίνει, μεταξύ άλλων, την προώθηση των «μνημονιακών» περικοπών στις προσλήψεις στους δήμους, την αποδοχή των «μνημονιακών» περικοπών στο συνολικό ετήσιο κονδύλι για τα νοσοκομεία, τη δέσμευση στο πλαίσιο της συμφωνίας με τους «θεσμούς» για νέο μαχαίρι στις κρατικές δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Αμυνα, δήμους, κοινωνικά επιδόματα, μεταφορές κ.τ.λ.

«Κόκκινη γραμμή», είναι, λοιπόν, η εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου κι αυτό σημαίνει: Το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο θα μείνει άθικτο στα βασικά του στοιχεία, ενώ τυχόν αλλαγή θα συνοδεύεται από αντισταθμιστικά μέτρα. Για παράδειγμα, τυχόν επαναφορά του πλαισίου των Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων θα συνοδευτεί με νέα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου, φοροαπαλλαγές κ.ά., που πάλι θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Ετσι, οι σχεδόν 400 εφαρμοστικοί αντιλαϊκοί νόμοι θα είναι εδώ, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση θα προσπαθεί μέσα από το «πλεόνασμα» να εξοικονομήσει χρήματα, για να στηρίξει τις ιδιωτικές επενδύσεις κ.ά.

«Κόκκινη γραμμή», λοιπόν, είναι οι ίδιες οι προγραμματικές δεσμεύσεις της συγκυβέρνησης στους στόχους της ανάκαμψης του κεφαλαίου, της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, οι δεσμεύσεις στις Συνθήκες της ΕΕ, στη δημοσιονομική σταθερότητα, στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τα πρωτογενή πλεονάσματα.

Στο πλαίσιο αυτό, δεν χωράει ούτε η ανάκτηση των απωλειών ούτε η διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών. Γι' αυτό, άλλωστε, ο Γ. Βαρουφάκης δεν αναφέρεται σ' αυτά ούτε ονομαστικά. Αντίθετα, ο υπουργός με το περίφημο mail έχει κάνει καθαρές κάποιες άλλες «κόκκινες γραμμές» όπως δημιουργία καλού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, συμπράξεις κράτους με ιδιώτες, ενώ όλο το αντεργατικό πλαίσιο μένει στο απυρόβλητο, οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν γίνει συνεχίζονται κ.ά.

Σε αντίθεση με τις κυβερνητικές «κόκκινες γραμμές», για το λαό υπάρχει μία μόνο «κόκκινη γραμμή»: Η πάλη για την ανάκτηση όλων των απωλειών σε συνθήκες κρίσης, για το ξήλωμα όλου του αντεργατικού αντιλαϊκού πλαισίου, η διεκδίκηση της ικανοποίησης όλων των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.