Στα γραφόμενά του συνεχίζει να κυριαρχεί η οργή για το διαχρονικό άδικο και τους αίτιους. Η συγγνώμη που ζήταγε ο Κακαράς από τον επερχόμενο τότε εγγονό του με τους «Φρουρούς της συκαμινιάς», επαναλαμβάνεται σήμερα και προς τον δεύτερο, γιατί δεν βρήκαν τον κόσμο καλύτερο απ' ό,τι η γενιά του τον πρωτογνώρισε. Και τους αφιερώνει το βιβλίο τούτο, χωρίς να κρύβει την πικρία του γιατί, όπως ο ίδιος λέει, ναι μεν το σύστημα, ο καπιταλισμός κ.λπ. φταίνε, αλλά κι ο ίδιος κι η γενιά του κάπου επαναπαύτηκαν.